Ο Άγης ήταν πολύ ανασφαλής.
Είχε επηρεαστεί από κάποια τυχαία συµβάντα.
∆εν µπορούσε να εξηγήσει πως το τυχαίο καθόριζε τόσο πολύ τη ζωή του.
Ο Άγης φοβόταν τα πάντα. Φοβόταν και τον ίσκιο του.
Ήταν τόσο περίπλοκος ο φόβος του που περιέπλεκε ακόµη περισσότερο τα πράγµατα.
Ένα πρωί αποφάσισε να µην ξαναπάει στη δουλειά.
Έτσι απλά.
Ένα πρωί, έκανε κουµάντο να αρχίσει να πηγαίνει στο κοντινό δάσος.
Στην αρχή ήταν όµορφα στο δάσος.
Προσπαθούσε να δώσει έναν χρησµό γι’ αυτόν το θρόισµα των δέντρων.
Να ακούσει έστω µια λέξη από τη σιγαλιά των δέντρων που θα σηµαδέψει τη ζωή του, που θ’ αλλάξει τη ζωή του.
Καθόταν κάτω από ένα µεγάλο δέντρο και προσπαθώντας ν’ ακούσει κατιτίς τοσοδούλι.
Μα στ’ αλήθεια, όσο και να πήγαινε στα δέντρα ν’ ακούσει τη µαγευτική µιλιά τους, τίποτα δεν άκουγε.
Μοναχικές παρέες πάντα στο δάσος συναντούσε.
Τους θαύµαζε όλους αυτούς.
Είχαν αφήσει πίσω τους τη µίζερη ζωή της πόλης και έψαχναν µια λύση στο δάσος.
Στο δάσος πήγαινε µόνο την ηµέρα.
Τη νύχτα φοβόταν.
Γύριζε στο σπίτι του και προσπαθούσε να αποκρυπτογραφήσει τη συζήτηση του µε το θρόισµα των δέντρων.
Στ’ αλήθεια σας το λέω.
∆εν είχε ενδιαφέρον να γνωρίσει κανέναν άνθρωπο, δεν είχε ενδιαφέρον να ζητήσει κάτι απ’ αυτόν· τον ενδιέφερε µόνο το θρόισµα των δέντρων.
Ήταν τόσο µαγευτικό.
Στο δάσος πήγαινε από τη ∆ευτέρα µέχρι την Παρασκευή.
Το Σαββατοκύριακο καθόταν στο σπίτι και κρατούσε σηµειώσεις από τις συζητήσεις του µε τη φυλλωσιά των δέντρων.
Του φαινόταν µεγάλο κατόρθωµα που µπορούσε να ερµηνεύσει τον χρησµό των δέντρων.
Αλλά παρά ταύτα, συµπέρασµα κατανοητό δεν έβγαζε.
Του έµοιαζαν όλα µε µια δύσκολη µαθηµατική εξίσωση και δεν ήταν ποτέ καλός στα Μαθηµατικά.
Οι δάσκαλοι του λέγανε ότι τραγουδούσε µόνο πολύ καλά.
Πουθενά αλλού στα µαθήµατα δεν τα κατάφερνε.
Αλλά φοβόταν να ασχοληθεί σοβαρά µε το τραγούδι.
Πέρασαν και τα χρόνια και του φάνηκε ότι η φωνή του έγινε πολύ πιο µπάσα, γέρικη φωνή.
Το Σαββατοκύριακο το πέρασε κλεισµένος µέσα στο σπίτι και κρατούσε σηµειώσεις για τα δέντρα.
Χαρτιά ντουζίνες, µολύβια ντουζίνες, σηµειώσεις ακαταλαβίστικες, “αλαµπουρνέζικες”.
Με δυσκολία καταλάβαινε πια και ο ίδιος τι έγραφε.
Αλλά βαθιά µέσα του είχε περιορίσει τον φόβο και πίστευε ότι έκανε κάτι πολύ σπουδαίο.
Ήταν τόσο σίγουρος πια για τον εαυτό του.
Οι δεκάδες σηµειώσεις τον έκαναν και αισθανόταν πολύ όµορφα.
Ξηµέρωσε ∆ευτέρα. Ξυρίστηκε, ετοιµάστηκε, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και ετοιµάστηκε να πάει στο δάσος, στο αγαπηµένο του δέντρο.
Σκέφτηκε ότι ο φόβος είναι µια αντίδραση.
Εκείνη την ηµέρα του καλοκαιριού ο ουρανός ήταν συννεφιασµένος.
Καλό σηµάδι αυτό για τον Άγη.
Ουρανός συννεφιασµένος κατακαλόκαιρο, τα δέντρα θα δώσουνε χρησµό.
Είχε στοιχηµατίσει πάνω στην τυχαιότητα της στιγµής. Είχε βάλει όλα τα λεφτά του.
Είναι αλήθεια ότι τούτη την ηµέρα οι διαβάτες στο δάσος ήταν λιγοστοί. Ό,τι πρέπει για τον Άγη.
Για πρώτη φορά αισθάνθηκε ότι είχε πολλή θέληση µέσα του.
Μια θέληση για να πάρει τη µεγαλύτερη απόφαση, για να κινήσει ακόµα και τα βουνά.
Όσο περνούσε η ώρα συννέφιαζε όλο και περισσότερο.
Αν βρέξει δυνατά, τον χρησµό του δέντρου θα τον καταλάβει καλύτερα.
Έφτασε στο σηµείο και κάθισε κάτω από το δέντρο.
Ξαφνικά ένιωσε µια ψιχάλα πίσω από το αυτί.
Την σκούπισε µε τόση γλυκύτητα, σχεδόν ερωτικά.
Έστησε αυτί ν’ ακούσει το δέντρο.
Η βροχή δυνάµωσε.
Τώρα έβρεχε πολύ δυνατά.
∆εν άκουγε τίποτα, δεν καταλάβαινε τίποτα.
Αισθανόταν να ταξιδεύει στο πιο µακρύ ταξίδι της ζωής του.
Στον δικό του “Τιτανικό”.
Η θέληση είναι µια απόφαση…
Είχε περάσει σε µια άλλη διάσταση.
Τότε και µόνο τότε ένας µιτσιαλός άντρας ήλθε λαχανιασµένος και κάθισε δίπλα του.
Έσταζαν τα ρούχα του από την πολλή βροχή.
«Με κυνηγούν», του λέει.
«Κι εµένα» του απαντά ο Άγης.
«Τι να κάνω;», ρωτά ο άντρας.
«Εγώ σε κυνηγώ για να σε πάρω µαζί µου στο πιο όµορφο ταξίδι».
Σηκώθηκε να φύγει τρέχοντας ο µιτσιαλός, µα δεν τον άφησε ο Άγης.
