Πάντοτε υπήρχαν πολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι εφημερογράφοι, οι οποίοι “το ‘παιζαν” δημοσιογράφοι σε έντυπα μικρής κυκλοφορίας, και σχεδόν ανύπαρκτες ιστοσελίδες που όμως επιχορηγήθηκαν δυσανάλογα της αξίας τους σε περίοδο απαξίωσης του Τύπου. Από αρχαιοτάτων χρόνων οι αρεστοί υπερθεματίζονταν από τους ρήτορες και οι πολιτικοί τους εχθροί εξοστρακίζονταν. Γνωστός ο εξοστρακισμός του Αριστείδη στον οποίο αποτάνθηκε αγράμματος Αθηναίος να γράψει στο όστρακο το όνομα “Αριστείδης”. Όταν ρωτήθηκε: «τι κακό σου έκανε;», πήρε την απάντηση «δεν μ’ αρέσει να τον λένε Δίκαιο».
Η περίοδος που διανύουμε τούτο τον αιώνα είναι εκτός συναγωνισμού. Επώνυμοι αρθρογράφοι εφημερίδων γράφουν «επί παντός επιστητού», αποκρύπτοντας ειδήσεις και γεγονότα της καθημερινότητας, ενώ παρουσιάζουν άλλα περιστατικά ήσσονος σημασίας με υπέρμετρη θετικότητα κατά πώς συμφέρει τον άλφα ή βήτα κομματικό παράγοντα. Πρόκειται περί “καταφερτζήδων” δίχως πολιτικό ηθικό έρεισμα και χωρίς ιδανικά, με αποτέλεσμα η πληρέστερη αρθρογραφία ν’ απουσιάζει. Στα δάχτυλα του ενός χεριού μπορεί να μετριούνται οι δημοσιογράφοι που σχολιάζουν την επικαιρότητα με διάθεση ουδετερότητας.
Σε παλαιότερες εποχές, όταν μεσουρανούσε η ανεξάρτητη δημοσιογραφία, ο Στρατής Μυριβίλης, ο Γ.Α. Βλάχος κ.ά. στα προς δημοσίευση κείμενα ήσαν άκαμπτοι στις κρίσεις τους και σκληροί στις απόψεις τους. Σήμερα κόβουν, ράβουν και διαστρεβλώνουν τα γεγονότα, οι διαφωτιστές της κοινής γνώμης, κατά πώς συμφέρει στον κομματικό περίγυρο που είναι ενταγμένοι και ρίχνουν ευθύνες στους άλλους, αδιαφορώντας αν τους «σέρνουν τα εξ αμάξης».
Όταν φιλοδοξεί κάποιος να περιγράψει με ειλικρίνεια και ν’ αποτυπώσει κάτι το απερίγραπτο με τον λόγο και δεν το καταφέρνει, καταφεύγει στη γραφή επιχειρώντας αλληγορίες, μεταπλάθοντας εικόνες έμβιων όντων που μας περιβάλλουν, ενώ ανασυνθέτει παραδοξολογίες από τον κόσμο της διαίσθησης δίχως σαφές νόημα. Πίσω απ’ την αοριστία κρύβονται λεπτομέρειες που τροφοδοτούν αλλότρια “πετσοκομμένα” συμφέροντα. Έτσι γεννιούνται οι ανεπαίσθητες ρωγμές για να δημιουργηθούν τα χάσματα.
Ζούμε σε πολιτισμένη χώρα, χωρίς οι πολίτες να είναι ευχαριστημένοι με το πολίτευμά της και ας ακούνε τους ηγέτες τους να λένε πως είναι το δημοκρατικότερο.
Διατείνονται ότι αυτό το πολίτευμα το διαφυλάσσουν από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς αυτοί οι ταπεινοί και μετριόφρονες που «όλα τα ξέρουν» και υπεραμύνονται ότι οι «υπήκοοι» είναι ευχαριστημένοι, επειδή η εξουσία τούς πείθει ότι δεν κάνει λάθη.
Η εξουσία διαχειρίζεται τις ανάγκες και τον φόβο των αδυνάτων αλλά μέχρι πότε; Η υστεροφημία έρχεται κάποτε και είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί ν’ αποφύγει, όταν τον φτύνουν και αυτός νομίζει ότι “ψιχαλίζει”!!!
