Κάπως έτσι γίνεται στις μέρες μας η μοιρασιά επί παντός! Σαν παιδιάστικο παιχνίδι που φορές-φορές σοβαρεύει και καταλήγει σε καυγά! Έτοιμος πάντα να μας αδικήσει με καλά μεθοδευμένα και προετοιμασμένα επιχειρήματα, άλλοτε μ’ ύφος αδικημένου κι άλλοτε βίαια κι εκβιαστικά, είναι ο πονηρός αντίπαλος που όλα τα θέλει δικά του!
Θα πάρει στο μέτρημα όσα περισσότερα μπορεί! Και δε μιλάμε μόνο για τα του οίκου μας ή για προσωπικές ατυχίες -όπου πρώτα την παθαίνουμε και μετά το καταλαβαίνουμε!- αλλά και για σοβαρά θέματα που αφορούν όλους και κυρίως την Πατρίδα! Διότι, όπως και να το κάνουμε τρία μας παίρνουν, ένα μας δίνουν! Κι όσα περισσότερα πάρουν τόσα περισσότερα ζητούν! Προσφέροντας που και που κατιτί δικό μας που πολύ το θέλαμε, το οποίο φύλαγαν για να μας το παραχωρήσουν, πομπωδώς και γενναιόδωρα, τη κατάλληλη στιγμή!
Ειλικρινής, συμβιβαστική διάθεση; Ή στάχτη στα μάτια οι μικρές αυτές υποχωρήσεις τους; Παραπλάνηση μήπως, με στόχο όλους όσοι με προσοχή παρακολουθούν τις κινήσεις τους κι ετοιμάζονται κι αυτοί να λάβουν τ’ αντίστοιχα μέτρα; Ό,τι και να ‘ναι, εμείς δεν πρέπει να εφησυχάζουμε. Ας μην ξεχνάμε πως το θεριό, που ποτέ δε χορταίνει, είναι και θα είναι, σ’ απόσταση αναπνοής απ΄ το σπιτάκι μας…
ΑΣΠΙΔΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ…
Οχι εκείνη η μεταλλική, η πολύ γνωστή μας απ’ τα παλιά, πολεμικά έργα με τις ατέλειωτες ξιφομαχίες. Αλλά μια ασπίδα διαφορετική! Ούτε βέβαια και κάτι ανάλογο κι άκρως παραπλανητικό, σαν την ολοκόκκινη στολή των Ρωμαίων και των Λακεδαιμονίων, που δεν είχε σκοπό μόνο να εντυπωσιάζει τον εχθρό, αλλά και να ξεγελάσει τον τραυματία πολεμιστή. Διότι βεβαίως, κόκκινο συν κόκκινο ίσον κόκκινο, και όχι τραυματισμός! Θα μου πείτε όλα είναι μια ιδέα! Κι εξάλλου πιο πολύ φοβάται κανείς την επικείμενη σύγκρουση, παρά την ίδια τη μάχη! Αλλά και τι χειρότερο απ’ το να εθελοτυφλούμε; Από το να προσφεύγουμε σ’ επιπόλαια κι ανεπαρκή προστασία, που δυστυχώς πάντα δίνει μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας. Ποια πρέπει να είναι λοιπόν, η δική μας «ασπίδα προστασίας» απέναντι στον αόρατο εχθρό που επελαύνει ξανά; Μάσκα βεβαίως! Τήρηση αποστάσεων βεβαίως! Αλλά κι επιμελής και συνεχής επιτήρηση του ίδιου μας του εαυτού! Μην πας να βολευτείς κατευθείαν στο τραπέζι του υπαίθριου χώρου που μόλις άδειασε, αλλά να ζητήσεις -στην ανάγκη να επιμείνεις αν αδιαφορήσουν- να απολυμανθεί αυτό! Μην κάτσεις κολλητά στο διπλανό, αλλά μια θέση πιο πέρα. Μην επιτρέψεις σε άλλον της παρέας
-όσο κι αν τον αγαπάς- να μπει ανάμεσά σας στον κενό χώρο! Και μακριά από φιλιά, θωπείες κι αγκαλιές! Πες τον καλό σου λόγο, στείλε ένα χαμόγελο ή ένα φιλί στον αέρα, κι όλα εντάξει!!
