Η διαδικτυακή διαπροσωπική επαφή

1 από 2

» (με τη γραφίδα ενός μικρού μαθητή)

«Κάθε ανθρώπινη επινόηση είναι σαν τα νομίσματα: έχει δύο όψεις…»
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ κρίση που παρατείνεται, έχει αλλάξει τα δεδομένα της ζωής μας σε πολλούς τομείς. Δεν εννοούμε μόνο τη δραματική περιστολή δαπανών και εξόδων, ούτε τις «καταναλωτικές» κι άλλες συνήθειές μας. Εννοούμε κυρίως τις σχέσεις των ανθρώπων. Που έχουν αμβλυνθεί τόσο που να οδηγούν πολλούς «στην έξοδο». Aκόμη κι αν όλα δίπλα τους βοούν από… επικοινωνία!
ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ κινητής τηλεφωνίας καθώς και τα social media διαγκωνίζονται στο ποιος θα αποκτήσει το μεγαλύτερο «μερίδιο» αγοράς. Στην πραγματικότητα,  σπρώχνουν ολοένα και περισσότερο τα άτομα των σύγχρονων κοινωνιών σε μια ιδιότυπη επικοινωνιακή μοναξιά. Με απρόβλεπτες συνέπειες, για τους αδαείς, ή τους επιπόλαιους.
Η ΕΙΚΟΝΙΚΗ αυτή «επικοινωνία» επιτείνεται με τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα» (1) (facebook, twitter, youtube κ.ά.) στα οποία ο οποιοσδήποτε, πίσω από ένα ψευδώνυμο, μια φωτογραφία (οποιαδήποτε) ή ένα βιντεάκι, εκφράζεται ποικιλοτρόπως. Η δήθεν αυτή ελεύθερη και… δημοκρατική έκφραση προκαλεί, όχι σπάνια, σοβαρότατα ψυχικά τραύματα- ιδίως σε νεαρά άτομα. Που, όταν προσβάλλονται ή δελεάζονται, δεν μπορούν να αμυνθούν, να αποφασίσουν ώριμα περί του πρακτέου ή να προστατευθούν.
ΟΛΟΙ εκ προοιμίου στα social media είναι επιτιθέμενοι και αμυνόμενοι. Υπερασπιζόμενοι και ανυπεράσπιστοι στον αχανή λαβύρινθο (2) του διαδικτυακού κόσμου. Και, αν δεν έχουν μια σοβαρή και σταθερή γνώση/καθοδήγηση, ή και ενημέρωση/υποστήριξη από το περιβάλλον τους, είναι πιθανόν όχι μόνο να χάσουν την αυτοπεποίθησή τους, αλλά και να οδηγηθούν σε ανεπανόρθωτα λάθη ύπαρξης, εξαιτίας μιας αμφίβολης πιθανόν όμως «ευχάριστης» επικοινωνίας!
…ΣΤΟ ΑΠΙΘΑΝΑ γοητευτικό, απρόσμενο και ειλικρινές βιβλίο που μας έστειλε ο νεαρός 15χρονος μαθητής Λυκείου των Αθηνών, ο Γιάννης Βασιλόπουλος (3), γράφει τα εξής συγκλονιστικά και υπερώριμα (για την ηλικία του) σχετικά με τις διακυμάνσεις των εννοιών δικτυακή επικοινωνία και φιλία:
«Το καλοκαίρι του 2009 ο καλύτερος φίλος μού μίλησε για το facebook. Αυτή την άχαρη μπλε σελίδα. Ο αδερφός μου με είχε προειδοποιήσει για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει, αλλά δεν τον άκουσα. Αντίθετα πάτησα ενθουσιασμένος  τον σύνδεσμο που έλεγε με όμορφα γράμματα: http:// www.facebook.com/.(…) Βάζω όνομα, επίθετο, e-mail, κωδικό, φύλο και ημερομηνία γέννησης. Όλα ωραία και καλά…, ή μήπως όχι;
Πατάω το sign up και να το πρώτο πρόβλημα. Το μπλε μας site είναι τόσο μαγικό που, εξαιτίας του, αναγκάστηκα να γίνω 18 χρονών μέσα σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα, μόνο και μόνο για να με αφήσει να το χρησιμοποιήσω. Μπαίνω μέσα, βάζω για φωτογραφία ένα λιοντάρι, επειδή είμαι Λέων, και τώρα πρέπει να φάω 5 ώρες για να ενεργοποιήσω το chat. Έτοιμα όλα και ξαφνικά με κάνει add ο κολλητός μου. Φυσικά, εγώ μες στην καλή χαρά τον αποδέχομαι και αρχίζω να γελάω με τις φωτογραφίες του.
Η επόμενη χρονιά κύλησε ομαλά προς τα κάτω καθώς έχανα καθημερινά φίλους και φίλες μου εξαιτίας των τσακωμών που είχαμε μέσα από το facebook. (…) Έτσι πέρασε το 2010, που ήταν η χρονιά στην οποία φάνηκε ποιοι ήταν φίλοι μου και ποιοι θα χάνονταν μοιραία με τον καιρό. Μετά ήρθε το 2011, που το ξεκίνησα γράφοντας ένα status με ευχές για όσους φίλους μου είχαν μείνει και για την καινούρια χρονιά. Μια χρονιά που μου φύλαγε πολλές εκπλήξεις, ευχάριστες και δυσάρεστες. Έχοντας πλέον κάνει μέρος της ζωής μου αυτό το κοινωνικό δίκτυο, οι περισσότερες αναμνήσεις μου από το 2011 έχουν σχέση με αυτό. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους, όπως γνώρισα καλύτερα κι εμένα. Ένιωσα ερωτευμένος, πληγωμένος, απογοητευμένος και χαρούμενος. Με εκμεταλλεύτηκαν και εκμεταλλεύτηκα, πλήγωσα και απογοήτευσα. Όπως γινόταν ανέκαθεν και θα εξακολουθεί να γίνεται με όλο τον κόσμο εκτός κοινωνικών δικτύων. Εκεί που όταν πληγωνόμαστε, ερωτευόμαστε, απογοητευόμαστε και πέφτουμε θύματα εκμετάλλευσης, έχουμε απέναντι μας τα μάτια, το σώμα, το χαμόγελο, την κακία ή την αγάπη του προσώπου που ευθύνεται για όλα αυτά. Αν και στο τέλος, είτε πρόσωπο με πρόσωπο είτε οθόνη με οθόνη, η προδοσία πονάει το ίδιο ∙ καλύτερα θα ήταν να αφήσουμε λίγες ακόμη ευκαιρίες στην αγάπη, που μόνο σε ένα βλέμμα, ένα χάδι και ένα χαμόγελο μπορεί να φανεί.
Οι άνθρωποι θα μας προδώσουν πολύ εύκολα κοιτώντας μας στα μάτια και θα μας αγαπήσουν ενώ τους έχουμε γυρίσει την πλάτη. Το πρώτο σίγουρα θα γίνει πιο γρήγορα μέσα από το Ίντερνετ, το δεύτερο ποτέ».
ΑΝ οι νέοι μας γράφουν τόσο μεστά κείμενα με οξυδέρκεια και ευθυκρισία, μάλιστα σε τόσο τρυφερή ηλικία, αυτό σημαίνει ότι διαμορφώνεται ένα υγιέστατο υπόγειο ρεύμα που αύριο θα σαρώσει κάθε σάπιο των προηγούμενων γενεών.
Η ΝΕΑ γενιά της ηλικίας και της ποιότητας του Γ. Βασιλόπουλου που εκκολάπτεται, είμαι σίγουρος πως είναι έτοιμη να πάρει στα χέρια της το μέλλον της. Ο Γ.Β., ως χαρισματικός εκπρόσωπός της, εκφράζει πέρα από το άτομό του και πολλά άλλα παιδιά. Είναι μια γνήσια φωνή του αύριο: «Όσοι σχεδίασαν αυτή την καταστροφή –με τα μνημόνια- δεν πήραν υπόψη τους τον υπόγειο δρόμο που κι αυτός βγάζει προς την έξοδο, από άλλα μονοπάτια», λέει ο ίδιος… Και γι’ αυτό αισιοδοξούμε περισσότερο (17/1/14).

