Ι.-ΤΟΥ χρόνου (2023), συμπληρώνονται 50 χρόνια από το Πολυτεχνείο του 1973. Αν καλοσκεφτούμε τις πέντε δεκαετίες που πέρασαν, οι δομές των κοινωνιών μας δεν άλλαξαν και πολύ – παρόλες τις επαναστάσεις και τις εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο.
«Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…», λέει ο Ελύτης.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μεν αποκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1975, χάρη και στην έμπειρη διπλωματία του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του πρεσβύτερου). Όμως χάσαμε σχεδόν τη μισή Κύπρο με την προδοτική πολιτική της δικτατοτορίας. Κάθε δικτατορία καταλήγει σε εθνικούς ακρωτηριασμούς.
ΑΠΟ την άλλη, τα αιτήματα των Παιδιών του Πολυτεχνείου του ’73 παραμένουν διαχρονικά, τα ίδια:
– Το Ψωμί και σήμερα είναι ακριβό κι όχι για όλους· η Παιδεία που παρέχεται στην ελληνική νεολαία είναι όπως πάντα “κομματική” και άρα αμφιβόλου αξίας, ενώ και η Δημοκρατία κλυδωνίζεται από συνήθη σκάνδαλα (παρακολουθήσεις, αναθέσεις έργων, σκάνδαλα, κ.λπ.)
ΙΙ.-ΣΑΦΩΣ και η κατάσταση δεν είναι ίδια με τον καιρό της χούντας. Σαφώς και οι διεθνείς συσχετισμοί έχουν αλλάξει (ιδιαίτερα μετά την πτώση της Σοβιετίας (1989). Σαφώς και οι πόλεμοι ξανάρθανε στη γειτονιά μας με τους αναθεωρητισμούς που αναδύθηκαν. Συνακόλουθοι είναι οι εξοπλισμοί, επόμενες οι απειλές περί πολέμου, η ακρίβεια, η ενεργειακή ένδεια, η κλιματική αλλαγή. Όσες G-7 ή G-20 κι αν συνέρχονται στον πλανήτη, ο κόσμος θα παραμένει βαθιά διαιρεμένος σε πλουσίους και φτωχούς. Σε πατρικίους και πληβείους.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ θύμα, μετά τη Μεταπολίτευση (1975) στην Ελλάδα, παραμένει η νεολαία της: όλες οι γενιές που μεγάλωσαν μέσα σε μια εικονική ευμάρεια (1981-2008), υπήρξανε μεταγενέστερα θύματα εκείνης της υπέρμετρης και “ανέμελης” αισιοδοξίας που ενεφύσησαν όλα τα κόμματα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, συγκυβερνήσεις κ.λπ.) στον λαό, εν ονόματι δήθεν της δημοκρατικής απελεύθερωσης των πάντων! Αλλά μια δημοκρατία έχει τα όριά της που, όταν ξεπερνιούνται, μπαίνουμε εύκολα στον χώρο της ασυδοσίας (“μπαχαλάκηδες”) και των ανατροπών. Απόδειξη; Η εύκολη ανάδυση της “Χρυσής Αυγής” και των παραφυάδων της.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ, και σ’ αυτή την επέτειο (49η) παραμένουμε μάλλον προβληματισμένοι, διότι πάλι θα γίνουν χωριστοί κομματικοί “εορτασμοί” και καταθέσεις στεφάνων, πάλι θα γίνουν εκδηλώσεις και θα εκφωνηθούν λόγοι της δεκάρας, πάλι ο διχασμός θα επικρατήσει. Όλα δηλαδή εκείνα που είναι αντίθετα από αυτό που θέλησαν να “διδάξουν” τα παιδιά του Πολυτεχνείου με τη θυσία τους στις επόμενες γενιές…
