Με αφορμή την επίσκεψή μου στην Αθήνα στα πλαίσια τριήμερου πανελληνίου συνεδρίου που έλαβε χώρα σε μεγάλο ξενοδοχείο της Πλατείας Καραϊσκάκη (650 μ. από την Ομόνοια) βίωσα τα κάτωθι.
Την Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2018 το απόγευμα, γύρω στις 17:00, μετά το πέρας των εργασιών της 1ης συνεδριακής μέρας θέλησα να πάρω λίγο αέρα και να περπατήσω. Κατευθύνθηκα λοιπόν προς το Πολυτεχνείο με σκοπό να επισκεφτώ μεγάλο κατάστημα αλυσίδας ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Όπου κι αν πέρασα υπήρχε ένα κλίμα που σε κυρίευε αρνητικά. Σε κάθε βήμα ανέδυε μια αύρα φόβου. Μικρές παρέες αλλοδαπών 2, 3 ή 4 ατόμων κατέκλυζαν τα πεζοδρόμια. Αντίκρισα και μια μεγαλύτερη παρέα που έκανε χρήση ναρκωτικών ουσιών. Θυμήθηκα το πρώτο μου συγκλονιστικό βίωμα σχετικά με το θέμα αυτό, σε πολλή μεγαλύτερη έκταση φυσικά, όταν πήγα για πρώτη φορά στο Ανόβερο για τις μεταπτυχιακές μου σπουδές, όπου πίσω από τον κεντρικό σταθμό των τραίνων δεκάδες άνθρωποι έκαναν χρήση. Εκεί όμως υπήρχε έντονη η παρουσία της αστυνομίας, όπου τους πρόσφερε μάλιστα και τις σύριγγες για την αποφυγή διασποράς λοιμώξεων. Σε κοντινή υποτυπώδη γωνιακή καφετέρια επί της οδού Σατωβριάνδου, άφηναν κάποιοι από αυτόν τον ανθρώπινο συρφετό που καταλάμβανε την περιοχή μέσα σε μια ψηλή γλάστρα που βρισκόταν έξω από την καφετέρια κάποιο πακετάκι που επαραλαμβάνετο από κάποιους θαμώνες της καφετέριας.
Στην πορεία αυτή προσπάθησα να ρωτήσω τρεις ανθρώπους, που έμοιαζαν με Έλληνες, αν βαδίζω σωστά προς τον προορισμό μου. Κανείς δεν απάντησε, τουναντίον βάδισαν ακόμη βιαστικότερα.
Στην περιοχή παντού άδεια ξενοίκιαστα μαγαζιά, κτίρια παρατημένα στην φθορά του ανελέητου χρόνου, πληθώρα από πωλητήρια, καθώς επίσης και αρκετά μίνι μάρκετ με πινακίδες ξένες: αραβικά γράμματα, βουλγάρικα, Μπαγκλαντές, Ινδία, … Σε κάποια επίσης πεζοδρόμια, όπου υπήρχε στέγαστρο λόγω της ιδιαιτερότητας της οικοδομικής γραμμής ξεπρόβαλλαν αυτοσχέδια «χαρτόσπιτα» με θαμώνες ξαπλωμένους συνανθρώπους, ξεχασμένους από Θεό και άνθρωπο… Μια γριούλα πιο κάτω με σκυμμένο το κεφάλι καθισμένη στα κρύα μαρμάρινα σκαλοπάτια, όπως το νεογέννητο μικρό κλωσοπουλάκι που αν δεν του βάλεις την ζεστή κόκκινη λάμπα κρύβει το κεφαλάκι του στο στήθος του για να ζεσταθεί και να μην πεθάνει, με όλο της το βιος δίπλα της σε ένα καρότσι. Τι να σκεπτόταν…
Μόνο σε ένα μαγαζί αισθάνθηκα ότι με ασφάλεια θα μπορούσα να μπω για να ρωτήσω. «Laptop repair» η πινακίδα του. Εκεί ένας ευγενέστατος Ινδός με καλά Ελληνικά με κατατόπισε άψογα.
