O δημόσιος διάλογος στην Αγγλία για το “Brexit” έχει υποστεί θεαματική φθορά. Το Brexit δεν το δημιούργησε ο Κάμερον. Προϋπήρχε και το χρησιμοποίησε σκοπίμως μήπως κερδίσει ψήφους στις εκλογές του Σεπτέμβρη. Υπάρχουν οι ευρωσκεπτικιστές και οι αντίπαλοί τους, που το εκμεταλλεύονται ανάλογα με τις επιδιώξεις τους, άγνωστο πως θα αντιμετωπίσουν την έναρξη του ντόμινο πιθανών αποσχίσεων.
Η Μ. Βρετανία δεν μετράει, βέβαια, στην Ε.Ε. όσο η Λετονία ή η Μάλτα. Παίζει έναν συγκεκριμένο ρόλο ικανό να εξισορροπεί αντίρροπες δυνάμεις στην Ευρώπη και εντάσσεται σε ένα δίκτυο Διεθνών Σχέσεων εδώ και 500 χρόνια, που είναι δύσκολο να καταλυθεί. Υπάρχει ένα μεγάλο “πλέγμα” όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και σε άλλες χώρες του πλανήτη, που δεν εννοεί με καμιά θυσία αυτή την περίοδο ν’ αλλάξει η διεθνής τάξη. Οι πολιτικοί, γενικώς, προκειμένου να εκλεγούν, καλλιεργούν στις αντιπαραθέσεις με τους αντιπάλους τους το μίσος ή προσπαθούν να εντάξουν στον αγώνα τους και τον διχασμό, κάνοντας και από ένα δημοψήφισμα. Αυτό το πολιτικό “εργαλείο” επιφέρει στις κοινωνίες σε κάθε περίπτωση, εκτός απ’ τον διχασμό, φόβο και διλήμματα. Με τον φόβο πιστεύουν και οι μεν και οι δε ότι θα πείσουν ένα μέρος της κοινωνίας θετικά ή αρνητικά.
Στην πραγματικότητα η διάδοση του φόβου ωθεί τον κόσμο να στραφεί στο ακριβώς αντίθετο. Τα επιχειρήματα τρόμου, όπως έξαρση του μεταναστευτικού, επιβολή φόρων, μείωση μισθών, περικοπές δαπανών κοινωνικών παροχών, περιορισμό ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή το θέμα της ασφάλειας, δεν πείθουν. Από τέτοια επιχειρήματα οι Αγγλοι δεν επηρεάζονται, λόγω και του υπερφίαλου της υπερδύναμης με τις αποικίες και του φλεγματώδους χαρακτήρα τους, δεν δέχονται να εξαρτώνται από την ψήφο του Σλοβάκου ή του Πολωνού για τη ζωή τους. Η τραγική δολοφονία της βουλευτού των Εργατικών Τζο Κοξ θα επιφέρει ανατροπές στην απόφαση των Αγγλων μέχρι το δημοψήφισμα. Θα γίνει αγρία εκμετάλλευση συνθημάτων και θα φουντώσει ο λαϊκισμός, όπως έγινε κατά τον Μεσοπόλεμο, τότε που οι χώρες είχαν απομονωθεί κι έβαζαν τους φοβισμένους πολίτες να ψηφίζουν ηγέτες ήσσονος αξίας, γι’ αυτό οδηγηθήκαμε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεν υπάρχουν ηγέτες στην Ευρώπη να κατευθύνουν τους λαούς εκεί που πρέπει. Οι τωρινοί στηρίζονται σε “ασύμμετρους πυλώνες”. Δεν συνειδητοποιούν ότι πρέπει ν’ αλλάξει η πολιτική τους εκ βάθρων, ώστε να κυβερνούν οι πολιτικοί και όχι οι λογιστές, που δεκάρα δεν δίνουν για μια ενοποιημένη Ευρώπη. Δημιουργούν παραδοξότητες έχοντας ενιαίο νόμισμα, όχι όμως ενιαία οικονομική πολιτική, που οδηγεί σε οικονομικές ανισορροπίες. Αυτοί που κυβερνούν σήμερα αν ήσαν ισάξιοι των ιδρυτών και εμπνευστών της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, δεν θα δεχόντουσαν ως ισότιμους τους υπαλλήλους του Δ.Ν.Τ., που αλωνίζουν την Ευρώπη να τους συμβουλεύουν. Ενας Μιτεράν ή ένας Χέλμουτ Κολ δεν θα συνομιλούσε με τον κάθε Τόμσεν για το μέλλον της Ευρώπης. Ρωτήθηκαν οι Ευρωπαίοι σε δημοσκόπηση, αν θέλουν την Αγγλία να μείνει στην Ε.Ε. Οι χώρες του Βορρά επιθυμούν την παραμονή, ενώ στις υπόλοιπες χώρες το Brexit τίθεται υπό αμφισβήτηση. Στην Ελλάδα δεν έχουν γίνει σοβαρές έρευνες για τις επιπτώσεις της αποχώρησης των Αγγλων. Οι ΣΥΡΙΖΑίοι ανήκουν στην ίδια ιδεολογία με τους Εργατικούς οι οποίοι έχουν ταχθεί υπέρ του Brexit. Μέχρι τώρα απέφευγαν επιμελώς να πάρουν θέση σ’ αυτό το διχαστικό δίλημμα. Πάντως από μια φράση του κ. Τσίπρα ότι «το μίσος και ο εθνικισμός είναι κοινοί εχθροί των λαών μας» μπορεί να βγάλει κανείς τα συμπεράσματά του.
