Στόχος της Συνθήκης της Ρώμης που υπεγράφη το 1957 (ΕΟΚ) από τις ιδρυτικές χώρες Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και Ολλανδία ήταν ή ιδέα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η συμβολή αυτών στη λειτουργική δόμηση της πολιτικής Ευρώπης ως καθοριστικό βήμα για την πληρέστερη ενοποίηση της Ευρώπης, με κοινή δράση την οικονομική και κοινωνική πρόοδο των λαών, των όρων διαβίωσης και απασχόλησης των λαών με συντονισμένες δράσεις για την εμπέδωση των αξιών, της ισότητας, της αλληλεγγύης, της εμπιστοσύνης, την εξασφάλιση της σταθερότητας, την επέκταση της οικονομίας, της ισορροπίας στις συναλλαγές και συνθήκες θεμιτού ανταγωνισμού. Και όλα αυτά προς αποτροπή νέων πολεμικών συρράξεων μετά τις τραυματικές εμπειρίες των 2 Παγκοσμίων Πολέμων που ξεκίνησαν από ευρωπαϊκό έδαφος και αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα.
Η επέτειος των 50 χρόνων από την υπογραφή της ίδρυσης της ΕΟΚ/ ΕΕ εορτάστηκε το έτος 2007 με λαμπρές εκδηλώσεις από τα Κράτη – μέλη (27) στην ειδική Σύνοδο Κορυφής στο Βερολίνο υπό την προεδρία της Αγκελα Μέρκελ με υπογραφή Διακήρυξης των Αξιών της Ε.Ε. και της ανάγκης περαιτέρω συνεργασίας.
Ομως πέρα από τις εορταστικές εκδηλώσεις, τις συνηθισμένες και γνωστές Συναντήσεις Κορυφής, το καίριο ερώτημα που τίθεται κάθε τόσο από τους πολίτες της Ευρώπης προς τους Ευρωπαίους ηγέτες, τους Θεσμούς της Ε.Ε. και των οργάνων της είναι: Σε τι συνίσταται το βαθύ νόημα της ύπαρξης της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης; Διότι κάθε τόσο, γινόμαστε γνώστες των διαφόρων έντονων διχογνωμιών, αντιπαραθέσεων και την παντελή έλλειψη της ενότητας, της ισότητας και αλληλεγγύης για τη χάραξη μίας κοινής πολιτικής προς αντιμετώπιση κοινών και σοβαρότατων προβλημάτων που υπονομεύουν τις τύχες των λαών της, αυτό το μέλλον της Ευρώπης.
Μεγάλο λάθος είναι ο χαρακτηρισμός που δίνεται σε όλους εκείνους που εδώ και δύο δεκαετίες δικαιολογημένα ανησυχούν για την κατάντια και το μέλλον της Ε.Ε. και τους οποίους αποκαλούν τώρα “Ευρωσκεπτικιστές”. Διότι οι κύριοι υπαίτιοι της λάθος πορείας που διανύει σήμερα η Ευρώπη χρησιμοποιούν εσκεμμένα τους “Ευρωσκεπτικιστές” ως άλλοθι και «εχθρούς της Ευρώπης», για να αποκρύπτουν και να καλύπτουν τις καιροσκοπικές πολιτικές των σε βάρος της πλειονότητας των κρατών – μελών και των λαών της Ευρώπης. Περί αυτού δεν υπάρχει καμία πλέον αμφιβολία.
Πολλά παραδείγματα θα μπορούσε να παραθέσει κανείς για την εγκληματική συμπεριφορά των ολέθριων πρωταγωνιστών στην ευρωπαϊκή αρένα. Η άρνηση των για την τόσο πολυπόθητη από την πλειονότητα των Ευρωπαίων πολιτών πολιτική και οικονομική Ενωση της Ευρώπης. Η χάραξη ενιαίας και κοινής εξωτερικής πολιτικής και υπεράσπιση και φύλαξη των κοινών συνόρων της Ευρώπης. Η ισόρροπη ανάπτυξη και η καθιέρωση κοινών αξιών και της προβολής της αλληλεγγύης και της εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών για την αντιμετώπιση κοινωνικών, οικονομικών ανισορροπιών και προβλημάτων. Η παντελής απουσία της Ε.Ε. από τα διεθνή FORUM και τις αποφάσεις που λαμβάνονται.
