…με αφορμή τις παραστάσεις του θεατρικού έργου “Συριγμοί” του Σ. Μπέκετ
σε διδασκαλία – εικαστική αντίληψη Μ. Αϊραμ και ερμηνεία
Αννα Χαχοπούλου αρχές Ιουνίου στο στούντιο της Μ.Α. στον Φουρνέ.
«Ένας παγκόσμιος χάρτης που δεν
περιλαμβάνει την Ουτοπία δεν αξίζει ούτε
ματιά καθώς παραλείπει τη μόνη χώρα
όπου η Ανθρωπότητα αποβιβάζεται
πάντα. Και τότε ατενίζει, και διακρίνοντας
μία καλύτερη χώρα, ανοίγει πανιά.
Πρόοδος είναι η πραγμάτωση των
Ουτοπιών».
Όσκαρ Ουάιλντ
«Δεν είναι ρέκβιεμ οι παραστάσεις μου ούτε πένθος, είναι μηνύματα της άνοιξης του ΕΣΩ, είσαστε εσείς που συντροφεύω στις μικρές ή μεγάλες αγρυπνίες σας».
Υπερβαίνοντας τα ασφυκτικά όρια και εμπόδια που βάζει το σύστημα στην τέχνη και στους ανένταχτους καλλιτέχνες υπερβαίνοντας τους αποκλεισμούς από χώρους που δημιουργήθηκαν με την προοπτική να μπορούν οι δημιουργοί να παρουσιάζουν ελευθέρα τη δουλεία τους κάναμε πράξη την ιδέα μας ανατρέποντας τους συμβατικούς τρόπους τους νομιμοποιημένους από μια περιορισμένη αντίληψη περί τέχνης και ζήσαμε μια μοναδική εμπειρία με τον κόσμο να δηλώνει ΠΑΡΩΝ, με τον κόσμο να αγκαλιάζει αυτό τον άλλο τρόπο παρουσίας στην τέχνη… μιας παρουσίας που δεν καλύπτεται ούτε προβάλλεται από τα κοινωνικώς θεσμοθετημένα και καθιερωμένα μέσα… όμως σαν ζωντανή εστία παράγει πολιτισμό… και δημιουργεί την ελπίδα… μιας ανατροπής.
Ευχαριστώ τον κόσμο που ήρθε με τόση θέρμη… με την παρουσία του μας τίμησε.
Χαρτογραφούμε την άσφαλτο κάτω από αυτή την ισοπέδωση, κάτω από αυτά τα… συντρίμμια… ενός πολέμου αθέατου… να εντοπίσουμε τους σπόρους που ριγούν θρυμματισμένοι… τα όνειρα που αιμορραγούν.
ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗ… σαν πολιτική πράξη, σαν εσωτερική προσευχή μυσταγωγία και στοχασμός που μοιράζεται σιωπηλά διασχίζοντας τους κοινωνικούς θορύβους καθώς η παρουσία του ηθοποιού, η ανάσα του ηθοποιού ακροβατεί στην έρημο του κόσμου… ψηλαφώντας την αναίτια άνοιξη του ανθρώπου, τη χαραχθείσα από τις δίνες του εαυτού… Δοκιμάζοντας την ελπίδα για μια σχεδία πλεύσης που η συνεργασία θα σημαίνει και η τέχνη συντονισμένη στον παρόντα χρόνο θα μαρτυρεί με τον δικό της μοναδικό τρόπο ένα δειλινό που ξημερώνει ζώντας τ’ όνειρο μέσα στο όνειρο της ύπαρξης.
Σαν φωνή συντονισμένη θα γεννά πράξη που θα διεκδικεί θέση και χώρο στην ακρωτηριασμένη ποιότητα όχι μια οποιαδήποτε θέση, αλλά την εξέγερση από την άνευ ορών παράδοση του ανθρώπου του λεηλατημένου που τον πέταξαν στον κάδο των αχρήστων, του πήραν τα όνειρα, τον εξευτέλισαν… του ακύρωσαν όλους τους αγώνες… και τον περιφέρουν σαν πειραματόζωο στις χαρτογραφήσεις των ιστών τους… Φράζοντας τα στόματα που κραυγάζουν… με ήχους από βεγγαλικά σε πανηγύρια μεταφερουν την καρδούλα του, την πουλούν και την ανταλλάσσουν και εκείνος τραυματισμένος σαν από πόλεμο θέση ζητά και προστασία.
