Διαμελισμός…

Στέκεται σε ψηλό βάθρο σε κεντρικό σταυροδρόμι, κάπου σε πλατεία κάποιας μακρινής πόλης!  Μεταλλικό…
Προφανώς καλά κουρντισμένο να βρίσκεται συνεχώς σε κίνηση!
Ρυθμισμένο απ΄ τον δημιουργό του να γυρίζει ακούραστα γύρω από ένα ψηλό λαιμό, ακατάπαυτα να συστρέφεται ενώ ταυτόχρονα διαλύεται σε άνισα, επίπεδα κομμάτια!
Με έκπληξη -εκεί που είχαμε μπροστά μας μια καλοδουλεμένη μορφή-  βλέπουμε ξαφνικά το κούτελο να εξαφανίζεται στην πίσω μεριά, τη μύτη να φεύγει δεξιά, το στόμα αριστερά, το πηγούνι να κόβεται σε φέτες και  να παραμορφώνεται ολότελα…
Ενα κεφάλι που αφού διαμελιστεί κι αλλάξει χίλιες τερατώδεις όψεις, γυρίζει πάλι στην αρχική του μορφή, ακινητοποιείται,  αδιάφορα κοιτά τώρα τους περαστικούς που συνωστίζονται από κάτω, που το ίδιο αδιάφορα το προσπερνούν για να  χαθούν γοργά στα πολλά στενά του πολυσύχναστου δρόμου…
Λίγα δευτερόλεπτα ηρεμίας κι ύστερα άντε πάλι απ’ την αρχή…
Ενα κεφάλι που γίνεται συντρίμμια κάθε λίγο και λιγάκι…
Πόσα και πόσα όμως, δεν μας λέει για τον δικό μας… διαμελισμό!
Για τα μάτια μας που συχνά-πυκνά βουρκώνουν, στενεύουν, θολώνουν και γυρίζουμε πλάτη  για να μην φανεί το πικρό δάκρυ τους, που κυλά…
Τα φρύδια που δεν τους επιτρέπουμε να σμίξουν ή να ανασηκωθούν για να μην προδώσουν σκέψεις κι εντάσεις…
Τα χείλη μας, τα σφιγμένα, τα οποία με το ζόρι κρατάμε αξιοπρεπώς στη θέση τους και τους επιτρέπουμε ν’ ανοίξουν σ’ ένα υποκριτικό χαμόγελο μόνο…
Τον λαιμό μας που λες και δένεται κόμπος καθώς  τον  πνίγει ο βρόγχος της απελπισίας…
Ενα κεφάλι σαν το δικό μας…
Που ώρες-ώρες το νοιώθουμε να σβουρίζει και να μας εγκαταλείπει, τη στιγμή μάλιστα που μάταια αγωνιζόμαστε να το κρατήσουμε όρθιο…