Την είδε για πρώτη φορά σε εκείνη την πλατεία, εκείνη την ίδια Άνοιξη µε την προηγούµενη Άνοιξη.
Οι φίλοι του πάντα τον πείραζαν, γιατί την Άνοιξη άλλαζε η προσωπικότητα του.
Κάθισε ακριβώς απέναντι της.
Εκείνη ήταν συντροφιά µε ένα πολύ όµορφο αγόρι που ποτέ δεν έλεγε το όνοµά του.
Φαινόταν µεγαλύτερη από το αγόρι, αλλά η οµορφιά της σκέπαζε αυτήν τη διαφορά ηλικίας.
Αφού λοιπόν έκανε συντροφιά µε ένα αγόρι, η λογική έλεγε να µην την πλησιάσει.
Αλλά η Άνοιξη είναι εκείνη η εποχή που κανείς δεν ακούει τη λογική.
Έκατσε απέναντι της και άρχισε να την κοιτά επίµονα από µια θέση πλάγια που του επέτρεπε να τους βλέπει και τους δύο.
Εκείνη κοίταζε επίµονα το αγόρι της και γελούσε δυνατά.
Και αυτό και µόνο έκανε την πρόκληση διπλή.
Ο Νίκος σκέφτηκε πως αξίζει να ρισκάρεις σε µια πλατεία ετούτη την Άνοιξη γι’ αυτό το κορίτσι.
Το αγόρι της φαινόταν µελαψό, καµένο στον ήλιο. Και µε κάποιο τρόπο φαινόταν ότι της επιβαλλόταν…
Το κατάλαβε αυτό ο Νίκος, γιατί πάντα το κορίτσι, όταν της έλεγε κάτι, επίµονα, έγερνε το κεφάλι της προς τα πίσω, σε ένα σηµάδι υποταγής.
Προφανώς και δεν σκέφτηκε κάτι για να πάει να της µιλήσει.
Προφανώς και ήταν τόσο όµορφη που το ήθελε πολύ.
Το αγόρι χωρίς όνοµα, ήταν ο µεγάλος κερδισµένος της βραδιάς.
Φαινόταν και ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Όσο περνούσε η ώρα το κορίτσι γελούσε όλο και πιο δυνατά.
Και όλο έγερνε το κεφάλι προς τα πίσω…
Ο άλλος µε το όνοµα, καθόταν εκεί προσηλωµένος σε αυτό το µοναδικό θέαµα µε την υποταγή µιας τόσο όµορφης κοπέλας.
Ήταν αλήθεια ότι όσο περνούσε η ώρα και νύχτωνε για τα καλά, τόσο περισσότερο άρεσε το κορίτσι στον Νίκο.
Η νύχτα έδινε στο τρανταχτό της χαµόγελο κάτι από πίνακα του µπαρόκ.
Και τα µάγουλα της κοκκίνιζαν όλο και περισσότερο!
Ήταν πραγµατικά πολύ τυχερό αυτό το αγόρι.
Ο κόσµος έµοιαζε να του ανήκει.
Παράγγειλαν ακόµα ένα µπουκάλι κρασί.
Σίγουρα τώρα το κορίτσι θα άρχιζε να γελά πιο τρανταχτά για να νικήσει τη σεµνοτυφία ενός πίνακα µπαρόκ.
Σαν να εξαναγκαζόταν να γελά, σαν να εξαναγκαζόταν να υποτάσσεται στο όµορφο αγόρι.
Φαινόταν όµως ότι το απολάµβανε πολύ, ότι το ζούσε πολύ έντονα.
Και αυτό είχε γοητεύσει το αγόρι µε το όνοµα “Νίκος”, ακόµα περισσότερο.
Του φάνηκε ότι είχε αρχίσει να την ερωτεύεται παρότι το αγόρι χωρίς όνοµα της επιβαλλόταν.
Παράγγειλαν και τρίτο µπουκάλι κρασί.
Το κορίτσι έλαµπε από µεθυστική γοητεία µέσα στο σκοτάδι.
Έλαµπε τόσο πολύ που φάνηκε στον Νίκο πως ξηµέρωσε αµέσως.
Ήταν ακριβώς 11 το βράδυ.
Το κορίτσι γελούσε όλο και πιο δυνατά.
Το µέταλλο του γέλιου είχε κάτι το θριαµβευτικό.
Το αγόρι χωρίς όνοµα έσκυψε και τη φίλησε µία µόνο φορά µε πάθος.
Τότε το κορίτσι τραβήχτηκε µε πείσµα προς τα πίσω και σκυθρώπιασε.
Μετά ήπιε λίγο κρασί και άρχισε να γελά δυνατά.
Ο Νίκος τη λάτρεψε ακόµη πιο πολύ, τη λάτρεψε για τον τρόπο που τραβά τον λαιµό της προς τα πίσω.
Στο αγόρι µε το όνοµα όλα σε αυτό το κορίτσι του άρεσαν πολύ.
Ήταν και η Άνοιξη, ήταν και το κρασί.
Πώς θα µπορούσε όµως να την πλησιάσει τη στιγµή που συνοδευόταν από ένα αγόρι χωρίς όνοµα;
Προφανώς και δεν είχε καµία ελπίδα.
Ξαφνικά το αγόρι σηκώθηκε κι έφυγε.
Εκείνο το υπέροχο βράδυ εκείνης της Άνοιξης που έµοιαζε µε την προηγούµενη Άνοιξη.
Το κορίτσι τώρα ήταν µόνο και δεν γελούσε πια.
Το αγόρι µε το όνοµα έµεινε εκεί άναυδο.
Το κορίτσι σηκώθηκε και πλησίασε το τραπέζι του.
Ήταν πραγµατικά πολύ όµορφη, σαν οπτασία.
«Γεια σου», του είπε.
«Γεια σου», απάντησε ενθουσιασµένος.
«Είµαι η Νικόλ και ο τρόπος που µε κοιτάς, µου αρέσει πολύ».
Αιφνιδιάστηκε.
Η Νικόλ είχε καταλάβει ότι το αγόρι την κοίταζε τόση ώρα επίµονα.
Ξαφνικά και χωρίς λόγο το κορίτσι σκυθρώπιασε και έγινε πιο όµορφη.
Στεκόταν όρθια απέναντι του.
Ο Νίκος ήταν ακίνητος.
Ήταν ακίνητος σαν µούµια µε το κορίτσι απέναντι του.
Τώρα η Νικόλ τον κοίταζε µέσα στα µάτια.
Το αγόρι µε το όνοµα µουδιασµένο, πλήρωσε και σηκώθηκε κι έφυγε τρέχοντας.
«Βλάκα…», ακούστηκε να λέει η Νικόλ.
