ΣΕ ΚΑΘΕ προεκλογική περίοδο
-όπου να ’ναι μπαίνουμε και επίσημα σ’ αυτήν- συμβαίνει το εξής παράδοξο: κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν συζητούν με πολιτικούς όρους παρά τσακώνονται “περί όνου σκιάς”. Δεν εκθέτουν δημόσια τις προγραμματικές τους θέσεις, ούτε καν ασχολούνται με τα τρέχοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός!
ΟΛΟΙ κυνηγούν τους ψηφοφόρους. Κι ο καλύτερος τρόπος για να τους προσελκύσουν -έτσι πιστεύουν-είναι η μεταπήδηση από τα καυτά προβλήματα της επικαιρότητας, στα ανώδυνα, τα “επί προσωπικού” επιπεδου θέματα. Όπως, η ανάδειξη και προβολή ως υποψηφίων “δημοφιλών” καλλιτεχνών, η αποκάλυψη κρυφών οικονομικών σκανδάλων εκατέρωθεν, ο λεκτικός τραμπουκισμός, η πτώση του επιπέδου διαλόγου και της αντιπαράθεσης.
ΠΟΣΟ, άραγε να επηρεάζονται οι ακροατές από τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις που, αν μη τι άλλο, αναδεικνύουν διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής πολιτικής που θεωρούσαμε ξεπερασμένες; Ειδικά οι νέοι που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά και ενδιαφέρονται να ακούσουν τι σχεδιάζουν τα κόμματα για το μέλλον τους, πόσο ενδιαφέρονται για τις ανούσιες κομματικές αντεγκλήσεις (μάλιστα σε επίπεδο αρχηγών) με κενές περιεχομένου φράσεις; Είναι ο εντυπωσιασμός σοβαρή πολιτική;
ΟΙ αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα δυο κόμματα εξουσίας (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) δεν έχουν καμιά σχέση με τις… ιδεολογίες τους (νεοφιλελευθερισμός, αριστερά με λίγο από σοσιαλισμό!), ούτε καν εγγίζουν τις πολιτικές… φιλοσοφίες τους -αν έχουν κάτι από αυτές.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μια χαμηλού επιπέδου τακτική που παλαιότερα (μεταπολιτευτικά) μπορεί να είχε ισχυρό ακροατήριο (“γαλάζια” και “πράσινα” καφενεία), σήμερα όμως που η κοινωνία είναι πιο ώριμη, δεν νομίζουμε ότι έχει ψηφοθηρικό αντίκρισμα. Πιθανόν κατά την άποψή μας να είναι “μια απο τα ίδια” επιλογή των επικοινωνιολόγων των κομμάτων που έτσι ευελπιστούν να αφυπνίσουν τα αντανακλαστικά ενός σεβαστού ποσοστού αναποφάσιστων.
ΟΛΟΙ αντιλαμβανόμαστε το πώς θα εξιλιχθεί η μακρά προεκλογική περίοδος και πόσο παρατεταμένες μπορεί να γίνουν οι φετινές εκλογές με το μη σχηματισμό την 22α Μαΐου μιας στιβαρής κυβέρνησης.
