Κύριες διευθυντά,
η αφορμή, να πάρω στα χέρια μου την αγαπημένη μου πένα για να γράψω την παρούσα επιστολή μου, ήταν μια είδηση που άκουσα από τα Μ.Μ.Ε. πρόσφατα, όσον αφορά τις διαμαρτυρίες των πληγέντων, οικονομικά κι όχι μόνο, από τον αθώρητο θανατηφόρο κορωνοϊό και καλά κάνουν οι άνθρωποι και διαμαρτύρονται ζητώντας, οικονομική ή άλλη, βοήθεια από τους κυβερνώντες της χώρας τους.
Μεταξύ των άλλων, διαμαρτυρήθηκαν κατεβαίνοντας στους δρόμους και οι ταυρομάχοι, διεκδικώντας κι εκείνοι την άρση του νόμου, που λόγω του κορωνοϊού, κρατάει κλειστές ακόμα τις αρένες και δεν μπορούν να εξασκήσουν το επάγγελμά τους, σκοτώνοντας βέβαια εφόσον πρώτα βασανίσουν τους αντιπάλους τους, τους ταύρους. Ένας θεσμός – άθλημα που οι ρίζες του έρχονται από τα βάθη των αιώνων και που κατά την γνώμη μου θα έπρεπε από χρόνια πριν να είχε καταργηθεί. Και δεν τα βάζω με τους ταυρομάχους, αυτό το επάγγελμα έχουν μάθει να εξασκούν οι άνθρωποι στην αρένα του θανάτου -όπως εγώ την αποκαλώ- βγάζοντας το ψωμί τους. Οι άνθρωποι αυτοί βέβαια, απ’ αυτό το επάγγελμα εξοικονομούν πολλά χρήματα και δόξα, προσφέροντας στους θεατές τους ένα απίστευτα αποκρουστικό, για εκατομμύρια ανθρώπους, θέαμα, βασανίζοντας πρώτα τους αντιπάλους τους και στη συνέχεια σκοτώνοντας τους, πάντα βέβαια για την δική μου γνώμη. Που πληρώνουν πάρα πολύ ακριβά να πάνε να το δουν, ζητωκραυγάζοντας για την επιτυχία του ταυρομάχου «παλληκαρά» για το κατόρθωμα του αυτό. Κι όσο πιο πολύ βασανίζουν το ζώο οι «ήρωες» τόσο πιο πολύ χειροκροτούν και φωνάζουν οι θεατές. Ε, τι να κάνουμε; Γούστα κι αδυναμίες είναι αυτές.
Ξεχνάνε όμως, ή μάλλον δεν το λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους, ότι το να σκοτώσεις ένα αθώο ζώο βασανίζοντας το πρώτα δεν είναι παλληκαριά αυτό. Αν μη τι άλλο, αυτό -λέω εγώ- το να ζητωκραυγάζεις έναν βάρβαρο δολοφόνο, δείχνεις περίτρανα τον εσωτερικό σου κόσμο. Δείχνεις το ζύμωμα της ψυχής σου με το χυμό των βάρβαρων συναισθημάτων της.
Τώρα θα μου πείτε ότι, μονομαχίες γινότανε και μεταξύ ανθρώπων πριν από χιλιάδες χρόνια στις αρένες, ρέοντας το ανθρώπινο αίμα σαν ποτάμι, βάφοντας το χώρο, προς μεγάλη τέρψη των θεατών τους, που το ίδιο έκαναν και τότε οι θεατές τους, χαίρονταν και ζητωκραύγαζαν.
Ευτυχώς είδαν, ότι εκείνες οι μονομαχίες δεν έπρεπε να συνεχιστούν και κάποια στιγμή απαγορευτήκαν δια νόμου. Δεν σταμάτησαν όμως οι κάθε είδους μονομαχίες.
Πριν από λίγα χρόνια, διάβασα σε κάποια εφημερίδα ότι συνέλαβαν τους ιδιοκτήτες κάποιου χώρου που τον είχαν μετατρέψει σε αρένα μονομάχων σκύλων. Δεν γνωρίζω αν γίνονται ακόμα σκυλομαχίες ή κοκορομαχίες. Γνωρίζω όμως ότι, τέτοιου είδους βάρβαρα θεάματα πρέπει κάποτε να εκλείψουν. Είναι ανάγκη να απαγορευτούν δια νόμου.
Κι ερωτώ: Τι καλό διδάσκουν, ειδικότερα στα παιδιά, οι ταυρομαχίες; Τι καλό διδάσκουν οι κοκορομαχίες; Απολύτως τίποτα. Αντίθετα, χαράζουν ανεξίτηλα τραύματα πάνω στην τρυφερή τους ψυχή.
Τελειώνοντας την επιστολή μου, κάνω έκκληση και στους σημερινούς δήμιους – παλληκαράδες που δυστυχώς υπάρχουν ακόμα, που δίχως έλεος κακοποιούν τα ζώα, ειδικότερα σκυλιά και γάτες, να ξανασκεφτούν τι έγκλημα έχουν προγραμματίσει να διαπράξουν πριν προβούν σε οποιονδήποτε βασανισμό ζώων. Τους παρακαλώ να το κοιτάξουν το ζώο τους πρώτα στα μάτια. Είμαι σίγουρος ότι αν το κάνουν αυτό, πολλοί απ’ αυτούς θα σταματήσουν και δεν θα πράξουν εκείνο που είχαν προγραμματίσει να κάνουν. Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους, τους ανεύθυνους κι άκαρδους ιδιοκτήτες ζώων, που δίχως έλεος τα παρατάνε στους δρόμους, καταδικάζοντας τα να πεθάνουν από τη δίψα και την ασιτία. Τους τελευταίους, που γνωρίζουν πολύ καλά σε ποια πράξη προβαίνουν και ποια κατάληξη θα έχει το ζώο τους εγκαταλείποντάς το στους δρόμους, εγώ τους αποκαλώ «πληρωμένους δολοφόνους». Χειρότερους κι από τους ταυρομάχους. Ευελπιστώ η παρούσα να βρει την δέουσα ανταπόκριση!
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών Πολιτιστικών Συλλόγων
