Ως πολίτες μιας ευνομούμενης και δημοκρατικής χώρας, έχουμε δικαιώματα και υποχρεώσεις. Των οποίων όμως, τα όρια δεν είναι ξεκάθαρα, αφού ειδικά για τις υποχρεώσεις πολλές από αυτές είναι ηθικά και νομικά αμφιλεγόμενες όταν έρχονται σε σύγκρουση με την άσκηση των δικαιωμάτων μας.
Λαμβάνοντας υπόψη διεθνή δεδομένα (Συμβάσεις, σχετική νομολογία) και έχοντας ακούσει τους αρμόδιους (επιστήμονες, νομικούς), η συσταθείσα επί τούτου “Εθνική Επιτροπή Βιοηθικής και Τεχνοηθικής” της χώρας συνήλθε πρόσφατα για το θέμα των εμβολιασμών.
Κατέληξε δε στο συμπέρασμα ότι, υπό όρους, αυτή η υποχρεωτικότητα δικαιολογείται (π.χ. για τους υγιεινομικούς).
Ετσι, σύμφωνα με το Πόρισμα της Επιτροπής συμπεραίνεται: «Τα ατομικά δικαιώματα και οι υποχρεώσεις κοινωνικής ευθύνης δεν είναι αλληλοαντικρουόμενα, εν αντιθέσει, η σύνθεση τους είναι βασικό θεμέλιο κοινωνικής προόδου και ευημερίας». Περίπου δηλαδή, στο “ναι μεν, αλλά…”, προκειμένου για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό ορισμένων βασικών κοινωνικών ομάδων.
Είναι όμως γνωστό πως σε έκτακτες περιπτώσεις -και με την πανδημία που διανύουμε ακόμη σε έξαρση- είναι δυνατόν να γίνεται “ανάκληση δικαιωμάτων” προκειμένου να προστατευθεί η υγεία όλων ή να εξυπηρετηθεί το γενικό συμφέρον. Η λυδία λίθος για την πολιτεία είναι το πώς γίνεται “η σύνθεση” υποχρεώσεων και δικαιωμάτων και κυρίως με ποιες προφάσεις.
Δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις δεν μπορούν να υπάρχουν. Όταν δεν υπάρχουν υποχρεώσεις, μπορεί ο καθένας να κάνει στα πάντα ό, τι θέλει, άρα δεν του χρειάζονται συγκεκριμένα δικαιώματα. Η υποχρέωση ενός υγειονομικού να μην βάζει σε κίνδυνο την ζωή των ασθενών αν μπορεί να το αποφύγει είναι κάτι το αυτονόητο, αν φοβάται το εμβόλιο, δεν χρειάζεται να τον υποχρεώσει κανείς να το κάνει, απλά πρέπει να του απαγορευτεί να έρχεται σε επαφή με ασθενείς.