Oι δυσκολίες της ζωής πότε φαντάζουν ανυπέρβλητες και πότε εν μέρει τουλάχιστον επιλύσιμες αν ως βασικό κριτήριο τίθεται το χρήμα και γενικότερα η οικονομική άνεση. Είναι όμως έτσι;
Τα εμπόδια που προβάλλονται στην καθημερινότητα, εμπόδια που ξεκινούν από το πώς και με ποιο τρόπο θα πληρώσει κανείς το ρεύμα, το τηλέφωνο, το ενοίκιο, τα δάνεια και τις άλλες λοιπές υποχρεώσεις που δεν έχουν τελειωμό, όλα αυτά πολλαπλασιάζονται σήμερα ως απαύγασμα των επιθετικών πολέμων και εισβολών από υφιστάμενες δι
κτατορίες – όπως αυτή της Ρωσίας – των ανεξέλεγκτων και πολυεπίπεδων προκλήσεων κατά των πολιτών από τις εξουσίες σε παγκόσμιο επίπεδο – ας μην ξεχνάνε οι υποτιθέμενοι αριστεροί που κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα τι καταλόγισε στη Βενεζουέλα ο ΟΗΕ και τι κτηνωδίες σε βάρος των λαών τους διαπράττουν η Βόρειος Κορέα και η Κίνα – αλλά και της εξακολουθητικής επίθεσης στα λαϊκά εισοδήματα από τις νεοφιλελεύθερες ολιγαρχίες της Δύσης.
Νομίζουν πάντως πολλοί πως όλα μπορούν να αλλάξουν αν με κάποιο τρόπο βγαίνει μαύρο χρήμα, αν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις προαναφερόμενες οικονομικές υποχρεώσεις, και όλα αυτά αφενός χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν το γεγονός ότι οι ψυχολογικές προεκτάσεις από την ενεργειακή κρίση είναι ανεξέλεγκτες και τεράστιες αλλά και το γεγονός ότι για φέτος τουλάχιστον λόγω της τιμής του ρεύματος, τα τζάκια θα πάρουν φωτιά.
Ήδη το κόστος της προμήθειας ξύλων έχει εκτοξευθεί. Όσο χρήμα λοιπόν και να βγαίνει, είναι τόσες πολλές οι υποχρεώσεις που δεν πρόκειται να φτάσει. Και όλα αυτά, επαναλαμβάνω, απόρροια της πολιτικής των ολοκληρωτικών καθεστώτων και δικτατοριών που κερδοσκοπούν από την γενικευμένη ένδεια. Έτσι απλά.
