ΔΕΝ μας έφτανε η δεκαετής οικονομική κρίση που μας διέλυσε κυριολεκτικά (ειδικά μετά το 2015), μόλις πήγαμε να ανασάνουμε λιγάκι, να και η πανδημία! Για να τριτώσει δε το κακό, να και ο Ρωσοουκρανικός πόλεμος: ένας πόλεμος που κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει την έκτασή του, πόσο μάλλον το αποτέλεσμά του.
ΔΕΝ μας έφταναν, λοιπόν, οι μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί εσωτερικοί “πόλεμοι”, έπειτα οι εμβολιαστές και αντιεμβολιαστές, τώρα μας προέκυψαν οι φιλορώσοι και οι φιλοουκρανοί!
Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ είναι στο αίμα μας! Πάντα, δυστυχώς, θα βρίσκουμε μια πρόφαση. Μια ζωή ήμασταν δήθεν “υπέρ του αδυνάτου”, του πρόσφυγα, του ανήμπορου…
ΣΗΜΕΡΑ, το να υποστηρίζει μερίδα Ελλήνων τον επιτιθέμενο (Ρωσία), μάλλον σημαίνει κάτι: Πρώτ’ απ’ όλα, αν ο μη γενοιτο, ο πολεμαχαρής Πούτιν, μετά την Ουκρανία, εξαπολύσει πόλεμο ας πούμε στα Βαλκάνια (φυσικά και εναντίον της χώρας μας), θα υπάρξουν άνθρωποι συνέλληνες (ρωσόφιλοι) που σίγουρα θα μας “προδώσουν” τασσόμενοι στο πλευρό της ιδέας της “Μεγάλης Ρωσίας”, όχι υπέρ της πατρίδας τους.
ΑΓΝΟΩ, αν στην Ιστορία υπάρχουν “δίκαιοι” επιθετικοί πόλεμοι και τι σημαίνει “πολεμικό δίκαιο”. Αυτό που ξέρω είναι ότι, ένας πόλεμος είναι πόλεμος, και τα μόνα κέρδη του είναι καταστροφές οικονομιών και χωρών, πλήθος νεκρών και ένα μίσος ασίγαστο ανάμεσα σε “νικητές” και ηττημένους. Παρόμοιο φόβο αισθανθήκαμε με τον Εμφύλιο. Αλλά και το ’15, όταν το δίλημμα (για την “αριστερή” μας κυβέρνηση) ήταν παραμονή ή όχι στο ευρώ! Για φαντασθείτε η χώρα μας να είχε φύγει από την Ε.Ε. Πού θα βρισκόμασταν τώρα; Ποια “φινλανδοποίηση” θα είχαμε υποστεί από τη “φίλη και σύμμαχο” Τουρκία; Φυσικά με τις ευλογίες του Πούτιν. Ή, μήπως όχι;
Η ΜΟΝΗ βεβαιότητα; Όχι διχασμός, επειδή ποτέ και κανένας διχασμός δε οφέλησε κανένα.
