Η τυφλή αθλήτρια με τη συνοδό-οδηγό της μιλούν για την ξεχωριστή τους προσπάθεια
“Δίδυμο” στον δρόμο και στο νερό, μαζί πάνω στο διπλό ποδήλατο, τις συναντάμε στο Εθνικό Στάδιο, στους δρόμους της πόλης, στην πισίνα του κολυμβητηρίου, στο άθλημα του παρατρίαθλου. Η 30χρονη Εύα Τσιχλάκη είναι μια τυφλή αθλήτρια που έχει καταφέρει σπουδαίες διακρίσεις στα μόλις 3 χρόνια που ασχολείται με τον πρωταθλητισμό και η Κατερίνα Τζομπανάκη είναι η αχώριστη οδηγός της, ο άνθρωπος που τρέχει, κολυμπάει, ποδηλατεί μαζί της, την καθοδηγεί και την εμψυχώνει!
Τις συναντήσαμε στη διάρκεια της προπόνησης τους στο εθνικό στάδιο, στην αρχή με χαλαρωτικό περπάτημα και στη συνέχεια με πιο γρήγορο ρυθμό και την επομένη τις παρακολουθήσαμε να ποδηλατούν από τα Χανιά προς το Ακρωτήρι.
«Μέχρι τα 7 μου χρόνια έκανα ποδήλατο ως παιδί. Από τότε σταδιακά έχανα την όραση μου μέχρι τα 12 που έχασα το 95%. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι δεν θα μπορέσω ξανά να κατέβω μια κατηφόρα κάνοντας πετάλι…» μας αφηγείται η Εύα. Η νόσος Στάργκαρντ (Stargardt), από την οποία πάσχει στέρησε την όραση της όχι όμως την αγάπη της για τη ζωή καθώς σπούδασε, παντρεύτηκε, έκανε παιδί και αποφάσισε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό αρχικά και τον πρωταθλητισμό στη συνέχεια!
«ΤΟ ΠΕΡΑΣΑ – ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΑ»
«Πολλές φορές μετά από ένα τέτοιο σοκ έρχεται η παραίτηση! Το πέρασα – το ξεπέρασα! Τον αθλητισμό τον γνώρισα σε ηλικία 20-22 ετών. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν δραστηριότητες για άτομα με αναπηρίες. Έμαθα για τον “Αρίων” από ένα φίλο μου, με ενημέρωσε ότι υπάρχει το “διπλό ποδήλατο” όπου ο τυφλός αθλητής είναι πίσω και κάνει πετάλι και μπροστά βρίσκεται ο οδηγός του. Ξεκίνησα λοιπόν με το διπλό ποδήλατο και πραγματικά ενθουσιάστηκα. Το ότι μπόρεσα και βγήκα έξω στο δρόμο ήταν κάτι απίστευτο για μένα. Έπειτα ήλθε η ενασχόληση με το παρατρίαθλο (ποδήλατο, κολύμβηση, τρέξιμο)» αναφέρει η συνομιλήτρια μας.
Η αθλήτρια μιλάει με θερμά λόγια για το σύλλογο “Αριών” στον οποίο ανήκει, τους προπονητές, τους οδηγούς με τους οποίους έχει συνεργαστεί.
«Μπορώ να μιλάω ώρες για τον “Αρίωνα”. Ήμουν τυχεροί γιατί έπεσα σε εξαιρετικούς προπονητές που πρώτα από όλα είναι άνθρωποι. Επομένως γνώρισα τον αθλητισμό από τη θετική του πλευρά» τονίζει.
Την καλούμε να θυμηθεί την πρώτη φορά που βγήκε στο δρόμο…«Υπήρχε φόβος…ξεκινήσαμε την ποδηλασία προς το Κολυμβάρι και κάθε φορά που άκουγα ένα αυτοκίνητο να περνάει δίπλα μου, το σώμα που πήγαινε από την αντίθετη πλευρά ! Αυτό το ξεπέρασα γρήγορα γιατί και η Κατερίνα και ο προπονητής μου Μανώλης Μεντάκης ήταν απίστευτα υποστηρικτικοί» απαντάει.
ΩΡΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ
Ξεκίνησε την ενασχόληση με τον αθλητισμό το 2016 και τα τελευταία τριάμιση χρόνια έχει μπει στο κομμάτι του πρωταθλητισμού.
Η Κατερίνα Τζομπανάκη παίρνει τον λόγο… «Ήταν συνειδητή προσπάθεια της Εύας να ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό, ένα τομέα που δεν αρκεί μόνο η προπόνηση ή η καλή σχέση με οδηγούς και προπονητές. Υπάρχει το οικονομικό κομμάτι που κουράζει και απογοητεύει πολλούς αθλητές. Για να αλλάξουμε ποδήλατο χρειάζονται 8.000 ευρώ το λιγότερο, υπάρχουν ταξίδια στο εξωτερικό και στην υπόλοιπη Ελλάδα και πρέπει να καλυφθούν τα έξοδα ! Την ίδια στιγμή βλέπουμε ότι στο εξωτερικό είναι απίστευτα πιο μπροστά από εμάς σε αυτόν τον τομέα».«Ευτυχώς για μας ο “Αρίων” είναι δίπλα μας, μας στηρίζει» συμπληρώνει η Εύα.
Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα της Εύας Τσιχλάκη προβλέπει 9 προπονήσεις. Τη Δευτέρα κολύμπι στην πισίνα, την Τρίτη προπόνηση στο στατικό ποδήλατο και το βράδυ τρέξιμο στο γήπεδο, την Τετάρτη κολυμβητήριο και διάδρομο στο Σπίτι, την Πέμπτη μεσημέρι τρέξιμο στο γήπεδο, Παρασκευή διάδρομο και διπλό ποδήλατο, κολύμπι το Σάββατο. Ένα πρόγραμμα που αλλάζει ανάλογα τους αγώνες και τις καιρικές συνθήκες.
«Ακούγεται βαρύ ως πρόγραμμα για μια μητέρα με δουλειά και υποχρεώσεις» σχολιάζουμε «είναι, αλλά μου αρέσει. Την Κυριακή που είναι μέρα ξεκούρασης πολλές φορές “κάτι με τρώει” κάτι μου λείπει!» αναφέρει και ακολουθεί ένας διάλογος μεταξύ της Εύας και της Κατερίνας:
– Είναι περίοδοι που δεν είμαστε καλά και αυτό βγαίνει και στην προπόνηση…
– Ναι, να φανταστείτε μετά από κάθε αγώνα ξεσπάω σε κλάματα!
– Όντως για 5 λεπτά μετά το τέλος του αγώνα δεν της μιλάω για να αποφορτιστεί. Δίνει το 100% του εαυτού της, την πιέζω και εγώ και ξεπερνάει τα όρια της.
– Είναι κάτι πάντως που θέλω το κάνω, με τη θέληση μου. Η Κατερίνα, ο Μανώλης με έχουν κάνει να αγαπήσω τον αθλητισμό όχι να τον μισήσω.
– Το λέει αυτό η Εύα γιατί έχουμε δει παραδείγματα που ο οδηγός ή ο προπονητής μιλούν άσχημα, προσβάλουν τον αθλητή με ειδικές ανάγκες. Σίγουρα έχει να κάνει με την ένταση της στιγμής, με το ότι όλοι ζορίζονται αλλά δεν δικαιολογείται.
Ανύπαρκτες αθλητικές υποδομές
Αναπόφευκτα η κουβέντα μας έρχεται στις υποδομές για τα ΑμΕΑ στους αθλητικούς χώρους που υπάρχουν στα Χανιά.
«Στο κολυμβητήριο κολυμπάμε δίπλα- δίπλα με την Κατερίνα και κατά λάθος ακουμπάμε κάποιον άλλο. Ή όταν είμαι μόνη και κολυμπάω προς την άλλη άκρη μετρώντας “χεριές” επίσης μπορεί να ακουμπήσω κάποιον και πολλοί εκνευρίζονται, παρεξηγούνται. Όταν τους εξηγήσουμε βέβαια καταλαβαίνουν…Το λέω ως παράδειγμα ότι θα θέλαμε μια γραμμή σε κολυμβητήριο για τα άτομα με ειδικές ανάγκες» δηλώνει η Εύα, ενώ η Κατερίνα προσθέτει: «Δεν είναι μόνο ότι οι υποδομές μας εδώ στα Χανιά δεν είναι φτιαγμένες για αθλητές με ειδικές ανάγκες γιατί και στο ΟΑΚΑ στην Αθήνα να πας που έχει υποδομές για ΑμΕΑ αθλητές το ζήτημα είναι πως…θα φτάσεις μέχρι εκεί! Και εδώ λοιπόν υπάρχει θέμα της προσέγγισης των χώρων άθλησης».
Η Εύα ξαναπαίρνει το λόγο: «Βέβαια υπάρχει μια πρόοδος όσο περνούν τα χρόνια, πολλά πράγματα βελτιώνονται» παρατηρεί.
Καθώς η συζήτηση μας φτάνει προς το τέλος την ρωτάμε για τους επόμενους μεγάλους στόχους. «Ο πιο ψηλός είναι η συμμετοχή σε μια παραολυμπιάδα αλλά μέχρι τότε πρέπει να πάμε σε ένα παγκόσμιο να εδραιωθώ στην Εθνική Ομάδα» λέει η Εύα.
Και αν επιστρέφοντας πολλές φορές μετά από προπόνηση στο σπίτι της η κούραση είναι τεράστια και ο πόνος στο σώμα της πολλές φορές αφόρητος στο τέλος της μέρας «η γεύση είναι γλυκιά και όταν κλείνεις μάτια σου σκέφτεσαι ότι αξίζει τον κόπο».
