» Δημήτρης Κ. Τυραϊδής, 2019
Ένα ζευγαράκι βαδίζει χειροπιαστό σε ένα δρόμο του δάσους, ανάμεσα σε πυκνά, πανύψηλα δένδρα. Από πάνω τους φέγγει το φεγγαράκι. Είναι μια όμορφη, γεμάτη ρομαντισμό εικόνα που στολίζει το εξώφυλλο του νέου βιβλίου του καλού φίλου, καταξιωμένου ποιητή και πεζογράφου, Δημήτρη Κ. Τυραϊδή.
Δημήτρη, ευχαριστώ θερμά για την όμορφη αφιέρωση.
Συγκινητικό το αφιέρωμα της έκδοσης: «Στην άσβηστη μνήμη των αδελφών μου».
Κάπου, στο προλογικό σημείωμά του, δικαιολογεί τον σκοπό της παρούσας έκδοσης: «Το συγκεκριμένο βιβλίο μου περιέχει γεγονότα μιας άλλης εποχής. Ελπίζω πως μέσα από τις σελίδες του, θα ζωντανέψω κάποιες εικόνες, ίσως ξεχασμένες».
Νομίζω πως το κατορθώνει και πάρα πολύ σωστά, κατά την γνώμη μου δικαιολογεί ο Δ.Κ.Τ. την έκδοση του πονήματός του. Τον καταλαβαίνω απόλυτα, επειδή και εγώ έχω το ίδιο “κουσούρι” – έρωτα για τους παλιούς χωριανούς μου και τον τρόπο που ζούσαν.
Λοιπόν, έριξε πάλι ο φίλος Δημήτρης τον κουβά στο πηγάδι των αναμνήσεων και ανέσυρε μερικές από τις παλιές ιστορίες και χαρακτήρες της ιδιαίτερης πατρίδας του, των χωριών της περήφανης και γραφικής Ρούμελης.
Αρχίζει με την περιγραφή ενός χαρακτήρα που όλοι μας, είναι αδύνατο να μην έχουμε ακούσει ή ζήσει στο οικογενειακό μας περιβάλλον. Είναι αυτός του χαρτοπαίκτη.
Λέει, λοιπόν, πως ενώ ήταν «Πονόψυχος και πολύ εργατικός» και παράλληλα και «μορφονιός, γόνος μιας καλής οικογένειας». Όμως, «Το πάθος του να παίζει χαρτιά επεσκίαζε όλα τα καλά του προτερήματα».
Συνεχίζει, έπειτα, με «Γυρίζοντας στην πατρίδα από το παραπέτασμα». Με γλαφυρό τρόπο περιγράφει τη ζωή του Παναγιώτη που τον προέτρεπε η μάνα του να φύγει, επειδή κινδύνευε η ζωή του. Ήταν τα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου πολέμου. Ακολουθούν και άλλες παρόμοιες ή περίπου παρόμοιες ιστορίες, όπως εκείνη «Στην πηγή της πέτρας». Εδώ μας λέει για κάποια πέτρα με σκαλοπάτια και άλλα σκαλίσματα, που ίσως «αν κάποιος περίεργος αρχαιολόγος την επισκεφθεί, ο κόπος του δεν θα πάει χαμένος». Υποθέτω εννοεί πως ίσως έχει αρχαιολογικό ενδιαφέρον!
Εκεί είχε και μια πηγή με γάργαρο και δροσερό νερό. Εκεί η 16χρονη Μαρία, καθώς πήγε να γεμίσει την λαΐνα της, συνάντησε το τρομερό φίδι που το λέγανε Μονομερίδα, που όλοι στο χωριό είχαν κάτι άσχημο και τρομερό να διηγηθούν γι’ αυτό. Όμως, εκεί κοντά ήταν ο Περικλής που άκουσε τις φωνές της Μαρίας και έσπευσε…
Και στις υπόλοιπες ιστορίες του βιβλίου του ο Δ.Κ. περιγράφει, με θαυμαστό τρόπο την ομολογουμένως δύσκολη ζωή της υπαίθρου!
Η περιγραφή του είναι τόσο αυθεντική, που πιστεύω τα περισσότερα διηγήματά του είναι αυτοβιογραφικά και όλα έχουν περίσσιο ρομαντισμό και αρκετή ευαισθησία.
Αρκετά από αυτά τα διανθίζει, εμβόλιμα, με υπέροχα ποιήματα!
