Η δυσμορφία του σημερινού μοντέλου ζωής, το ακατανόητο του λεγόμενου “σύγχρονου ανθρώπου”, που συγκλονίζεται από τις εικόνες των μικρών προσφυγόπουλων που εκβράζονται στις ακτές, αλλά δεν διστάζει να υπερκεράσει τον διπλανό του στο όνομα της ανταγωνιστικής επιβίωσης, όλη αυτή η πολυπλοκότητα του παροπλισμένου καταναλωτισμού που σηματοδοτεί τη νέα φτώχεια, συνυφασμένη με την αδυναμία αγοράς αγαθών, αντιπαρέρχεται την οφθαλμοφανή ένδεια στα νοικοκυριά κάτω από το όριο της φτώχειας που δεν επιβιώνουν παρά απλά υπάρχουν.
Ολη αυτή η ανησυχία για το αύριο και τις συνθήκες τους, όλη αυτή η πρεμούρα για το ποια δουλειά θα βρούμε και πόση σύνταξη θα πάρουμε, αντιπαραβάλλεται με τις εικόνες των παιδιών που δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη ή που ξεκινούν τα μακρινά και επικίνδυνα ταξίδια προς την “πολιτισμένη Δύση”. Δύο διαφορετικοί κόσμοι μπροστά μας, δύο κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που υφίστανται την κρίση και αυτοί που τη βιώνουν επί χρόνια.
Αυτοί που προβληματίζονται πώς θα πληρώσουν τη δόση στην Εφορία και αυτοί που εγκαταλείπουν τις εστίες τους κινδυνεύοντας να γίνουν βορά των κάθε λογής εθνικιστών. Οι αντιθέσεις είναι πολλές, οι εμπειρίες το ίδιο, το αποτέλεσμα της καθημερινότητας διαφορετικό. Αλλοι κόπτονται για τις μειώσεις στους μισθούς και άλλοι δεν έχουν καν. Αλλοι σκέπτονται πώς στο καθημερινό τους μενού θα πρέπει να προστεθεί και το “φαγητό των φτωχών” και άλλοι δεν έχουν καν μενού.
