Κύριε διευθυντά,
με ανάμεικτα συναισθήματα διάβασα το ρεπορτάζ της εφημερίδας σας, της 8ης Ιανουαρίου 2019, που υπογράφει ο κ. Γιώργος Κώνστας, με τίτλο “Κόσκινο… ο Βαλσαμιώτης”, όπου σημειώνεται ότι «Aδειο παρά τις καταρρακτώδεις βροχοπτώσεις παραμένει το φράγμα Βαλσαμιώτη, το οποίο περισσότερο παραπέμπει σε… κόσκινο λόγω των μεγάλων διαρροών που παρουσιάζονται».
Από τη μια αισθάνθηκα όχι βέβαια χαρά, αλλά μια ικανοποίηση, επειδή δικαιώθηκαν οι επίμονες αιτιάσεις του συχωρεμένου του συζύγου μου, Ιωάννη Κατσανεβάκη, γεωπόνου, ο οποίος με σειρά άρθρων του, που είχαν δει το φως της δημοσιότητας κι από τις σελίδες της καλής σας εφημερίδας, σημείωνε και τεκμηρίωνε τις αστοχίες τόσο στη χωροθέτηση όσο και στη μελέτη του έργου. Ενα έργο που εγκαινιάστηκε μετά βαΐων και κλάδων τον Μάρτιο του 2014, αν δεν με απατά η μνήμη μου και που, τέσσερα χρόνια αργότερα, ακόμα δεν έχει παράξει τα υποσχόμενα αποτελέσματα.
Εντονότερη ήταν η θλίψη μου, διαβάζοντας το ρεπορτάζ του κ. Κώνστα. Θλίψη για την ταλαιπωρία του συζύγου μου, εξαιτίας του γεγονότος ότι με την παρρησία και την επιστημονική επάρκεια που τον χαρακτήριζε, επέμενε να κρίνει τα έργα και τις ημέρες του «αμαρτωλού», όπως τον χαρακτήριζε Ο.Α.ΔΥ.Κ. «του πνευματικού τέκνου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη», όπως συνήθιζε να λέει. Εξαναγκάστηκε σε πρόωρη παραίτηση από την υπηρεσία του, λοιδορήθηκε, απαξιώθηκε. Εως και «θλιβερό άνθρωπο» τον είχε αποκαλέσει κάποιος πρώην βουλευτής, ίσως και αυριανός πολιτευτής, το όνομα του οποίου θεωρώ ανάξιο αναφοράς.
Πάνω απ’ όλα όμως τα ανάμεικτα συναισθήματα, κυριάρχησε εκείνο του θυμού, αφού από το ρεπορτάζ της εφημερίδας σας, μαθαίνουμε ότι με απόφαση των συναρμοδίων υπουργών, αφενός έγινε δέκτη αποδοχή ένστασης υπέρ της κατασκευάστριας εταιρίας, αφετέρου έκδοση βεβαίωσης περαίωσης του έργου, και μάλιστα αναδρομική, με ό,τι βλάβη για το Δημόσιο, αυτή η αναδρομικότητα μπορεί να συνεπάγεται! «Αιδώς Αργείοι», θα φωνάζει ακόμα και μέσα από το μνήμα του ο Κατσανεβάκης, ακριβώς όπως τότε που αρθρογραφούσε για τον άφρονα τρόπο διαχείρισης του υδατικού πλούτου του τόπου μας.
Εν κατακλείδι, πάλι θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω μια έκφραση που συνήθιζε να λέει ο εκλιπών σύζυγος μου: «Πώς να πάει μπροστά αυτός ο τόπος, όταν οι ανήθικοι και οι ανέντιμοι ηρωοποιούνται κι οι έντιμοι στην καλύτερη των περιπτώσεων, απλώς γίνονται ανεκτοί;»
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Μάρω χήρα Ιωάννου Κατσανεβάκη
