Μέσα στα πολλά θέματα της καθημερινότητας, έξω από τις δυσκολίες της διαβίωσης, ο άνθρωπος όταν έχει την ευχέρεια και την δυνατότητα να … φιλοσοφήσει, αναρωτιέται για κάποια μεταφυσικά θέματα.
Ένα απ’ αυτά είναι π.χ. τι συμβαίνει μετά το τέλος της ζωής και αμέσως μετά την έλευση του θανάτου. Πού πάει το πνεύμα (η ψυχή) του ανθρώπου μετά θάνατον; Υπάρχει μετεμψύχωση που υποστηρίζουν αρκετοί στο κόσμο; Θα βρούμε παράδεισο ή κόλαση; Θα τρώμε πιλάφια στην άλλη ζωή και τι άλλο θα συμβεί; Τελευταία δημοσιεύθηκαν στο τύπο μια μελέτη από Αμερικανικές Καρδιολογικές κλινικές, όπου υπάρχει άφθονο υλικό από καρδιακές ανακοπές ανθρώπων που κατέληξαν και “επανήλθαν”, και έχει ενδιαφέρον να δούμε τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης. Τί έχουν να μας πουν αυτοί οι άνθρωποι για το “μετά το τέλος”. Όπως ανακοινώθηκε, η έρευνα αυτή δεν έβγαλε ξεκάθαρο πόρισμα γιατί δεν δόθηκαν σαφείς απαντήσεις στο διαχρονικό αυτό ερώτημα.
Υπήρχε μια… ποικιλία “δηλώσεων”από τους παθόντες που απογοήτευσε τους ερευνητές. Άλλος δεν ανέφερε τίποτα, πέραν του “κοιμήθηκα -ξύπνησα, άλλοι περιέγραφαν διάφορα οράματα με δίοδο από τούνελ ή κάποια έντονα φωτεινά φαινόμενα κ.ο.κ. Κανείς δεν έφθασε κάπου να μας το πει, παρ’ όλες τις παροτρύνσεις!
Όμως όλοι νοιώθουμε ότι κάτι υπάρχει. Κάτι αόρατο και ανεπαίσθητο που έχει βάλει ένα πρόγραμμα σ’ αυτό το στερέωμα, σ’ αυτό το Status quo, που άλλος το ονομάζει Θεό και άλλος δύναμη της Φύσης. Και είμαστε ελεύθεροι να πιστεύομε ότι νομίζουμε. Είμαστε μια απειροελάχιστη οντότητα και δεν έχει σημασία πού πηγαίνει η μικρή ενέργεια που απελευθερώνεται την ώρα του θανάτου.
Συνεπώς η μετάβαση από τη ζωή στο θάνατο θα παραμείνει ένα μυστήριο άγνωστης διαδρομής, που μπορεί να μην είναι καν διαδρομή, αλλά απλά ένα of , μια λήξη της λειτουργίας του υλικού υποστρώματος της ψυχής. Είναι το σταμάτημα της τροφοδοσίας του πνεύματος από τη ταπεινή ύλη. Είναι η απλή εξήγηση που είναι κοντά στη λογική και δεν χρειάζεται να μπαίνομε σε φιλοσοφικές αναλύσεις και να αναλωνόμαστε σε διαφωνίες θρησκευτικών ιδεολογιών.
Εκείνο που έχει τη μεγάλη σημασία όμως, είναι ότι όσο ζούμε πρέπει να έχομε διαρκώς την αίσθηση της προσωρινότητάς μας και να φροντίζομε να είμαστε όσο γίνεται λιγότερο βλαπτικοί προς τον συνάνθρωπο, το λοιπό ζωικό βασίλειο και το περιβάλλον που θα κληροδοτήσουμε στις επόμενες ζωές.
* Ο Σήφης Βαρουξάκης είναι γιατρός