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
-(1) social media: Ο όρος «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» (social media) αναφέρεται στα μέσα αλληλεπίδρασης ομάδων ανθρώπων, μέσω διαδικτυακών κοινοτήτων. Παρουσιάζονται σε διάφορες μορφές (ιστολόγια, ιστοσελίδες, Facebook, twitter, forum κ.ά.)

-(2) «Όποιος επιχειρήσει μια μέρα να μπει στο Διαδίκτυο (Internet) θα μάθει ότι δεν θα πρέπει να μιλάμε πια για «λεωφόρους» της πληροφόρησης, αλλά μάλλον για λαβυρίνθους» (Ζακ Αταλί, στην εφημ. Le Monde, 9/11/1995)

-(3) Ο Γιάννης Βασιλόπουλος, είναι φέτος μαθητής της Α΄ Λυκείου του Καλλιτεχνικού Σχολείου Γέρακα. Το βιβλίο του «Αδιανόητα Διαφορετικοί» (εκδ. Μικρή Άρκτος, 2013), αποτελεί μια μικρή συλλογή κειμένων από το προσωπικό του ιστολόγιο (blog). Η εικονογράφησή του έγινε από τον Μανώλη Αναστασάκο. Η αφιέρωσή του σε μας: «στον κύριο Σταύρο που με πίστεψε, πριν γίνω πιστευτός». [Το απόσπασμα που χρησιμοποιούμε έχει τίτλο Net work, ημερομηνία ιστοσελίδας 25/12/2011, σελ. βιβλίου 10-11]