Ο Μανούσος ήτονε ομορφονιός,χωρίς ψεγάδια στα σουσούμια. Πολυλογάς, τραγουδιστής και χορευτής πάνταντου κι ήτονε η αποφάνηση τση παρέας. Εγιάλιζε κι εκόρδηζε κι επιαινόρχουντανε στα χωριά με τσι γειτονιές, όπου εκάτεχε πως ´ ήτονε πολλές κοπελοπούλες ορδηνιασμένες. Γιατί ευτές σ’ όποιο σπίτι αρεοσαίρνουνε γήνουντε κουράδι.
Απού τη καλοπαίραση,μα και επειδή ήτονε κι ´ ατσιποδιάρης οι γυναίκες ντου τ ´αποθαίνανε κι ´έμαινε όλο χήρος.Γι ´αυτό επαραστεκούληζε πάνταντου στα σοκάκια με τσ’ εξώπορτες των αθρώπω σαν το ξεληγωμένο.Κι οι κοπελοπούλες που δεν ´τονέ γνωρίζανε,ετσά που τονέ θορούσανε παστρικό,νιό κι ´ομορφάντρα,δεν ´εμπορούσανε να φανταστούνε είντα κελεπήρι τσι κακής ώρας ήτονε.Απίς δεν ´εμπόριε να στεφανωθεί άλλη γιναίκα δεν τόβαλε κάτο,δεν ´απογοητεύτηκε. Έψαχνε με περισότερη μανία σαν και το κουζουλό πέρα πόδες. Δεν ´ελογάριαζε ευτός στεφάνη και δεν θαν ´ έβανε και κανένα κουμανταδόρο στσι δουλιές του.
Δεν θαν έμενε και παντέριμος για να κάνει τα κέφια, του νιούς και τ ´αλλού που τονέ μάχουντανε.Να τονέ θορούνε κακατηχεμένο και παντέριμο ευχαρισιούντε ούλοιντονε Εσκέφτουντανε σινέχεια ετσά που επαρακάτσευε στσι γειτονιές με τσι πόρτες των ´αθρώπω.Είχε βαρμένες πολλές κοπελοπούλες στ ´αμάτι κι ´εκοίταζε να βρεί είντα παγαποντιά θαν εσκραφνίζουντανε για να γελάσει και να πέσει στα γατσούνιαντου,μια απούλες.Μια γαλανομάτα ντίπης μιτσή π ´ αναβάστα ούλη την ´ώρα μοροκόπελα την ´ έπιασε να τονέ κητάζει αλλής λοής απού τσ´ άλλες.Απού εκείνηνά την ´ ημέρα δεν ´ εξέλειπε απ ´το σοκάκη πούτονε απ ´όξω απού την ´αυλήν τση. Παναγία μου Χριστέ μου πως τα νταγιαντίζει ετόσανά κοπέλια να τα ταίζει ο αφέντης τσι έλεγε με το νούντου. Τό να οπίσο τ ´άλουνού τάχει κανομένα, τάκανε κι όλο λάθος στο μέτρημα, ετσά που ετιληγαδίζανε τα ποδαράκιαντονε χωρίς στεμό. Ετούτηνέ η κοπελοπούλα, ταιριάζει στα μέτρα μου.
Ετσά λογιός που είναι ψημένη στ ´αφέντη τση, δεν Θα μου πεί ποτές τσι και μαύρα μάθια έχω.
Πρέπει να βρώ Όμως τρόπο να μου σιμώσει για να τσι μιλήσω και να τη μερέψω σγά -σιγά να τσι πώ το πως τη νηρεύουμαι μέρα νύχτα.Θα τσίταζε λαγούς με πετραχίλια πριχού μάθει τα κατορθώματάντου.Κι ´ο ζώρες είναι να τη γελάσω να μ ´αρφουγκαστεί μιά ,διό φορές κι ´ ήστερα πριχού να το καταλάβει θα τη κλέψω κι ´άς ´κοπανίζουντε μ´ αγωνία οι γωνιοί τσι.Κουβεντιασμένη δε τη ξαναπαίρνουνε οπίσο ,να τη κάμουνε είντα; Με πολλά άλλα και μ ´ετούτανά επαραμίλιε μέρα νύχτα αληλοισμένος απού τη μοναξιά και την ´απομόνωση.Πάλι θα βρώ τη καλήτερη να σκάσουνε οι εχθροί μου κι ´αντίς να με περιπαίζουνε θα τσιπαιριπαίζω ξανά εγώ. Μαεδά πρέπει ν ´αλάξω κεφαλή ,γιατί ετούτηνά θαν ´είναι και η τελευταία μου.Δε πρέπει να τη κάμω κι ´ευτή μακαρίτησα οντέ θα μου ξαναγιαλίσει κιμιάν ´άλλη,
Η οντέ θα τηνέ βαρεθώ,όπως έκανα με τσ ´άλλες τσι μακαρίτησες.Οι κακομοίρες που στόμα είχανε μα μιλιά δεν ´εβγάνανε όσπου μ ´απόθαινε μια μια απ ´τηκαλοπαίραση και τη καλή Ζωή που επαιρνούσανε στα χέρια μου.
