Ο Γιώργος τελείωσε το Β΄ Γυμνάσιο Χανίων (πρακτικό Λύκειο) τον Μάη του 1950. Το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων Χανίων δημιουργήθηκε το σχολικό έτος 1949-1950. Τον Σεπτέμβρη του 1950 πήγε στην Αθήνα να δώσει εξετάσεις για τη Σχολή Ευελπίδων.
Τα οικονομικά δεν επέτρεπαν για κάτι άλλο. Πρώτο μάθημα ήταν η έκθεση. Θέμα: “Η επίδραση του παραδείγματος στην επαγγελματική και κοινωνική ζωή των ανθρώπων”.
Πίστευε ότι έγραψε πάρα πολύ καλά, αφού έφερε για παράδειγμα τη Σοβιετική Ένωση που ήταν υπόδειγμα για πολλούς λαούς της Γης. Βαθμολογήθηκε με 9.90, δηλαδή κάτω του 10 (της βάσης) και κόπηκε. Απορούσε και το συζήτησε με έναν αριστούχο συμμαθητή του που θα ΄δινε εξετάσεις για το Πολυτεχνείο. Του είπε για τη Σοβιετική Ένωση. «Κομμουνιστή αυτό έγραψες και θέλεις να γίνεις και στρατιωτικός; Αυτό σε έκαψε».
Ο Γιώργος κατάλαβε. Γύρισε στα Χανιά. Έμαθε ότι ζητούσαν πολύ καλούς απόφοιτους για να διοριστούν δάσκαλοι σε απομακρυσμένα ορεινά χωριά του νομού Χανίων.
Έκαμε αίτηση και προσλήφθηκε σε ορεινό και απομονωμένο χωριό. Πήγε, τον υποδέχτηκαν μετά «φανών και λαμπάδων», του είχαν ετοιμάσει και σπίτι με όλα τα αναγκαία. Δεν χρειάστηκε να φέρει μαζί του τίποτα. Το σχολείο είχε 13 μαθητές. Στην Ε΄ τάξη ήταν μόνο ένας, 17 χρόνων που ήθελε να τελειώσει το Δημοτικό για να διοριστεί “Βλεπές”, δηλαδή Αγροφύλακας. Μια μέρα τον τιμώρησε· «θα τα δούμενε», ήταν η απάντηση του 17χρονου. Απειλή εκδίκησης. «Δε θα τα δούμενε», είπε ο Γιώργος. Την άλλη μέρα έφυγε παρά τις παρακλήσεις – ικεσίες των χωριανών που έβλεπαν να κλείνει το σχολείο τους.
Τον Οκτώβρη του 1954 τον πήραν στρατιώτη. Πήγε για βασική εκπαίδευση στην Κόρινθο. Στο τέλος της βασικής εκπαίδευσης επελέγη για Δ.Ε.Α. (Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός) του Μηχανικού στο Λουτράκι. Τον Μάη του 1955 τελείωσε η εκπαίδευση στο Λουτράκι.
Βγήκε ανθυπολοχαγός του Μηχανικού, με ειδικότητα σε χειρισμό μηχανημάτων, διάνοιξη δρόμων και εξουδετέρωση ναρκών ξηράς. Για έναν ολόκληρο μήνα έκανε και εκπαίδευση ειδικού καταστροφέα. Έμαθε τη χρήση της Μπακαλοτορπίλης για καταστροφή συρματοπλεγμάτων, τη χελώνα για υποβρύχιες καταστροφές και τις κυψέλες για καταστροφή οχυρωμάτων.
Τοποθετήθηκε στο 705 τάγμα Μηχανικού στο Τυμπάκι. Αξιωματικός Μηχανημάτων Κίνησης και Εφοδιασμού. Εξουδετέρωσε λίγες νάρκες στην παραλία του Τυμπακίου πριν το Τάγμα μετακινηθεί στο Ρέθυμνο. Από το Ρέθυμνο δύο ομάδες στάλθηκαν για διάνοιξη δρόμων. Η μία στον Ψηλορείτη και η άλλη στα Λασιθιώτικα. Ο Γιώργος πήγε στον Ψηλορείτη με μια μπουλντόζα, ένα γκρέιντερ και δυναμίτες. Όλα πήγαν υπέροχα. Ένα βράδυ έπαιξε τάβλι στο μοναδικό καφενείο του χωριού.
Όταν τελείωσε η παρτίδα κίνησε να φύγει. Στην πόρτα τον σταμάτησε ένα νεαρό παλικάρι. Θα παίξουμε και μαζί τάβλι, του είπε. Δεν θα παίξουμε γιατί πρέπει να πάω στους στρατιώτες μου. Θα παίξουμε, επέμενε ο νεαρός. Δεν θα παίξουμε, ξανάπε ο Γιώργος. Τότε θα το δούμενε, απείλησε ο νεαρός. Δεν θα το δούμενε, ήταν η απάντηση. Την άλλη μέρα ζήτησε από τον διοικητή του Τάγματος να γίνει αλλαγή με τον Αξιωματικό που ήταν στα Λασιθιώτικα. Έτσι έγινε, και ο Γιώργος γλύτωσε για άλλη μια φορά από το θα τα «δούμενε».
Στην επιστράτευση του 1974 ο Γιώργος βρέθηκε να είναι Διοικητής Τάγματος, παρότι ήταν χαμηλόβαθμος αξιωματικός. Μια μέρα τον πλησίασε ένας λεβέντης στρατιωτικός. Δάσκαλε, τον προσφώνησε. Ο Γιώργος τον κοίταξε καλά λόγω της προσφώνησης και αναγνώρισε ότι ήταν ο 17χρόνος μαθητής του. Έλα κάθισε, του είπε. Τι εννοούσες όταν μου είπες «θα τα δούμενε»;
«Ήταν απειλή. Καλά έκανες και έφυγες. Γλύτωσα. Έβαλα μυαλό και δεν ξανάπα “θα τα δούμενε”. Παντρεύτηκα και έχω 4 παιδιά. Τότε, του είπε ο Γιώργος, να σου δώσω Απολυτήριο. Το δικαιούσαι ως πολύτεκνος. Μη μου το κάνεις αυτό το κακό, γιατί τότε “θα τα δούμενε”, απάντησε ο στρατιώτης. Έτσι τελείωσαν τα “ΔΟΥΜΕΝΕ” για τον Γιώργο.
*απόμαχος δημοσιογράφος
– τυπογράφος
