«Μια ζωή είμαστε σε διάλογο και ποτέ δεν ικανοποιούμαστε…»
(Γ. Παναγής, Γενικός Γραμματέας Πανελλήνιας Συντονιστικής Επιτροπής Αγροτών, στο Mega, 27/1/16)
ΤΙ ΔΙΑΛΟΓΟΣ μπορεί να γίνει, όταν η κυβέρνηση έχει ήδη υπογράψει αυτά που απαιτούν οι “θεσμοί” (οι δανειστές) στο ασφαλιστικό; Και ποια υποχώρηση να κάνει όταν κρέμεται πάνω από το κεφάλι της, ως δαμόκλειος σπάθη, η πλήρης πτώχευση της χώρας;
ΕΤΣΙ η δήλωση του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Βαγγέλη Αποστόλου ότι «ο διάλογος είναι μονόδρομος», και πως «για να υπάρχει ωστόσο διάλογος με τους αγρότες, οι κινητοποιήσεις πρέπει να έχουν συλλογική έκφραση», ακούγεται μάλλον κούφια αφού οι αποφάσεις είναι ήδη προειλημμένες, ενώ και τα μπλόκα των αγροτών σε 80 σημεία της χώρας είναι πανελλαδικά;
ΤΟ ΝΑ ερμηνεύει ο κ. υπουργός την ύπαρξη «δύο βασικών μετώπων στη Νίκαια της Λάρισας και τη Θεσσαλονίκη» ως υπάρχουσα «διαφορετική προσέγγιση», ουδόλως ενδιαφέρει κανέναν από όσους ταλαιπωρούνται στους δρόμους.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, είναι αλήθεια ότι «η συμφωνία με τους δανειστές αναφέρει ρητά ότι χρειάζεται αναμόρφωση του ασφαλιστικού και η όποια καθυστέρηση θα δημιουργήσει πρόβλημα», αλλά τι σημαίνει αναμόρφωση, όταν αφήνουμε τον κοινωνικό αυτοματισμό να λειτουργήσει παλαιοκομματικά καταστρέφοντας άλλες κοινωνικές ομάδες, απλά επειδή η κυβέρνηση επενδύει στην αγανάκτησή τους;
ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ, μετά τις άλλες θιγόμενες κοινωνικές ομάδες -τις λεγόμενες “κίνημα της γραβάτας”- ζήτησαν να συναντήσουν τον πρωθυπουργό, κάτι που αποδέχτηκε αυτός. Όμως για τον κ. υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης μια τέτοια συνάντηση είναι ήδη προδιαγεγραμμένη ως προς την έκβασή της: «Μην περιμένουν άλλου χαρακτήρα κινήσεις από την κυβέρνηση», ξεκαθάρισε και πρόσθεσε: «Υπάρχουν γκρίζες σκιές στο φορολογικό των αγροτών και πρέπει να μπει τάξη», υπονοώντας φυσικά πως η κυβέρνηση είναι έτοιμη να εφαρμόσει τη φορολόγηση των αγροτών. Από την πλευρά τους οι αγρότες δηλώνουν ότι, για να προσέλθουν σε διάλογο με τον κ. πρωθυπουργό, ζητούν να αποσυρθούν το ασφαλιστικό και το φορολογικό, ο δε διάλογος να αρχίσει από μηδενική βάση!
ΕΤΣΙ, κάθε διάλογος για τους πολιτικούς μας -όχι μόνο τους τωρινούς- αποτελεί έναν κάποιο “δημοκρατικό” ελιγμό, για να λυθεί μια απεργία. Όμως, γνωρίζουμε από την μεταπολιτευτική ιστορία του εργατικού κινήματος ότι ακόμη και οι αποφάσεις τέτοιων “διαλόγων” που παίρνονται από κοινού, δεν τηρούνται από την κυβέρνηση, ή εφαρμόζονται ελλιπώς. Για ποιο λόγο, λοιπόν, τα προσχήματα;
