ΤΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΕΤΑΙ ως νέο(;), ο κ Ανδρουλάκης (ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ) στις συνεντεύξεις του; Μια ευκταία μετεκλογική βασική παράμετρο για ενα σωστό κράτος: τη δέσμευση, δηλαδή, όλων των κομμάτων στο να αλλάξει πραγματικά η χώρα. Να βγει από το σημερινό τέλμα της αμφισβήτησης και να υπάρξει μια προγραμματική σύγκλιση σε πολλά θέματα… «Οι πρώτες εκλογές», τόνισε, «θα δείξουν τον δρόμο μίας κυβέρνησης, που θα μπει εμπόδιο στην αλαζονεία, τη φαυλότητα και το πελατειακό κράτος». Πώς; Με τη δημιουργία μιας κυβέρνησης συνεργασίας, με αρχηγό τρίτο πολιτικό πρόσωπο! Κι από τη Σπάρτη προχθές (26/3) διευκρίνισε: «Από τη μία είναι ο λόγος της προόδου, της αλήθειας, της κοινής λογικής, της αξιοπρέπειας, του δημοσίου συμφέροντος. Και από την άλλη, είναι δύο συστήματα εξουσίας (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) που είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα και να πουν τα πάντα μόνο για την καρέκλα. Ως εδώ, λοιπόν, με το σύστημα εξουσίας του κ. Τσίπρα και το σύστημα εξουσίας του κ. Μητσοτάκη».
ΩΡΑΙΕΣ κουβέντες, αλλά αυτό θα έπρεπε να είναι αίτημα όλων των κομμάτων μετά τα Τέμπη… Επιπλέον, δεν μας διευκρινίζει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ποιο σύστημα εξουσίας θα υιοθετήσει ο ίδιος ως αρμός συγκυβέρνησης, εφόσον του δοθεί η εντολή; Με ποια προγράμματα θα συνεργαστεί; Ή μήπως μόνο με το δικό του και τους όρους του; Θα ανεχθεί σύγκλιση προγραμμάτων και μέχρι ποιου σημείου; Με ποιους πρωταρχικούς στόχους; Τι πρότυπα συνεργασιών έχει κατά νου από την ευρωπαϊκή εμπειρία; Και πόσο μπορούν να εφαρμοστούν αυτά σε μια Ελλάδα στην οποία όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα τρέφονται ψηφοθηρικά από τα ρουσφέτια;
ΣΤΟ κάτω κάτω, τον πρωθυπουργό πάντα δεν τον εκλέγει ο λαός με την ψήφο του; Αν όχι, για ποιο λόγο τότε τα ψηφοδέλτια έχουν ως πρώτο όνομα το όνομα του αρχηγού τους; Στην Ελλάδα, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχει η “κουλτούρα” συνεργασιών. Κι αν υπήρξε μια ελάχιστη (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ), τελικά δεν ήταν για το καλό του τόπου. Εξάλλου, ανά πάσα στιγμή κάποιος από τους “συνεργαζόμενους” δεν μπορεί να ανατρέψει την κυβέρνηση “για λόγους δικούς του”;;
” Στην Ελλάδα, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχει η “κουλτούρα” συνεργασιών. Κι αν υπήρξε μια ελάχιστη (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ), τελικά δεν ήταν για το καλό του τόπου”. Να υποθέσουμε, δηλαδή, ότι η συνεργασία ΝΔ – ΠΑΣΟΚ (Σαμαράς – Βενιζέλος) ήταν για “το καλό του τόπου”; Αν αυτό δεν είναι πρόκληση στη νοημοσύνη μας, ποιο είναι;