Διαχρονική Ελλάδα

Εις την αρχαία εποχή υπήρχε μία χώρα,
που των παιδιών της στέκονται τα έργα μέχρι τώρα.
Σε χρόνους προϊστορικούς κι αιώνες περασμένους,
ανάπτυξη επέτυχε του ανθρωπίνου γένους.
Πόλεις μεγάλες άνθισαν και γνώρισαν τη δόξα
και τους εχθρούς απέκρουαν με σάριζες και τόξα.
Αθήνα, Σπάρτη και Κνωσός, Βεργίνα και Μυκήνες,
όλες εμεσουράνησαν τις εποχές εκείνες.
Νόμους θεμελιώσανε μεγάλοι νομοθέτες,
πρόσφορο βρήκαν έδαφος επάξιοι ηγέτες.
Ελεύθερη κρατήθηκε για χρόνια κείν’ η χώρα
και την τιμή της φύλαξε πολλές φορές ως τώρα.
Ανάπτυξη εγνώρισε τότε πολύ μεγάλη
στις τέχνες, στον πολιτισμό, που δεν γνώριζαν άλλοι.
Εργα δικά της σήμερα κρατούνε και αντέχουν
και σ’ όλη την υφήλιο αντίζηλο δεν έχουν.
Σοφούς εγέννησε πολλούς κι ιστορικούς μεγάλους
που σύγχρον’ επιστήμονες τους θεωρούν δασκάλους.
Τα φώτα της εχάρισε σε όλη την Ευρώπη,
σε εποχές που άξεστοι την κατοικούν ανθρώποι.
Μα σήμερα η χώρ’ αυτή πνίγεται και βουλιάζει,
στα βούρκα και στ’ απόνερα, μέσα της όμως βράζει.
Και περιμένει τη στιγμή και τη μεγάλη ώρα,
που οι σειρήνες σύνθημα θα στείλουνε στη χώρα.
Το μήνυμα του λυτρωμού, το όραμα της νίκης,
που σύντομα αναμένεται εν είδει θείας δίκης.
Ιστορικοί, φιλόσοφοι κι οι πρόγονοί μας ούλοι
θα απαιτούν ελεύθεροι να ζούμε κι όχι δούλοι.
Αφού τη χώρα που παλιά ακάθεκτ’ επροχώρα,
Ελλάδα τότε λέγανε, Ελλάδα λεν και τώρα.