Το συγκλονιστικότερο όμως όλων ήταν τα βιαστικά σκυφτά γεροντάκια που αγωνιούσαν να προλάβουν να κρυφτούν στην εστία τους πριν πιάσει το σούρουπο. Συνάνθρωποι, απόμαχοι της ζωής, που εκεί γεννήθηκαν και ρίζωσαν κι εκεί η μοίρα τους ορίζει να πεθάνουν, μην έχοντας άλλη επιλογή.
Απαξιώνεται δραματικά το κέντρο της πρωτεύουσας γύρω από την Ομόνοια, αλλάζει ταχύτατα πληθυσμιακή φυσιογνωμία, υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας και ελεύθερης μετακίνησης. Όλοι βλέπουν και γνωρίζουν το πρόβλημα: Η σερβιτόρα στο διπλανό από το ξενοδοχείο του συνεδρίου εστιατόριο, τα κορίτσια στην υποδοχή του ξενοδοχείου, ο ταξιτζής τον οποίο παρακάλεσα την Κυριακή το απόγευμα μετά το πέρας του συνεδρίου, μέρα ακόμη, να με γυρίσει γύρω από την Ομόνοια (ξένο παζάρι της Κυριακής στη οδό Σοφοκλέους,…). Το συνηθίζουν, προσαρμόζονται, μαθαίνουν να προφυλάσσονται, αυτοί δεν μπορούν να κάνουν και διαφορετικά.
Το μεταναστευτικό, η φιλοξενία συνανθρώπων μας από άλλες πατρίδες που από ανάγκη εγκατέλειψαν την πατρική γη δεν θέλει μόνο καλή καρδιά, αλλά χρήζει «λεπτών χειρουργικών παρεμβάσεων», εξαιρετικού προγραμματισμού και εθνικής πολιτικής. Η έλλειψη αυτών των προϋποθέσεων, δίνει πρόσφορο έδαφος στην παραβατικότητα και σε κάθε άλλου είδους παθογένειες.
Κάθε άνθρωπος όπως έχει τη μητρική του γλώσσα για να σκέπτεται πρωτίστως και να συνομιλεί με τον εαυτό του, έχει και την δική του πατρίδα. Τα ζώα μεταναστεύουν στην Αφρική σε περιόδους ξηρασίας από ανάγκη. Έτσι γίνεται και με τους ανθρώπους αυτούς. Όλοι αυτοί θα προτιμούσαν να ευρίσκοντο στη γη όπου γεννήθηκαν με συνθήκες όμως αξιοπρέπειας, ειρήνης και ασφάλειας. «Όπου γης και πατρίς», έτσι απλά, έχει μόνο το χρήμα.
Η μακρά φιλοξενία λοιπόν του πληθυσμού αυτού στην νέα πατρίδα με απώτερο ίσως σκοπό την πραγματική ένταξή του στη νέα κοινωνία προϋποθέτει σοβαρό πρόγραμμα εκπαίδευσής του, αξιοπρεπή εργασία για να μην αισθάνονται επαίτες και όχι μόνον («αργία μήτηρ πάσης κακίας»), ένα σύστημα υγείας που να μπορεί να διαφυλάξει την υγεία του, αλλά και να διασφαλίσει τη δημόσια υγεία, καθώς επίσης σεβασμό και πρόβλεψη άλλων ιδιαιτεροτήτων, όπως πολιτισμικών, θρησκευτικών ή άλλων πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση, όπως για παράδειγμα δεν μπορούν να ζουν 5, 6 ή και περισσότεροι άνδρες σε ένα δωμάτιο για μακρύ χρονικό διάστημα χωρίς σχεδιασμό και προοπτική. Βιώσαμε δυστυχώς τέτοιες ιστορίες και μέσω των εμπειριών και της ενασχόλησής μας με το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Ρεθύμνου. Σαφώς επιβάλλεται επίσης και οι φιλοξενούμενοι να επιδείξουν πνεύμα σεβασμού των αξιών και των κανόνων της χώρας που τους φιλοξενεί, πνεύμα εργατικότητας και προσαρμογής. Το ίδιο έκαναν και πολίτες της δικής μας πατρίδας σε περιόδους κρίσης μεταναστεύοντας σε Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία, κ.α. προοδεύοντας, δημιουργώντας αξιοθαύμαστες κοινότητες, παίρνοντας και δίνοντας σύμφωνα και με την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων.
Καλές γιορτές!
