“Παραμύθι
ότι η Ελλάδα έχει σωθεί!»
[Γ. Βαρουφάκης, στο γαλλικό Nouvel Observateur και στη δημοσιογράφο Cecile Amar (23/1/18)]
ΜΟΥ λέει φίλος, ήπιων τόνων άνθρωπος, συντοπίτης εκπαιδευτικός:
«-Θέλω να τους πιστέψω, τόσο στο οικονομικό όσο και στο Σκοπιανό, αλλά δεν μου βγαίνει! Μας έχουν πει τόσα ψέματα ώσπου να πάρουν την εξουσία, κάνουν τόσες “κωλοτούμπες” σήμερα για χάρη της, μας έχουν εξαπατήσει τόσες φορές φορτώνοντάς μας μόνο φόρους που μου φαίνεται απίστευτο να μπορώ να τους… πιστέψω! Οσο ειλικρινείς κι αν προσπαθούν να παρουσιάζονται, όσες «αγαθές προθέσεις» κι αν έχουν τα ψέματά τους έχουν κοντά ποδάρια! Αν και πρωτόβγαλτη, η “αριστερή” κυβέρνησή μας, οι πρωτεϊκές μορφές που παίρνει κάθε μέρα είναι απίστευτες. Που όσο καλόπιστος και να είσαι, η πεποίθησή σου είναι ότι αυτοί που μας κυβερνούν (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) δεν έχουν άλλη φιλοδοξία παρά μόνο να κρατηθούν με νύχια και με δόντια στην εξουσία».
ΔΕΝ ξέρω πόσο δίκαιο ή άδικο έχει ο φίλος, αλλά η πραγματικότητα μάλλον τον επιβεβαιώνει: τόσο για την πίκρα και την απογοήτευσή του, όσο και για τη ζωή του. Εξάλλου, αυτά που είναι σε διαρκές τέλμα στη ζωή μας δεν είναι μόνο οι δείκτες του Χρηματιστηρίου Αξιών, δεν είναι μόνο οι ανθρώπινες σχέσεις που έχουν διαλυθεί, δεν μόνο που Σχολεία, Υγεία, Ασφάλεια έχουν διαβρωθεί ανεπανόρθωτα, δεν είναι που ζωή μας έχει καταντήσει αβίωτη, κυρίως και πάνω απ’ όλα είναι η ψυχολογία που θρονιάστηκε μέσα μας: βρισκόμαστε στο χειρότερο σημείο μεταπολεμικά και είναι μάταιες οι προσπάθειες που κάνουν τα κυβερνητικά επιτελεία να μας εμφυσήσουν κάποια “πνοή” αισιοδοξίας.
ΕΤΣΙ, για μας τους απλούς πολίτες, πού να βρεθεί καιρός για μακρόπνοα ή βραχύβια οράματα; Το καθημερινό ισχνότατο “όραμά” μας είναι πώς θα ξεγλιστρήσουμε απ’ το καθημερινό “νταραβέρι” με την εφορία, τις ΔΕΚΟ ή τις Τράπεζες. Κι αλίμονό μας αν έχουμε “κόκκινα δάνεια”. Οι πλειστηριασμοί, μια καινοφανής μνημονιακή Δαμόκλειος σπάθη επικρέμαται στα σπίτια μας.
ΚΑΙ ΔΕΝ έφταναν όλα τα άλλα, άνοιξε και το Σκοπιανό, με την πρόθεση να κλείσει όπως όπως και τάχιστα. Αλλά στην πολιτική, ό,τι πας να κλείσεις γρήγορα, ό,τι πας να “πνίξεις”, ξαναβγαίνει στην επιφάνεια και μάλιστα με πιο τρομακτική εμφάνιση!
ΠΕΡΝΟΥΜΕ κρίσιμες στιγμές. Πολλοί χαίρονται γι’ αυτό, οι περισσότεροι μας οικτίρουν για την ανικανότητά μας. Δεν υπάρχει όχι μόνο εθνική ομοψυχία, αλλά ούτε καν στοιχειώδης ενημέρωση στη Βουλή, για το τι πραγματικά θα υπογράψει η κυβέρνηση, τόσο για την εποχή “μετά τα μνημόνια”, όσο και για το Σκοπιανό.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ανέκαθεν αυτό που μας χαρακτηρίζει ως έθνος ήταν -και είναι- ο διχασμός! Οσες φορές τολμήσαμε να λύσουμε ένα εθνικό ή άλλο θέμα με αυταπάτες (ή ιδεοληψίες), την πληρώσαμε ακριβά. Η Ιστορία μπορεί να μην έχει φωνή, αλλά “βοά” με τα γεγονότα της.