ΕΤΕΡΟΧΡΟΝΙΣΜΕΝΑ…
Ετεροχρονισμένα, αλλά συνήθως αποδεκτά. Την σήμερον ημέραν της ταχύτητας, ευχές, «καλημέρες», θερμές «καληνύχτες» και κάποια κατεβατά με ποικίλα σχόλια, κάποιες φορές μας έρχονται…ετεροχρονισμένα! Διότι όσο κι αν προσπαθούμε, όσο ταχείς και συνεπείς στις διαδικτυακές μας υποχρεώσεις κι αν είμαστε, όλο και κατιτί θα μας ξεφύγει. Τυχαίνει μάλιστα, κάποιες φορές να διαβάσουμε μετά από εβδομάδες σε παλιά ανάρτησή μας, κάποιον καλό λόγο φίλου που θα μας ευχαριστήσει ή αντιθέτως κάποιο σχόλιό του που θα μας στεναχωρήσει πολύ. Ο χώρος έχει τους άγραφους κανόνες του, μεγάλη η ευθύνη μας απ’ τη πρώτη στιγμή που θα συνδεθούμε με τα νέα συστήματα επικοινωνίας και θ’ αναλωνόμαστε στις αχανείς ατραπούς τους! Κι ο πολύ συνηθισμένος στον χώρο γραπτός λόγος, μπορεί εύκολα να παρερμηνευτεί! Συχνά μάλιστα, βλέπουμε ολόκληρα κατεβατά σε αναρτήσεις φίλων μ’ εξηγήσεις κι επιχειρήματα που δεν έχουν απαντηθεί! Πράγμα εξίσου παρεξηγήσιμο. Γιατί η σιωπή μας μπορεί να σημαίνει κι αποδοχή, καθώς πολύ σοφά μας λέει κι η αρχαιοελληνική παροιμία «Ο σιωπών συναινεί»! Καλό είναι λοιπόν, οι παρεξηγήσεις -ετεροχρονισμένες ή μη- ακόμα και πάνω στο γυαλί, να λύνονται και να μην παρατείνονται…
ΤΟ ΚΟΤΕΡΟ…
Ήταν κι αυτό εκεί στην όμορφη παραλία μας, όπου βρεθήκαμε για ένα βράδυ. Ολόφωτο κάτω από έναν γενναιόδωρο, έναστρο ουρανό. Με κομψές γραμμές και στυλ, μ’ ένα κόκκινο λαμπάκι ν’ αναβοσβήνει στην πρύμη, άλλο ένα στην πλώρη και μια σειρά φωτάκια να διαγράφουν τις ντελικάτες γραμμές των ψηλών ιστίων του. Ήταν σκέτη ομορφιά, καθώς το συνεχές κούνημα μιας νυσταγμένης θάλασσας το μετατόπιζε ελαφρά και όλο σου έδινε την εντύπωση πως έτοιμο ήταν να σαλπάρει. Νυχτερινοί περιπατητές και περαστικοί κοντοστεκόταν και το θαύμαζαν, αλλά κι όσοι καθόταν στις κοντινές ταβέρνες δεν έπαιρναν το μάτι από επάνω του. Οι περισσότεροι το φωτογράφιζαν κιόλας. Κάποιοι μάλιστα σηκωνόταν απ’ τις θέσεις τους, έφταναν στην άκρη της προβλήτας και το απαθανάτιζαν απ’ όλες του τις πλευρές. Μα τι το σπουδαίο έχει ετούτο εδώ το πλεούμενο που λίγο διαφέρει απ’ τα γνωστά μας του είδους του; Σηκωνόμαστε και φτάνουμε όσο γίνεται πιο κοντά στο αντικείμενο της μελέτης μας με το κινητό έτοιμο ν’ αρχίσει τις λήψεις. Και το μυστήριο λύνεται! Ετούτο εδώ το πλεούμενο έχει βεβαίως, τα πολλά του φώτα που αντανακλώνται σε μυριάδες ηλιαχτίδες στο ρυπιδάκι της θάλασσας που το περικλείει, έχει ωστόσο στην πλώρη του επάνω, καλά καθισμένο -εκτός απ’ το κόκκινο φωτάκι του- κι ένα φεγγάρι ολοστρόγγυλο, ολόγιομο, σκέτη μαγεία!!
ΣΤΟΝ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ!
Αγαπούσε πολύ το διάβασμα. Αγαπημένος τόπος το πατάρι του σπιτιού της, όπου είχαν ξεμείνει μερικά άδετα τεύχη μιας έγχρωμης εγκυκλοπαίδειας. Συχνά αποξεχνιόταν στη σκοτεινιά του, ξεφυλλίζοντας σελίδες, μελετώντας με ζέση σκόρπιες ιστορίες σε μια δυσνόητη γλώσσα, τη λεγόμενη καθαρεύουσα. Από το τίποτα όμως, καλό ήταν κι αυτό! Αχ πότε θα ξεκλειδωνόταν οι απόρθητες προθήκες στο μακρύ χολ του Σχολείου, οι φορτωμένες όμορφα βιβλία και παραμύθια; Μια μέρα βέβαια, έγινε κι αυτό! Μια καινούργια δασκάλα έπεισε τον Διευθυντή να οργανώσουν απογεύματα ανάγνωσης κι όσοι μαθητές ή μαθήτριες επιθυμούσαν, να μπορούν σε μια τάξη μέσα να χαίρονται -υπό επίβλεψη πάντα- όλον αυτόν τον πλούτο. Η μικρούλα μας έπλεε σε πελάγη ευτυχίας! Έφθασε όλο χαρά στο σχολείο, διάλεξε μερικά παραμύθια μ’ όμορφες εικόνες, έκατσε στο πρώτο θρανίο κι αφέθηκε ολότελα. Καλά πήγε το πρώτο απόγευμα ανάγνωσης, αλλά στο επόμενο κάτι χάλασε. Ακριβώς πίσω της δυο άταχτοι της τάξης, κουνιόταν όλη την ώρα, θορυβούσαν, έλεγαν σαχλαμάρες και δεν την άφηναν να συγκεντρωθεί. Ύστερα άρχισαν να μαλώνουν για το ίδιο βιβλίο! Έγινε καυγάς μεγάλος και το άμοιρο βιβλίο κατέληξε στο δάπεδο με δυο πολύτιμες σελίδες…σκισμένες! Η καλή δασκάλα βρήκε το μπελά της, οι ανεκτίμητοι θησαυροί κλειδώθηκαν ξανά στις προθήκες, κομμένα μαχαίρι τ’ απογεύματα ανάγνωσης! Κάτι που η μικρούλα μας ποτέ δεν συγχώρεσε! Ακόμα και σήμερα μόλις δει τους δυο…ταραξίες -διαπρεπείς πολίτες, παππούδες πλέον!- τους γυρίζει επιδεικτικά τη πλάτη…
