Η αλήθεια είναι ότι είχε φτάσει 35 ετών και δεν είχε κατέβει ακόμη στη μεγάλη πόλη.
Ήταν γι’ αυτόν μια μεγάλη απόφαση μετά απ’ αυτά που είχε ακούσει ότι γίνονταν στην πόλη.
Άνθρωποι διαφορετικοί – μιλιούνια -σπίτια μεγάλα, όνειρα μεγάλα, απογοητεύσεις μεγάλες.
Ο Κώστας είχε μάθει να ζει στο χωριό.
Μόνο φαντάρος έφυγε και πήγε για ένα χρόνο, γιατί του ’πανε ότι είναι προστάτης.
Κομπόδεμα γερό από τις δουλειές του είχε μαζέψει, φιλοδοξίες… είχε που του λέγανε στο καφενείο του χωριού, πήρε τη μεγάλη απόφαση να κατέβει στην πρωτεύουσα.
Το πρώτο πράγμα που θα ’κανε μόλις έφτανε στην πόλη, ήταν να αγοράσει ρούχα, να βγάλει και αυτός τη “φορεσιά” της δουλειάς, να μοιάζει με πρωτευουσιάνο.
Στ’ αλήθεια τα ζήλευε όλα αυτά.
Τα κοίταγε τα ρούχα με τις ώρες στην τηλεόραση κάθε βράδυ.
Ζήλευε πολύ τον τρόπο που ντύνονταν οι πρωτευουσιάνοι.
Ζήλευε και τον “φιριφίμ – φιριφόμ” τρόπο που μιλούσαν.
Μα δεν πρόφταινε πριν το ταξίδι να μάθει να μιλάει σαν κι αυτούς.
Αύριο έφευγε για την πόλη και θα έμενε για 10 ολόκληρες μέρες και νύχτες.
«Αχ και οι νύχτες στην πόλη ήταν μωρουδάτες» σκέφτηκε.
Το προηγούμενο βράδυ του φευγιού του στην πόλη δεν κοιμήθηκε καθόλου.
Όλο στριφογύριζε στο κρεβάτι και σκεφτόταν πότε το ένα και πότε το άλλο.
Το ξημέρωμα τον βρήκε άυπνο στο κρεβάτι.
Μάτι δεν είχε κλείσει.
Έφτιαξε τα πράγματα του και πήρε τον δρόμο για το λεωφορείο.
Έφτασε στην αφετηρία μια ώρα νωρίτερα. Ψυχή κουνάμενη γύρω.
Η ώρα πέρασε γρήγορα, μαζεύτηκαν οι χωριανοί, μπήκαν στο λεωφορείο και ξεκίνησαν.
Άκου τώρα τα καθέκαστα.
Τούτη τη μυστήρια εποχή πήγε για πρώτη φορά, στα 35 του χρόνια στην πόλη με το λεωφορείο.
Δεν το λες και καλή τύχη αυτό.
Αλλά ήταν αισιόδοξος.
Είχε αποφασίσει τις μέρες και τις νύχτες στην πόλη να περάσει καλά.
Και θα κανε τα πάντα γι’ αυτό.
Μόλις έφτασαν στο πρακτορείο της πόλης οι άνθρωποι ήταν θολοί.
Το πρακτορείο θολό.
Έτσι του φάνηκε, γιατί έτσι είχε ακούσει στο ραδιόφωνο μια μέρα στο χωριό του.
Χάιδεψε τα λεφτά στην τσέπη του.
Αυτό του έδωσε μια αυτοπεποίθηση πως θα περάσει καλά στην πόλη.
Χάιδεψε τα λεφτά με τα ακροδάχτυλα του δύο και τρεις φορές.
Επιτέλους ήταν μέσα στην πόλη με τους πρωτευουσιάνους.
Μιλιούνια οι πρωτευουσιάνοι, μιλιούνια και οι επιθυμίες του.
Τους κοίταγε όλους μέσα στα μάτια και αυτοί που ήταν αμάθητοι από το καθάριο βλέμμα τού φάνηκε ότι παρεξηγούσαν.
Ε όχι και να τσακωθεί την πρώτη φορά που κατέβηκε στην πόλη.
Γι’ αυτό και αυτός άρχισε να κοιτάει χαμηλά, ίσα την άσφαλτο.
Και κουτούλησε μια πεντάμορφη.
Μετά κουτούλησε από το “χαμέ” και δεύτερη πεντάμορφη.
«Με συγχωρείτε καλέ, μαγαζιά πού έχει για να αγοράσω ρούχα;», τον ρώτησε.
– Στραβομάρα άνθρωπε μου.
– Μα καθίστε καλέ να σας πω… Ρούχα θέλω να αγοράσω.
«Δεν κοιτάς πρώτα τα μούτρα σου στον καθρέπτη», του είπε η πεντάμορφη.
Είχε κι ένα σκουλαρίκι στη μύτη. Έτσι του φάνηκε.
– Καλέ, καθίστε να σας πω, είσαι πολύ πεντάμορφη.
– Φύγε, θα καλέσω την αστυνομία, του φώναξε η κοπελιά με το σκουλαρίκι στη μύτη.
– Ε, όχι και την αστυνομία, ρούχα θέλω να αγοράσω.
– Τσιμπούρι μου ’γινες αδελφάκι μου. Τέλος πάντων, έλα να σε πάω στη οδό Παπανικολάου.
Περήφανος πια που γνώρισε την πρώτη πρωτευουσιάνα, περπατούσε καμαρωτός δίπλα της.
Βλέπουν ένα ωραίο καφέ και της λέει.
– Να σας κεράσω το βρισκούμενο, δεσποινίς;
Χωρίς να απαντήσει η πεντάμορφη κατευθύνθηκε προς το καφέ.
Τα ’χε δει στην τηλεόραση όλα αυτά.
Ήταν έτοιμος από καιρό.
Μπαίνουν μέσα, χλίδα χαμός.
Κάθισαν μαζί με την πεντάμορφη δίπλα – δίπλα και τι να πουν;
«Ήλθα για να γνωρίζω μια κοπέλα, να παντρευτώ. Κρατιέμαι καλά», της λέει.
Δεν ήξερε τι να πει πια!
Είχε μπερδευτεί!
«Από πού είσαι;», τον ρώτησε η πεντάμορφη.
«Από χωριό», απαντά.
«Άκουσε, του λέει, είμαι αστυνομικός».
Επειδή βλέπω ότι έχεις “αγριέψει”, πρέπει να έλθεις μαζί μου για μια εξακρίβωση στοιχείων στο τμήμα. Ειλικρινά σε βλέπω ότι έχεις αγριέψει…».
