ΗΤΑΝ, άραγε, απλά µια σπίθα αναλαµπής το Πολυτεχνείο µέσα στη σκοτεινή νύχτα της στρατιωτικής δικτατορίας; Σπίθα όµως, που δεν ήρκεσε για να ανάψει τη φλόγα του έρωτα ελευθερίας στο λαό; Το γ ι α τ ί ναι ή όχι, αναλύει µε λίγα αλλά στοχαστικά λόγια, ο Μίκης Θεοδωράκης.
ΣΤΟ τρίτοµο έργο του Πού να βρω την ψυχή µου (εκδ. Λιβάνη, 2003, γ’ τόµος), ο Μ.Θ. σχολιάζει το ιστορικό αντιστασιακό γεγονός του Πολυτεχνείου, µε τους πρωτοπόρους φοιτητές και το αρνητικό ιστορικοπολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής, ως εξής:
«…(Οι φοιτητές) εγκατέλειψαν την αντίσταση της φράσης. Εγκαινίασαν και εφάρµοσαν µέσα στη ζωή την αντίσταση της πράξης. Μιλώντας για τα αιτήµατα των φοιτητών, έφτασαν γρήγορα στα αιτήµατα του λαού(…) Όταν βρέθηκαν κλεισµένοι όλοι µαζί µέσα στο Πολυτεχνείο, τότε λειτούργησαν ως γνήσιοι εκπρόσωποι του λαού και βάλθηκαν να ιεραρχήσουν και να προβάλουν τα ιδανικά τους. Όµως την ίδια στιγµή ένιωσαν παγιδευµένοι. Όχι φυσικά από τα τανκς, αλλά από την ίδια τη σκληρή ιστορική συγκυρία που τους καταδίκαζε να είναι οι εκφραστές ενός αντιστασιακού ιδανικού, που όµως δεν είχε θεµέλια και δυνατότητες για να επιβληθεί, και συγχρόνως οι προπαρασκευαστές µιας λύσης συµβιβασµού, που βρισκόταν πολύ µακριά από τον κόσµο των ιδανικών τους. Όµως, πολύ κοντά στην πραγµατικότητα, που, µη υπαρχούσης πραγµατικής αντιστασιακής δραστηριότητας, είχε µείνει αδιατάρακτη.
Γι’ αυτό τον λόγο ακριβώς, τόσο η επίσηµη αντίσταση, όσο και η συγκεκριµένη πολιτική ηγεσία, όχι µόνο ήταν απούσες από το χώρο του Πολυτεχνείου, αλλά βρίσκονταν σε αντίθεση µε την κυριαρχούσα ιδεολογία του (…) Για την αντίσταση, το Πολυτεχνείο ήρθε αργά. Γιατί εκείνη είχε χάσει το τραίνο. Για το Πολυτεχνείο, ήταν πολύ νωρίς να γίνει λαϊκή εξέγερση. ∆εν υπήρχε καµιά πολιτική προετοιµασία και οργανωτική δυνατότητα. Όλα βρίσκονταν στα σπάργανα”.
Η ΕΥΚΟΛΙΑ µε την οποία έκτοτε, όλα τα κόµµατα (ΚΚΕ, ΠΑΣΟΚ, Ν∆ κ.λπ.) θέλουν κάθε χρόνο να “καπελώνουν” το Πολυτεχνείο υποστηρίζοντας πως ήταν “δικό τους”, καταντά γελοία, αν αναλογιστεί και σκύψει κανείς ξανά και ξανά διαβάζοντας προσεκτικά το παραπάνω κείµενο του Μίκη. Που δεν ήταν ένας τυχαίος “ψευτοαγωνιστής” εκ των υστέρων, αλλά ένας άνθρωπος που πρόσφερε τα µέγιστα στην Ελλάδα. Το Πολυτεχνείο ήταν όλου του λαού και σχεδόν αυθόρµητο…
