ΟΛEΣ οι παρατάξεις, όλα τα κόμματα νέας και παλιάς κοπής αλλά και νεοπαγή κομματίδια, στη διάρκεια της ελληνικής οικονομικής κρίσης πέρασαν από τους θώκους της εξουσίας.
ΟΛΑ αποδείχθηκαν κατώτερα των περιστάσεων: άβουλα για τα μεγάλα, αδύναμα ή ανίκανα να αντιμετωπίσουν και τις πιο στοιχειώδεις κοινωνικοοικονομικές προκλήσεις ή εθνικές κρίσεις.
Η “ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ” που μας άφησαν στα δέκα χρόνια της μεγάλης κρίσης (παλαιοκομματισμός-λαϊκισμός-αδιαφάνεια), θα ταλανίζει τη χώρα για πολλά-πολλά χρόνια. Οπως οι ανίατες ιώσεις ή ασθένειες, όπως πιθανόν κι ο κορωνοϊός.
ΟΤΑΝ βέβαια αναγκάζεσαι να γονατίσεις μπροστά στους “εταίρους” σου για να υπογράψεις ένα νέο σωτήριο “μνημόνιο” (επειδή δεν έφάρμοσες τα αιτηθέντα τους), ώστε να επιβιώσεις πολιτικά, τι διάλογο μπορεί να έχεις με τους δανειστές και -κυρίως- με το λαό σου;
ΑΥΤΕΣ τις ακόμη “παιδικές” αρώστιες της πολιτικής μας, τις ζήσαμε έντονα και σε ποικίλες φάσεις, με την “πρώτη φορά” (2015-2019) αριστερή -αλαζονική και άσχετη με την πραγματικότητα- κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η ασχετοσύνη τους φάνηκε στη διαχείρηση του “Μακεδονικού” και της τραγωδίας στο “Μάτι”. Με τους 102 νεκρούς να ζητούν σήμερα δικαίωση.
…“ΤΙΣ πταίει;” για την κακοδαιμονία μας, αναρωτιόταν σε άρθρο του, το 1874, ο Τρικούπης. Αναπάντητο το ερώτημα: διέτρεξε τους 19ο και 20 αιώνες, διατρέχει και τον 21ο αι. -τον αιώνα μας. Κοντεύουμε να συμπληρώσουμε 200 χρόνια ελεύθερου βίου κι όμως, “το να ρίχνει το ένα κόμμα τα σφάλματά του, στο άλλο”, αυτό θεωρείται ελληνική πολιτική!
ΜΕ τέτοιου είδους χαμηλού επιπέδου πολιτικούς
-που δεν αναλαμβάνουν, δηλαδή, ευθαρσώς τις ευθύνες που τους αναλογούν για ό,τι έπραξαν, αυτοί ή οι υφιστάμενοί τους- πώς είναι δυνατόν να πορευτούμε μπροστά; Σε οτιδήποτε.
ΑΚΟΜΗ και για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, πάντα “οι άλλοι” (οι προηγούμενοι) φταίνε για όλα. Ή, και σε τελευταία ανάλυση, αυτοί “οι άλλοι” είναι οι ξένοι! Ποτέ εμείς!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, πάνω από όλα σήμερα φταίει το ότι δεν είμαστε σε θέση να προστατεύσουμε τα συμφέροντα της χώρας και τους εαυτούς μας, όπως στο θέμα των καθημερινών τουρκικών απειλών και ενεργειών.
ΑΣ πούμε, πότε η εξωτερική μας πολιτική κατάφερε να μπει ως “σφήνα”, ενεργά και έξυπνα, στα «παιχνίδια» των ξένων ενδιαφερόντων στην περιοχή μας; Πότε παίξαμε επί ίσοις όροις με τους “μεγάλους”, αν όχι από καλύτερη θέση, για τα δικά μας συμφέροντα; Πότε πετύχαμε σοβαρά ανταποδοτικά ανταλλάγματα υπογράφοντας ανανεώσεις συμβάσεων (όπως η διεύρυνση της Νατοϊκής βάσης στη Σούδα); Ποτέ!
