Αυτές τις μέρες είχα διάθεση να αναζητήσω επίκαιρα διηγήματα και παραμύθια για μικρούς και μεγάλους. Επέλεξα λοιπόν το «Η ουρά του αστεριού» του Δημήτρη Βαλσαμίδη και ταξίδεψα στην Ουραριτέσα, τη χώρα των Χρισταστεριών, των χριστουγεννιάτικων αστεριών, που δουλεύουν μόνο λίγες μέρες ετησίως αλλά ξοδεύουν όλη τους την ενέργεια για να φωτίσουν τα σπίτια και τις καρδιές των ανθρώπων. Κι είχα την καλύτερη παρέα, τον Λάμπο, την Τασία (ή Τάσο), το Χάλεϊ, τον Κύριο Βη…
Η εικονογράφηση είναι της Εμμανουέλα Κακαβιά και απευθύνεται σε παιδιά άνω των 7 ετών.
Το παραμύθι διαβάζεται απνευστί αλλά καταφέρνει μέσα στις λίγες σελίδες του να θίξει σπουδαία θέματα. Τις δυσκολίες επιβίωσης, την απώλεια, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, την οικογένεια, την προσπάθεια και την επιμονή, τη θέληση, την αγάπη, την πίστη…
«Όλα τελειώνουν αν τα αφήσουμε να τελειώσουν», δεν συμφωνείτε; Κανόνες μπορούν να σπάσουν, μα σημαντικότερο είναι το δικαίωμα όλων να εισπράττουν και να νιώθουν αγάπη. Ειδικά τα παιδιά, που πρέπει να έχουν δικαίωμα στην ανεμελιά, στα γέλια, στα παιχνίδια, στις σκανταλιές, στις αγκαλιές, στα βραδινά παραμύθια, σε όλα όσα είναι αγάπη. Γιατί η αγνότητα, η αθωότητα και τα χαμόγελα κάθε μικρού παιδιού δεν πρέπει να εκλείψουν. Σε κάθε ταξίδι, στο φως και στο σκοτάδι, ψάξε για αγάπη, για ανθρώπουν και στιγμές που ζεσταίνουν την ψυχή και την καρδιά σου.
Ολοκληρώνοντάς το, μια γλύκα πλανιόταν στο χώρο, με κανέλα και γαρύφαλλο. Αυτά είναι Χριστούγεννα!
Δίπλα στα στολίδια, στα χρώματα και στις μυρωδιές, ας είμαστε όλοι μαζί κι αποφασισμένοι, κόντρα στις δυσκολίες, να μην ξαναχωρίσουμε ποτέ. Όπως η οικογένεια του Λάμπου.
