Το ότι δεν πάμε γενικώς καλά είναι μια βεβαιότητα αδιαμφισβήτητη. Τόσο στο εσωτερικό (με τη βαριά φορολόγηση και αφαίμαξη, όσο και στις σχέσεις μας με τους γείτονες (Τουρκία, Αλβανία, Σκόπια κ.ά.) που προβάλλουν αξιώσεις ανιστόρητες. Κι όλα αυτά επιδεινώνουν μια άκρως εκρηκτική κατάσταση που κανείς μας δεν μπορεί να προβλέψει την κατάληξή της.
Ευτυχώς το χιούμορ δεν λείπει -ή μάλλον δεν έλειψε ποτέ. Προφητικός ο Νίκος Γκάτσος έγραψε τους παρακάτω στίχους με σαρδόνια πρόθεση προς τους τότε ιθύνοντες (ΠΑΣΟΚ, Σημίτης, 1996), επηρεασμένος πιθανόν από το φιάσκο με την υπόθεση των Ιμίων. «Κατηγορουμένη» είναι η Ελλάδα στο δικαστήριο της Ιστορίας. Τα «ακούει» από τον ποιητή: «Άκου Κατηγορουμένη» (όπως καταχωρήθηκε στο περιοδικό «Δίφωνο», Μάρτιος 1996, σελ. 22, με τίτλο Μήνυμα από τον Νίκο Γκάτσο και υπότιτλο «χαιρετίσματα στον Τούρκο»!):
«Άκου κατηγορουμένη,/ είσαι άσχημα μπλεγμένη!
Βαλ’ το χέρι στο Βαγγέλιο/ κι άσε το σαρδόνιο γέλιο!
Θα την καταπιείς τη φόλα/ και θα τα ξεράσεις όλα.
Βλέπω το ’ριξες και πάλι/ στη σπατάλη, στην κραιπάλη.
Έχεις τα παιδιά σου σκόρπια/ κι αγριέψανε τα Σκόπια.
Κι αν δεν βγεις από το βούρκο/ χαιρετίσματα στον Τούρκο.
Μουσουλμάνοι και Πομάκοι/ θα σου πάρουνε τη Θράκη.
Και με τέτοιους κυβερνήτες/ θα σε φάν’ οι Αρβανίτες.
Αχ, με τέτοιους κυβερνήτες/ θα σε φαν’ οι Αρβανίτες.
Και με γείτονα χυδαίο/ θα το χάσεις το Αιγαίο.
Θα σε θάψουνε κοτρώνια/ γι’ άλλα τετρακόσια χρόνια.
Τι να κάνω η κακομοίρα/ έτσι τα ’φερε η μοίρα.
Σαν δε ντρέπεσαι βρε γκιόσα/ που ’μαθες να βγάζεις γλώσσα.
Τι να κάνω, τι να κάνω;/ Μη με δώστε σε σουλτάνο!
Κάνε μόκο ξεκωλιάρα/ να μη φας καμιά σφαλιάρα
που ’γινες αντί για φως μου/ ο περίγελος του κόσμου».
Για την αντιγραφή, Στ.Γ.Κ.
