Ο 62ος κύκλος συζητήσεων στην Αθήνα (15 Μαρτίου) όπως και ο προηγούμενοι, έτσι κι αυτός, δεν προβλέπεται να καταλήξει κάπου. Εκφράζονται φόβοι μήπως μετά την αποτυχία οδηγηθεί η χώρα σε καθεστώς υψηλής διαιτησίας ορισμένων θεσμών (ΝΑΤΟ) ή τρίτων χωρών (ΗΠΑ – Γερμανία). Αν συμβεί αυτό θα είναι άσχημα για τη χώρα, καθ’ όσον θα δεχθεί πιέσεις, όπως γίνεται συνήθως σ’ αυτούς, που θεωρούνται ασθενέστεροι, όταν μάλιστα δεν υπάρχουν ηγέτες του μεγέθους του παρελθόντος, χειρίζονταν διαφορετικά τα θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Το κλίμα δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκό. Ας κρατάμε, ρεαλιστικά, μικρό καλάθι. Η Τουρκία επιδιώκει, να επιδείξει καλή εικόνα παντού, κυρίως στην Ε.Ε., εν όψει της Συνόδου Κορυφής της 25ης Μαρτίου, που θα συζητηθεί το θέμα της (είναι σύμπτωση να συμπίπτει με τη συμπλήρωση 200 χρόνων απ’ την επέτειο της Εθνεγερσίας;) Οι διερευνητικές δεν αίρουν τις εντάσεις. Γίνεται προσωρινώς απορρόφηση κραδασμών. Το ένα μέρος προσπαθεί ν’ αποκρυπτογραφήσει τις προθέσεις του άλλου σε ένα περιβάλλον το οποίον δυναμιτίζει η Τουρκία με δηλώσεις και παραβατικές πράξεις.
Εδώ παρίσταται ανάγκη ν’ ακολουθηθεί εθνική γραμμή, που ενδεχομένως μπορεί να εξυπηρετήσει την επίλυση των προβλημάτων. Οι Τούρκοι προσέρχονται με ειλικρινή διάθεση; Πόσο πιστευτοί μπορεί να γίνονται δείχνοντας δήθεν πολιτισμένο πρόσωπο, ενώ προκαλούν με διαφόρους τρόπους; Είναι πασίδηλο ότι εμφανίζονται ως υπερδύναμη στην περιοχή και επιδιώκουν να συνεχίσουν τη στρατηγική τους περί “γαλάζιας πατρίδας” μέσω της “αναθεωρητικής πολιτικής” τους.
Οι άτυπες διερευνητικού χαρακτήρα συναντήσεις είναι μονόδρομος, να διαπιστωθεί, αν υφίσταται δυνατότητα σύγκλισης. Οι Τούρκοι διακηρύττουν, ότι θέλουν “συνολική και βιώσιμη λύση” με τη δική τους λογική της “γκρίζας πολιτικής”. Πίσω απ’ αυτές ο Ερντογάν θέλει να φανεί κατευναστικός, ότι κάνει “επίθεση γοητείας” προς Ε.Ε. και ΗΠΑ, πράγμα που στην Ευρώπη δεν θέλουν να καταλάβουν, ότι η τακτική του είναι προσχηματική. Θέλει να κερδίσει χρόνο μέχρι το 2023, που συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του τουρκικού κράτους, να βελτιώσει την “εξωθεν καλή μαρτυρία του” την εικόνα της Τουρκίας και να τεθεί ψηλότερα απ’ τον Κεμάλ. Και το αφήγημα της “γαλάζιας πατρίδας” καλά κρατεί.
Η Ελλάδα απαντά στις τουρκικές αξιώσεις και τις προκλητικές της ενέργειες συστηματικά συμφώνως με τον χάρτη του Ο.Η.Ε. βάσει του οποίου οι διαφορές των κρατών να επιλύονται ειρηνικά, ώστε να μην διαταράσσεται η διεθνής ειρήνη. Τούτο προϋποθέτει κατά τη φάση των συνομιλιών, να υπάρχει καλή συμπεριφορά. Από τουρκικής πλευράς αυτό δεν συμβαίνει, διότι αγνοεί τα δικαιώματα των ελληνικών νήσων, υπονομεύοντας την επίλυση των θαλασσίων ζωνών, όπως προβλέπεται απ’ τη διεθνή νομολογία.
Στα χρόνια που παρεμβάλλονται μέχρι το 2023, όπου συμπληρώνεται μία εκατονταετία από την ίδρυση του Τουρκικού κράτους, ο Ερντογάν θέλει ν’ αποδείξει, ότι είναι ηγέτης μεγαλύτερου αναστήματος απ’ τον Κεμάλ. Μέχρι τότε θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε, ν’ αντικρούσουμε μια στρατηγική, εμείς και η Ευρώπη έστω με μικρές υποχωρήσεις, πάντα προς την κατεύθυνση ότι ο Ερντογάν θέλει να θριαμβεύσει εθνικιστικώς έναντι του Κεμάλ
Στις Βρυξέλλες υπάρχουν έναντι της Τουρκίας περισσότεροι Τσάμπερλεν και λιγότεροι Τσώρτσιλ, ενώ θα ’πρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Είναι γνωστά τ’ αποτελέσματα της συμφωνίας Τσάμπερλεν – Χίτλερ. Ο Μπορέλ δεν μπορεί να βρεθεί στη θέση του Τσώρτσιλ!