Μα ετούτονέ το λουλούδι που θορώ μόνο να το καταφέρω και ήστερα,θα το βαγιοκλαδίζω σαν και το βασιληκό απού να μη μου μαραθεί ποτές.Πρέπει να μην ´αφήνω το νού μου να ξαναστροφήζει ετσά λογιός που ναπράτει κου ζουλίστηκα,πουβασανίζουνε χωρίς λογική.Τσι μέρες και νύχτες που επαιρνοδιάβαινε,εθόριε τη κοπελιά που εξεπούλιαζε κι ´ελουλούδιζε σαν και τη βιόλα του Μαγιού.
Δε πάει άλλοπρέπει να κάμω ένα τέλος γιατί θαρώ πω θα με προλάβει κιανείς´ άλλος και θα μ ´αφήσει μπουκάλα.Ν ´ αρχήξω πάλι ήστερα να ψάχνω απού την ´αρχή κοπελοπούλα.Η κοπελιάτονέ γλυκοκίταζε το Μανούσο μα οσέκιά.Δεν ´αποφάσηζε να του σιμώσει παρ´ απαλάργο τη θόριε ν ´αναβαστά όλο κοπέλια και να τα βαηλίζει .Η μάνα τσι όλο εφαίνουντανε νάχει τη κηλιά ως ´το στόμα απού το κηλιοβαρεμό και μόνο εμεταπάθιε χωρίς να φαίνετε νακάνει κιαμιά δουλιά.Παρά είχε τσι κοπελιάς ούλα τα βάρη αφητά.Εσκέφτουντανε σινέχεια.για να τσι στήλω προξενιό τ ´αφέντη τσι,δεν Θα μου τη δόσει κι ´ας ´έχει ένα κουράδι κοπέλια.Θα μάθει τσι μπρόβες μου και πως δεν Θα μα σε ψάλει παπάς και θα με διώξει κακήν κακώς. Παρά μόνο μια λείση έχω ,να τη κλέψω και ότι θέλει ας γενεί.Ανέ με καταλίσουνε δεν Θα χαθεί κι ´ο κόσμος,θαν ευχαριστηθούνε πλιά και θαρώ πως δε θα με ληπηθεί και κιανείς ετσά που λαλώ πάντα μου. Απής κι ´εγκαρδιώθηκε ούλα ετούτανά που έβανε στο νούντου επήρε τη μεγάλη απόφαση,στη πρώτη ευκαιρία που θαν ´έβρισκε θα την ´έκλεφτε. Και ότι θέλει ας ´ τον ´ έκανε η τύχηντου.Μέρα νύχτα άγριπνος επαρακάτσευε τη πόρτα που επιαινόρχουντανε,για να τη πετύχει κιμιάν ´ ώρα όξω για να την ´αρπάξει κι ´ όπου φίγει-φύγει ήστερα.Δεν τού μενε να κάμει άλλο πράμα. Θέ μου με Παναγία μου καλοκηβέρνησέμαι μη μου σινοριστείς για όσα έχω κανομένα,εμουρμούριζε.
Μιας κοπανιάς ούλα τούτανά ετσά που εσκέφτουντανε κι’εσβούριζε ο νούς του απού την’ ανάγκαση, θορεί νάχει στον’όμοντσι η χρυσαυγούλα ένα λαϊνη πια μεγάλο απ’ το μπόϊντσι και να πορίζει τη πόρτα όξω για να πάει στη βρύση να φέρει νερό. Χρυσαυγούλα έπαέ εδά σε θέλω εξεφώνησε, ο Μανούσος κι’ άρχηξε να τσ’ ακλουθά με πόδια απού ετρέμανε σα του βοριά το νέφη. Κι’εμίλιε του νούντου χωρίς στεμό που κι’ ο ίδιος δεν ‘εκάτεχε είντάλεγε.Προτού τη βρύση με το που γύρισε τη κούρμπα τη μεγάλη μ’ ένα σάλτο, σαν και το λύκο άρπαξε τη Χρυσαυγούλα, τη μαγγάνησε στα χέρια ντου κι’απού φύγει-φύγει. Η λαίνα έφυγε απού τα χέρια τσι κοπελιάς και πετάχτηκε απάνω στα χαράκια με ζάκα και γίνηκε χίλια κομάθια. Με το που την’ είδε η Χρυσαυγούλα άρχηξε να σκληρίζει, να κλαίει και να φωνιάζει.
Θα με μαλώσει η μαμά μου, που έσπασα τη λαίνα, πως θα πιαίνουμαι εδά νερό να πίνουμαι;στο σπίτι μας; Που ούλα μου τ’ αδερφάκια είναι μιτσότερά μου και τσι μαμάς μου δε τσ’ ακούει;
Σώπο – σώπα Χρυσαυγούλα μου, μη κλαίεις, μη φωνιάζεις, να σ’ ακούσουνε, εγώ θα σου πάρω γερά-γερά μιαν’ άλλη ολοκαίνουρια. Τση λεγε και τση ξανάλεγε γλυκά και χαϊδευτικά ο Μανούσος κι επροσπάθιε με χάδια και φιλιά να την αρνέψει…
*Η Μαρία Νικ. Γρυφάκη είναι συγγραφέας
/ Κουφαλωτός-Καντάνου