Οι μονομερείς ενέργειες μερικών κρατών – μελών που πλήττουν την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια, τον πολιτισμό και την ευαισθησία άλλων κρατών – μελών. Οπως π.χ. οι μυστικές διαπραγματεύσεις και η συμφωνία του προκατόχου της κας Μέρκελ καγκελαρίου κ. Gerhard Schröder με τη Ρωσία για την κατασκευή του αγωγού πετρελαίου προς τη Γερμανία και την Ευρώπη, παρακάμπτοντας το έδαφος του κράτους – μέλους της Ε.Ε. της Πολωνίας, μέσω της Βαλτικής Θάλασσας. Η οποία όχι μόνον πρόσβαλε και πλήγωσε την εθνική υπερηφάνεια και την εμπιστοσύνη της Πολωνίας, αλλά ταυτόχρονα έφερε στη μνήμη όλων των Πολωνών το Σύμφωνο του 3ου Ράιχ με τον Στάλιν για τη διχοτόμηση της πατρίδας των και μόλις λίγους μήνες μετά το έτος 1939, την ταυτόχρονη διμέτωπη επίθεση της Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης κατά της Πολωνίας, που είχε ως συνέπεια την ισοπέδωση της χώρας και την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Αναρίθμητες είναι οι περιπτώσεις, οι αποφάσεις και οι ενέργειες των ισχυρών τώρα πρωταγωνιστών της Ε.Ε., οι οποίες δεν αντικατοπτρίζουν ούτε στο ελάχιστο τους στόχους, τις ιδέες και τα οράματα των Συνθηκών της Ρώμης και του Μάαστριχ προς όφελος της ευημερίας των λαών της Ευρώπης, αλλά παράλληλα προκλητικά και ανεπίσημα μετέφεραν τώρα το Κέντρο των αποφάσεων της Ε.Ε. από τις Βρυξέλλες στο Βερολίνο.
Το κλίμα σύρραξης στη συνάντηση των ηγετών της G20 στις Κάννες, κατά τη δραματική νύχτα της 2ας Νοεμβρίου 2011, που περιγράφει τώρα ο Ισπανός πρώην πρωθυπουργός Θαπατέρο σε βιβλίο του με τίτλο “Το δίλημμα”, με χαρακτήρα «απομνημονευμάτων», αποτυπώνει το ζενίθ της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, την άθλια κατάντια και τα διάφορα μέτωπα εντός της Ε.Ε. Πρόκειται ουσιαστικά για την πρώτη μαρτυρία ευρωπαίου ηγέτη πίσω από τα παρασκήνια από τη δυσκολότερη εποχή στην ιστορία της Ε.Ε. Αλλά και τις ανεπίτρεπτες για ηγέτες εκφράσεις, διχογνωμίες και σφοδρότατες συγκρούσεις που είχαν ως συνέπεια, ευθύς αμέσως μόλις εντός 3 εβδομάδων, λόγω εντονότατων πιέσεων, τις παραιτήσεις των πρωθυπουργών της Ελλάδος, της Ισπανίας και Ιταλίας κ. Παπανδρέου, Θαπατέρο και Μπερλουσκόνι.
Δεν υπάρχει καμία πλέον αμφιβολία, ότι εντός της Ε.Ε. οξύνεται η αντιπαράθεση μεταξύ ενός τμήματος της Ε.Ε., κυρίως του Νότου και εκείνων των κρατών – μελών, οι οποίοι ως εκφραστές της δήθεν «προτεσταντικής ηθικής» και της «ιερότητας της εργασίας» κατέστησαν συλλέκτες τεράστιου πλούτου σε βάρος όμως των χωρών του Νότου. Οι οποίοι χρησιμοποιούν τώρα τα τεράστια κεφάλαιά των μέσω των χρηματαγορών και των πολυεθνικών εταιρειών που ελέγχουν και μέσω της καιροσκοπικής πολιτικής και της θέσπισης νόμων και κανόνων εντός της Ε.Ε., αλλά και στο όνομα της δήθεν «ιερότητας της εργασίας και της προτεσταντικής ηθικής» εκβιάζουν και υποτάσσουν τώρα τα υπόλοιπα κράτη-μέλη, στραγγαλίζοντας λαούς και κοινωνίες.
Ομως, οι λαοί της Ευρώπης επιθυμούν μία ηγεσία αντί της κυριαρχίας, μία παγκόσμια κοινότητα κοινών συμφερόντων και όχι τη δημιουργία αφέντη και υποτελών. Ολως αντίθετη με την ιδιοφυή στρατηγική και το οικουμενικό όραμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το πνεύμα του Ελληνισμού.
* σπούδασε Πολιτικές –
Οικονομικές Επιστήμες
και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Πολιτιστική Κληρονομιά στην Αθήνα.
Διετέλεσε επί 5 χρόνια
υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.
