Διήγημα: Η θεά Αφροδίτη

Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά. Είναι αλήθεια ότι είχα να σε δω 30 χρόνια. Είναι αλήθεια πως θυμάμαι λίγα πράγματα πια απ’ όσα ζήσαμε μαζί. Μα αυτά που θυμάμαι μου φτάνουν για να καταλάβω ότι ποτέ και τίποτα δεν τελειώνει, αν δεν το πεις εσύ. Ποια ήσουν εσύ; Οι φίλοι σου σε φώναζαν “Αφρό”, όλοι οι υπόλοιποι έλεγαν από ζήλια: «Η θεά Αφροδίτη». Σιγάααα, ποιος πιστεύει πια στους θεούς, ποιος πιστεύει στη μοίρα, ποιος πιστεύει στο κισμέτ; Όλοι κοιτούν να τη βολέψουν κάτω απ’ το ανέσπερο φως του χρήματος. Είναι αλήθεια πως τώρα πια, ούτε εγώ θυμάμαι πώς σε φώναζα. Σου είπα, έχουν περάσει 30 χρόνια, πολύ λίγα πράγματα θυμάμαι πια. Προσπαθώ να ξεχάσω. Κι ήταν πολύ δύσκολο για μένα να ξεχάσω, γιατί κανείς απ’ τους δυο μας δεν έφυγε από την πόλη. Μείναμε κι οι δύο στην πόλη, γιατί θέλαμε να εκδικηθούμε την πόλη. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Όλα αυτά τα χρόνια έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου: «Μα πώς γίνεται να μη τη συναντήσω ποτέ, τι στο καλό, μια πατιά πόλη είναι…». Δεν είναι δα και το Σαν Φρανσίσκο. Κι όμως αντί να εκδικηθούμε εμείς την πόλη, η πόλη θέριεψε και μας εκδικήθηκε αυτή: ζούσαμε κι οι δυο σε μία μικρή πόλη και δεν είχαμε καταφέρει να συναντηθούμε για 30 χρόνια. Τώρα θα μου πεις και να συναντιόμαστε τι θα άλλαζε; «Τίποτα δεν θα άλλαζε, όλα τα ίδια θα μένανε, αλλά θα συναντιόμαστε για τη μαγκιά της φυλής, για το ονόρε της πρώτης σου ματιάς». Κάπως έτσι πέρναγαν τα χρόνια, κάπως έτσι μεγάλωνα, κάπως έτσι έγινε περίφημη η πόλη. Το ξέρω πως τώρα δα σου λέω πιο πολλά για την πόλη αντί για μας, αλλά κι αυτό το κάνω για το ονόρε των ματιών σου, για τα χέρια σου, για τα πόδια σου. Μάλλον με συμφέρει να μιλώ για την πόλη, γιατί με σένα τα κατάφερα χάλια. Η πόλη μικρή, η “Αφρό θεά” κι εγώ ίσα που προλαβαίνω να κλείσω τα 58 μου χρόνια. Τίποτα δεν πιστεύω ότι άλλαξε, εκτός το ότι σε είδα ένα πρωί σινάμενη, αεράτη, υπέροχη μέσα στην απόγνωση σου σε ένα κεντρικό δρόμο να μιλάς στο τηλέφωνο για μια μανιταρόπιτα, ίδια κι απαράλλαχτη σαν “ατομική βόμβα” και με κοίταξες τόσο παγερά, τόσο ψυχρά γιατί ανατινάχθηκε η “ατομική βόμβα”. Μπααααμ και κάτω! Μετά έφυγες γρήγορα, χάθηκες, γύρισα προς τα πίσω, κοίταξα και χάσαμε και τη μανιταρόπιτα και την “ατομική βόμβα”. Από τότε που σε είδα πέρασαν 40 ημέρες. 41 για την ακρίβεια. Λέω μέσα μου, «πάει αυτό ήτανε, σφαντάχτηκα πως την είδα». Μετά πέρασαν 50 ημέρες. Μετά 60… Και ένα βράδυ ή δύο βράδια μετά, είδα ένα φίλο σε ένα μπαρ, ένα φίλο να σε κρατά από το χέρι -σινάμενος κι αυτός- και να μου λέει: «Γνωρίζεις την Αφροδίτη; Τα μαζεύουμε και φεύγουμε μαζί από την πόλη». Και αμέσως μετά μου ξαναλέει: «Δεν έρχεσαι να σε κεράσουμε μια μανιταρόπιτα…»