Διλήμματα και αμηχανίες

Χρειάζεται ξαναχτίσιμο η Ε.Ε. εκ των κάτω προς τα άνω, αφού μέχρι τώρα η δημιουργία της απ’ τους υψηλά ισταμένους δεν απέδωσε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Η ευρωπαϊκη οικογένεια γίνεται όλο και πιο δυσλειτουργική, ζώντας στιγμές, που την οδηγούν σε παρακμή. Η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων και η επικράτηση φασιστικών νοοτροπιών έχουν υποβαθμίσει τους θεσμικούς κανόνες. Αποτέλεσμα οι πολίτες να αδιαφορούν. Αποξενώνονται απ’ την ασκούμενη πολιτική του Διευθυντηρίου, που στόχος του είναι, να ασκείται κυριαρχία μόνο απ’ τους ισχυρούς μέσω των εγκαθέτων τους στα κράτη, που τα έχουν εντάξει σε μέλη δύο διαφορετικών ταχυτήτων.
Το Ευρωκοινοβούλιο δεν νομοθετεί, δεν έχει δικαίωμα να ελέγχει τις εκτελεστικές εξουσίες των κρατών μελών, ούτε να επιβάλλει φόρους. Οι εξουσίες του είναι επουσιώδεις. Οι αντιπρόσωποι των κυβερνήσεων στα Συμβούλια Κορυφής προτείνουν νομοθεσίες, εν συνεργασία με τους διορισμένους Επιτρόπους και αυτό φάνηκε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης με την επιβολή των μνημονίων. Αγανακτούν, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι πολίτες και προσανατολίζονται, να επιστρέψουν ορισμένες αρμοδιότητες στα κράτη τους, που τις έχασαν στον βωμό της ένταξής τους στην Ε.Ε.
Πολλοί Ευρωπαίοι αισθάνονται αλλοτριωμένοι στις επιλογές της καταναλωτικής κοινωνίας, δεν πιστεύουν, ότι μετά τις εκλογές επίκεινται μεγάλες αλλαγές. Θεωρούνται αποξενωμένοι απ’ τις εξελίξεις, που γίνονται ερήμην τους, και στρέφονται σε περιφερειακά κόμματα, που έχουν χαρακτηριστικό γνώρισμα τον λαϊκισμό, αποτέλεσμα της υπέρμετρης προσήλωσης στα εθνικά ιδεώδη, που αντανακλούν σε νοοτροπίες γηραλέων εκλογέων. Οι ανησυχίες των κοινωνιών είναι ανύπαρκτες προκειμένου να διεκδικήσουν δικαιώματα. Ετσι τα παραδοσιακά κόμματα βρίσκονται σε κατάσταση αστάθειας και αναπόφευκτα αντιδρούν αντικοινωνικά.
Υπάρχει, όπως λένε, και η άλλη όψη του νομίσματος. Η διακήρυξη των “27”, λόγια γεμάτα υποκρισία και αυτό ουσιαστικού περιεχομένου στην προσπάθειά τους να κινητοποιηθούν όλοι οι Ευρωπαίοι, να πάνε στις κάλπες. Φοβούνται τη διεύρυνση του ρήγματος του “Brexit”. «Θα μειώσουμε τις ανισότητες μεταξύ μας, διακηρύσσουν, και θα βοηθάμε τους ευάλωτους, θα επενδύσουμε στους νέους και θα οικοδομήσουμε την Ευρώπη του μέλλοντος, θα προστατέψουμε τους πολίτες και θα συνεχίσουμε να βελτιώνουμε τον τρόπο ζωής μας, τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Θα υπερασπιστούμε κοινές αρχές και αξίες και τις θεμελιώδεις ελευθερίες όλων των Ευρωπαίων πολιτών».
Τι θα κάνουμε, λοιπόν, αναλογιζόμενοι τις υποκριτικές αποτυπώμενες των Ευρωπαίων “Ηρωδειανών”; Να μην ψηφίσουμε λόγω αποστροφής αποστασιοποιούμενοι ή να ψηφίσουμε με κομματικά κριτήρια πρόσωπα, που μας λένε, ότι θα υπερασπισθούν καλύτερα από τους άλλους την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση;
Το Διευθυντήριο των Βρυξελλών θα ορίζει πάντα τις τύχες των χωρών της Ε.Ε., επειδή όποιοι και αν το επανδρώσουν δεν θα πάψουν να θεωρούνται επικυρίαρχοι, οι οποίοι έχουν χάσει τα χαρακτηριστικά των δυτικών κοινωνιών, που αρχικώς είχαν. Δεν έχει ανακαλυφθεί κάποιας άλλης μορφής εναλλακτικό σύστημα, ν’ αποτελέσει απάντηση στον αυταρχισμό και στην ανάσχεση της οπισθοδρόμησης. Και τούτο διότι η Ευρώπη εκφράζει ένα νέο είδος “αναρχοομοσπονδίας”. Αποτέλεσμα οι πολίτες να γίνονται εθνικιστές επειδή δεν έχουν πού αλλού να στραφούν.