Διασύνδεση, ΑΠΕ και ερωτήματα

Σε τροχιά υλοποίησης μπήκε από χθες με την υπογραφή των σχετικών συμβάσεων το έργο της “μεγάλης” ηλεκτρικής διασύνδεσης της Κρήτης με την ηπειρωτική Ελλάδα.
Ενα έργο που, μεταξύ άλλων, θα εξασφαλίσει ενεργειακή επάρκεια για την Κρήτη, θα βάλει τέλος στη λειτουργία ρυπογόνων μονάδων (μεταξύ των οποίων της Ξυλοκαμάρας) και θα μειώσει σημαντικά την επιβάρυνση των καταναλωτών, εξοικονομώντας 400 εκατ. ευρώ από χρεώσεις των Υπηρεσιών Κοινής Ωφέλειας (ΥΚΩ). Πρόκειται για προσδοκίες που αναμφίβολα κινούνται σε μια θετική κατεύθυνση.
Την ίδια στιγμή, μιλάμε για ένα έργο που ανοίγει τον δρόμο για μεγάλες επενδύσεις σε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) στο νησί.
Είναι χαρακτηριστικό ότι από τα 300 MW “πράσινης ενέργειας” που παράγονται αυτή τη στιγμή στην Κρήτη, οι δυνατότητες παραγωγής θα αυξηθούν στα 2.500 MW όταν ολοκληρωθεί η “μεγάλη” διασύνδεση.
Με άλλα λόγια, θα καλύπτονται περίπου 3 φορές οι σημερινές ανάγκες του νησιού σε ηλεκτρική ενέργεια, κάτι που συνεπάγεται λογικά ότι η επιπλέον ενέργεια θα “εξάγεται”.
Τι μπορεί να σημαίνει μια τέτοια δυνατότητα; Για τα περιβαλλοντικά κινήματα που αντιδρούν σε αυτή την προοπτική, τη δέσμευση – καταστροφή βουνοκορφών, υδάτινου δυναμικού και μεγάλων αγροτικών εκτάσεων από Βιομηχανικές ΑΠΕ. Για την κυβέρνηση και τους θιασώτες της “πράσινης” ανάπτυξης ένα ακόμα πεδίο προσέλκυσης επενδύσεων και ξένων κεφαλαίων που θα τονώσει την οικονομία.
Σ’ έναν πλανήτη που “φλέγεται” από την κλιματική κρίση είναι βέβαιο ότι δεν έχουμε το περιθώριο να γυρίσουμε την πλάτη στην “καθαρή” ενέργεια. Τα κρίσιμα ερωτήματα είναι από ποιον και για ποιον θα παράγεται αυτή η ενέργεια και σε ποια κλίμακα.
Ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν για τις τοπικές αρχές.
Με τα ίδια ερωτήματα καλείται να αναμετρηθεί και η τοπική κοινωνία.