Η συνεχιζόμενη διάσκεψη στο Παρίσι για το κλίμα θα μπορούσε να καταλήξει σε ένα πακέτο με δεσμευτικές δράσεις. Οι διαπραγματεύσεις από σχεδόν 200 χώρες θα πρέπει να συμφωνήσουν την ερχόμενη Παρασκευή σε έναν οδικό χάρτη για τη μείωση των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου. Και βέβαια αυτό να υπογραφεί απ’ όλους τους υπουργούς που συμμετέχουν. Η διαδικασία φαίνεται να προχωρεί πολύ αργά, γιατί υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες. Αν ακόμα και ο πρόεδρος της Κίνας Xi Jinging είπε ότι πρέπει να υπάρξει συμφωνία «συνοπτική, ισορροπημένη, φιλόδοξη και νομικά δεσμευτική» υπάρχουν πολλές αμφιβολίες αν αυτή τελικά θα την υπογράψει.
Πολλοί παρατηρητές είναι επιφυλακτικοί για την αξία της συμφωνίας του Παρισιού και αν θα είναι δεσμευτική νομικά για όλες τις χώρες. Με δεδομένο ότι κάποιες χώρες είναι δύσκολο να υλοποιήσουν τα εθνικά όρια εκπομπών που έχουν καθοριστεί και να τα υποβάλλουν στον Ο.Η.Ε., πολλοί πιστεύουν ότι τελικά δεν θα υπάρξουν νομικά δεσμευτικές αποφάσεις. Ο διαχωρισμός μεταξύ ανεπτυγμένων και υπό ανάπτυξη χωρών πρέπει να ληφθεί υπόψη κατά εποικοδομητικό τρόπο, διαφορετικά η διάσκεψη του Παρισιού δεν θα έχει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Στη διάσκεψη της Κοπεγχάγης το 2009 υποσχέθηκαν να διαθέσουν 1.000 δισεκατομμύρια δολάρια Η.Π.Α. τον χρόνο για το κλίμα μέχρι το 2020. Σύμφωνα με τον Ο.Ο.Σ.Α. για το 2014 έγινε κάποια πρόοδος, αφού οι πλούσιες χώρες δαπάνησαν 62 δισεκατομμύρια δολάρια για βοήθεια στις αναπτυσσόμενες χώρες για την κλιματική αλλαγή. Αυτό το ποσό δεν γίνεται αποδεκτό από τις αναπτυσσόμενες χώρες γιατί ένα μέρος αποτελεί δάνειο, που επιβαρύνει επιπλέον τα προβλήματα της ύφεσης που αντιμετωπίζουν.
Μέχρι σήμερα δεν υπήρξε προσέγγιση στη χρηματοδότηση της αντιμετώπισης των επιπτώσεων που έχει η κλιματική αλλαγή στις φτωχές χώρες, που προειδοποίησαν ότι δεν θα υπογράψουν μια συμφωνία που επισφραγίζει το τέλος τους. Ας ελπίσουμε ότι το σχέδιο για μείωση των εκπομπών αερίων που αυξάνουν τη θερμοκρασία του πλανήτη δεν θα συνθλιβεί στις συμπληγάδες της λιτότητας και της επιχειρηματικής αυθαιρεσίας.