Διά του εράν

Το θέμα, άλλο είναι. Και θα πρέπει να έχεις το βλέμμα της τακτικής ακαταστασίας για να το δείς. Δεν ξεχνιέται έτσι εύκολα, ένα χάδι φίλε μου…. Και ξαφνικά. Μέσα από τα νέφελα. Και πίσω από τις φυλλωσιές των σκιών. Πρόβαλε. Ολομάτωτη. Η Σελήνη. Κι ένιωσα… Πως να στο πω. Θα πρέπει να προσέχω τι εύχομαι. Γιατί, θα γίνει. Όταν είναι η ώρα του. Είναι οδυνηρός ο δρόμος προς την ευτυχία. Γιατί η ευτυχία…. Πως να το πεις αυτό άραγες ; Πόση βροχή της ψυχής έχει άραγες η ευτυχία. Και πόσους δρόμους άγνωστους. Και πόσους ξένους λογισμούς. Που περιπλανιόνται. Μ’ ένα σακίδιο κι έναν καφέ. Ξημερώματα. Και πόσα ταξίδια. Στων καιρών το γύρισμα. Και χάθηκες. Κια βρέθηκες. Και έφυγες. Και γύρισες. Κι είναι το πιό γλυκό φιλί, το πιό προδοτικό. Μα δεν ξεχνάς τη γεύση των σπασμένων οριζόντων. Που τα πουλιά και τους γυρισμούς, σκοτώνουν. Μα δεν τελειώνει και δεν αρχίζει τίποτα. Σα δεν το θέλεις. Κόβεις δρόμο. Να πας πιό γρήγορα. Η νύχτα τελειώνει. Κι είσαι, ένα πεταμένο βλέμμα. Και μια σκάρτη θύμηση. Και μια μάχη. Ολομέτωπη. Ερωτεύτηκες. Τις γοργόνες. Τα ξωτικά. Και τους δράκους. Και το σύθαμπο. Κι ύστερα κατάλαβες. Πως η ευτυχία είναι μιά γουλιά καφές. Κι ένα στραπατσαρισμένο τσιγάρο. Λίγο πρίν ξημερώσει. Και τίποτε άλλο. Ταξίδεψες. Μα άλλο ήταν το ταξίδι. Βαρέθηκες. Τους δήθεν στεναγμούς. Και τα δήθεν δάκρυα. Που φωνακτά περιδιαβαίνουν. Μα εσύ ξέρεις. Πως πάντα το αληθινό, απέριττο και σιωπηλό είναι. Κι αυτός που μας έφτιαξε. Από πηλό μας εφτιαξε. Και όχι από διαμάντια. Και κάπου έκει, είναι η ευτυχία. Όταν εκπληρωμένος νιώθεις. Σα τη νύχτα. Που απλά ξημερώνει. Χωρίς πολλά πολλά. Μα ξημερώνει. Σιωπηλά και απλά, γίνεται του φωτός η γέννα. Τοτε κι εσυ καταλαβαίνεις. Ότι σιωπηλά και απλά, αλλάζει ότι είναι ν’ αλλάξει. Κι αν σου γράφω, είναι γιατί σε ταξίδι είμαι. Και σου στέλνω ένα γράμμα.Με τον παλιό τρόπο. Για να μάθεις πως καινούργιος είμαι. Όπως καινούργια είναι όλα. Για να σε συναντήσω εδώ, στις μακρινές ακτές των ξεχασμένων τραγουδιών. Τις ανεμοδαρμένες. Από των σκιών τις ανάσες. Ξέρεις όταν ανταμώνουμε, λέμε τι νέα. Δε λέμε τι παλιά. Κι έιναι το καινούργιο αυτό που ενδιαφέρει. Και ξέρεις τι ψυχανεμίζομαι ; Ο δρόμος γραμμή είναι. Δεν είναι κύκλος. Ξέρεις εσύ κανένα δρόμο που κύκλος είναι ; Που να σε πάει ένας κύκλος ; Πουθενά. Πάντα στο ίδιο σημείο θα ‘σαι. Κι αν χαθείς. Δεν πειράζει. Εμπιστεύσου το αρχέγονο των αοράτων. Και πήγαινε με θάρρος. Παντού…Δια του εράν…