Δι’ ευχών

Και μέσα στις θάλασσες και έξω απ’ αυτές το ξημέρωμα που κελαηδάει ένας σπίνος πάντα θα βρίσκεται ένας Ελληνας που θα ξεκινά με πίστη τη μέρα του, που θα κοιτά τον ήλιο στα μάτια και θα τον βλέπει λαμπρό, όχι άρρωστο και φαλακρό.
«Ενας μου φτάνει» έλεγε ο Κοσμάς ο Αιτωλός και τώρα που δοκιμάζεται η χώρα χρειαζόμαστε τέτοιες διδαχές για να αβγατίσουμε την εθνική μας θέληση και να δείξουμε πως δεν γέρνουμε απ’ τις μαξιμαλιστικές απαιτήσεις των δανειστάδων.
Κι ο ποιητής μόνος τα δειλινά έλεγε «είμαι απαίσια αισιόδοξος» και η σπίθα του γινόταν πυρκαγιά. Η πλάνα δημοσκοπία των καταστροφολόγων έμπαινε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Ολες οι χάντρες του κομπολογιού του λαού μας είναι θέληση, προσήλωση και ρομαντισμός.
Ρομαντισμός μέσα απ’ τα σύννεφα, νεραϊδοστόλιστοι, παρόρμηση σαν τα κύματα της θάλασσας.
Ετσι συμπυκνώνεται και το 2014 η θέλησή μας, όταν συλλογάται λεύτερα, όταν πεισμώνει στο θράσος των ισχυρών, όταν ανάβει “πνευματική” φωτιά πάνω στη στάχτη.
Και ύστερα θα περάσουν τα χρόνια, τα πράγματα θα φτιάξουν και θα μείνει (σαν εικόνισμα!) μόνο η ακάματη θέληση.
Και ο ρομαντισμός…