Κύριε διευθυντά,
μια μεγάλη δοκιμασία υγείας μέλους της οικογένειάς μου με κράτησε για αρκετό καιρό μακριά από τα κοινωνικά δρώμενα και δεν είχα αντιληφθεί ένα άθλιο δημοσίευμα σε κοινωνικό δίκτυο για τον λατρευτό μας Δεσπότη.
Όταν το έμαθα, είχαν αρχίσει οι συζητήσεις για εκλογές κ.λπ., και θεώρησα (παρά την οργή μου) ότι έπρεπε ν’ αφήσω να περάσουν οι εκλογές και μετά να πάρω θέση γι’ αυτό προς αποφυγή κάθε παρεξηγήσεως.
Βέβαια, αναρωτιέμαι αν θα ‘πρεπε να δώσω σημασία σε μια τέτοια αθλιότητα, αλλά απάντησα στον εαυτό μου ότι ναι πρέπει και σαν γυναίκα και σαν εκπαιδευτικός και σαν πολλά χρόνια συνεργάτης με τον Αγιο παππού, να δηλώσω ότι ξέρω πολύ καλά, την ύπαρξη και την αντικατάστασή του από τον Υπεράξιο και Αξιολάτρευτο Δεσπότη μας, την είχε επιλέξει ο ίδιος ο παππούς αφού για χρόνια ήταν μαζί και με τη δύναμη του Θεού αποδείχτηκε ότι ήταν η άριστη επιλογή, αλλά και όλο το ποίμνιο Κισσάμου και Σελίνου αισθάνεται τον ίδιο απεριόριστο σεβασμό και ατελείωτη αγάπη για τον Ποιμενάρχη του.
Αναρωτιέμαι όμως και συλλογίζομαι και ζητώ απάντηση πώς; Και με ποιά προσόντα; Προχωρεί κάποιος σε αξιολόγηση μιας τέτοιας χαρισματικής ύπαρξης.
Εδώ, βέβαια, απαντώ ευθέως με μια παροιμία ότι «Ο καλός λόγος κι ο κακός του νοικοκύρη μένει», χωρίς να επεκταθώ περισσότερο…
Οσο για τον Άγιο Ποιμενάρχη μας ανέβηκε πιο ψηλά στη συνείδηση όλων μας αν υπάρχει ακόμα χώρος πιο ψηλά…
Δηλώνω ακόμα πως δεν θ’ απαντήσω όσο και εάν προκληθώ για το θέμα για ευνόητους λόγους. Τελειώνοντας, ζητώ συγγνώμη από τον αγαπημένο Ποιμενάρχη, γιατί προέβην σ’ αυτήν μου την ενέργεια χωρίς να τον ρωτήσω, γιατί φοβήθηκα ότι προσκρούοντας στην μετριοφροσύνη και ταπεινότητά του, δεν θα μου επέτρεπε να γράψω τίποτα.
Ειρήνη Μαρκατάτου – Σεργεντάνη
