Ι.-ΔΕΝ υπάρχουν γενιές χωρίς δυσκολίες. Ούτε και γενιές που να μην αμφισβητούν τους εκάστοτε θεσμούς. Από κάθε αμφισβήτηση, γεννιέται ο καινούργιος κόσμος.
ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ στη χώρα μας, οι πρώτες μεταπολεμικές, μετά και τον επάρατο εμφύλιο, τα πέτρινα χρόνια της δεξιάς, την αθρόα μετανάστευση στην Ευρώπη, το 1-1-4, τη χούντα, το Πολυτεχνείο κ.ά, άργησαν πολύ να δουν -αν είδαν!- “άσπρη μέρα”.
ΟΜΩΣ, εκείνες οι γενιές έτρεφαν πάντα την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο…
ΑΝΤΙΘΕΤΑ οι γενιές του σήμερα -της νέας χιλιετίας (1995-2023)- βρίσκονται συνεχώς επί ποδός, λόγω των αλλεπάλληλων κρίσεων. Η οικονομική (2008), με τη μετανάστευση τουλάχιστον 500.000 νέων επιστημόνων, με την υψηλή ανεργία εντός, με την καθιέρωση του ελαστικού ωραρίου, με την εργασιακή εξουθένωση και τους πολύ χαμηλούς μισθούς…, όλα αυτά δεν οδήγησαν τους νέους σε ακατανόητες -για μας- στάσεις ζωής; Ήλθε και η πανδημία να αποκόψει τελείως την επικοινωνία τών νέων διαλύοντας τα όνειρά τους και δημιουργώντας τεράστια κενά στη διαδικασία μόρφωσής τους. Ο δε ρωσοουκρανικός πόλεμος γέννησε μια ανασφάλεια πρώτου μεγέθους. Όσο για το ενεργειακό, έδωσε τη χαριστική βολή με την “επιδοματική” πολιτική που κλείδωσε για τα καλά την απελπισία μέσα τους.
ΙΙ. Ο ΘΥΜΟΣ, λοιπόν των νέων έχει τις αιτίες του, το δε δυστύχημα στα Τέμπη με τους δεκάδες νεκρούς συνομήλικούς τους, αποτελεί τη θρυαλλίδα για το καλύτερο ή το χειρότερο στο μέλλον.
Όλα μπορεί να τα ανεχθεί ένας νέος, όχι όμως και την επικίνδυνη και αδιόρθωτη σαθρότητα ενός ανεύθυνου κυβερνητικού συστήματος.
Τα ξεσπάσματα στους δρόμους, δεν θα σταματήσουν εύκολα, αν δεν γίνουν ουσιαστικές αλλαγές παντού. Με οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν προκύψει μετεκλογικά…
Η ΣΑΘΡΟΤΗΤΑ δεν υπάρχει μόνο στα ΜΜΜ. Υπάρχει στα χαλιναγωγημένα ΜΜΕ, στην “πειραματιζόμενη” πάντα δημόσια εκπαίδευση, στην υγεία, την ασφάλεια. Πόση απογοήτευση όμως, μπορεί να “φάει” ένας νέος; Πόση ανασφάλεια του αναλογεί σ’ έναν κόσμο στον οποίο οι εξελίξεις τρέχουν, χωρίς τη δική του συμμετοχή; Σε κάθε δέκα νέες και νέους, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, οι έξι δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις, οι τέσσερις ζουν με τους γονείς τους ακόμα και μετά τα 30-40 τους, οι τέσσερις δεν είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους και οι έξι νιώθουν ανασφάλεια για το μέλλον τους. Γιατί, να μας εκπλήσσει, λοιπόν, η “εξέγερσή” τους;
Βέβαιο είναι ότι από το 1996 Δουβλίνο, απεφασίσθει στην Ευρωπαική Ένωση ότι τα κράτη ούτε θα επενδύουν ούτε θα δημιουργούν θέσεις εργασίας.
Ο Δντής τότε της Γαλλικής Λε Μόντ Ντιπλοματίκ, Ιγνάθιο Ραμονέ έγραψε : Εφ όσον αφήνεται η διαχείρηση της οικονομίας στα χέρια της Budesbank ο δρόμος για την κοινωνική καταστροφή είναι δεδομένος.
Και η νέα γενιά σαφώς και διαφανώς και διαπύρως ήταν εναντίον του παλαιότερου αμέσως μεταπολιτευτικού συστήματος ” των πελατειακών σχέσεων” κατά το οποίο αυτό ” διεφθαρμένο πελατειακό σύστημα” παρήγαγε μέσω του κράτους θέσεις εργασίας και έκανε και επενδύσεις.
Αυτές τις θέσεις εργασίας που λείπουν σήμερα για την νέα γενιά, και οι οποίες θα προήρχοντο και απ τις κρατικές επενδύσεις.
Οι νέοι ώς περισσότερο δόκιμοι και άλκιμοι της ζωής, θα πρέπει να μην ξεχνάνε , ή να σκεφθούν.. ότι ” το βλέμμα επί του ίδιου του εαυτού και η ένταξη στον λόγο αυτού που γνωρίζει ( αυτό το βλέμμα επί του εαυτού ).. είναι το ίδιο και το αυτό για τον δόκιμο ( δηλαδή τον νέο και άλκιμο)”. Κοινώς το βλέπειν και το λέγειν εντός της ίδιας πράξης.
Πρός τούτο όταν οι νέα γεννιά βλέπει και λέει για το πρώην ” πελατειακό ώς διεφθαρμένο σύστημα” .. θα πρέπει να κατανοεί ότι δεν θα έχει εργασία , διότι αυτήν την εργασία την εξασφάλιζε αυτό ” το πελατειακό διεφθαρμένο σύστημα ”.
Και για τούτο θα πρέπει η νέα γεννιά να στοχαστεί πιότερο και δεν είναι και άτοπο για την νέα αυτή γενιά να επαναστοχαστεί ( Viederedtegung ).