Το στόμα του λύκου πρόθυμο αγγελικά φτιασιδωμένο καραδοκεί… ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ…
Ακου… το απεγνωσμένο των ανθρώπων που έδωσαν τέλος στη ζωή τους… και που τους διέγραψαν με δυο λέξεις (λέγοντας αυτοί είχαν ψυχολογικά προβλήματα…) ε όχι δεν μπορεί τρεις χιλιάδες και… κόσμος να είχαν ψυχολογικά προβλήματα… οι σφαίρες οι αθέατες κάρφωσαν και καρφώνουν τα «πουλιά» αφού οι κυνηγοί τα κυνηγούν μέχρις εσχάτου…
Πώς να σωπάσει η τέχνη αυτή την εποχή… για ποια αισθητική να μιλήσει… η μόνη αισθητική είναι ένας κόσμος δίκαιος, μια ζωή που ο άνθρωπος θα περπατά όρθιος και δεν θα σέρνεται για μια γούλια νερό, για μια ελπίδα…
Η τέχνη, το θέατρο είναι ανάγκη να ρισκάρει και να πάρει θέση στη μάχη για το ξύπνημα του εαυτού, για την αναζωπύρωση της σπίθας που η τεφρά της ύλης έθαψε.
…η ψυχαγωγία μέσα σε τέτοιο πόνο ας γίνει δρόμος που θα σηματοδοτεί μια πορεία αντίστασης και υπεράσπισης της ΓΙΟΡΤΗΣ… ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΟΧΙ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ.
Η τέχνη δεν πρέπει να γίνει σανιδά σωτηρίας για ένα σύστημα που πνίγει κάθε ιδέα, κάθε δικαίωμα, κάθε πνοή που καταβάλλει, ταπεινώνει… την ανθρωπινή αξιοπρέπεια, την ιδία τη ζωή. Η τέχνη πρέπει να στέκει απέναντι για να μπορεί να βλέπει…
Οι εκάστοτε εξουσίες έχουν την τάση και τη δύναμη να τη χειρίζονται προωθώντας την ακίνδυνη πλευρά της, αυτή που δεν υπονομεύει τις καρέκλες τους… πανηγυράκια και εκδηλωσούλες… έτσι κάτι να γίνεται να μην νοιώσει ο κόσμος την απερίγραπτη μοναξιά του, την ομίχλη και παγωνιά μη βγει έξω σαν τυφώνας και συντρίψει τα πάντα.
…ΘΕΑΤΡΟ, τέχνη ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΑΝ ΣΤΑΣΗ, ΣΑΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΘΛΙΒΟΥΝ την ύπαρξη, όταν οι απαντήσεις δεν είναι παρά άναρθρες κραυγές. Οι απαντήσεις αυτών που θέλουν να στριμώξουν και να αναμείξουν έναν ολόκληρο λαό, λαούς και λαούς στον νεκροθάλαμο και… στην τερατογένεση των ιδεών τους, στην επιβολή του φόβου και της εξαγοράς του είναι μας μόνο μια στάση υπάρχει η αντίσταση.
Η τέχνη πρέπει να γίνει… είναι φωτιά… ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΡΑΤΑ ΣΠΙΡΤΑ… η τέχνη είναι φλόγα και η φλόγα δεν είναι ελεγχόμενη γιατί έρχεται από μέσα και από πολύ μακριά… τα μετρά της δεν είναι μετρήσιμα και δραπετεύει… ανεξέλικτα προς τα μερη της καρδιάς… στους ΑΓΩΝΕΣ ΠΑΡΟΥΣΑ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, στους αγώνες όλων των καταπιεσμένων (ανοικτή πρόσκληση στου καλλιτέχνες που ζουν στην πόλη μας σε όποια μορφή τέχνης και αν ανήκουν… να συναντηθούμε να συνεργαστούμε για δράσεις ουσίας και με σκοπό η τέχνη να είναι ζωντανή εστία αντίστασης).
Αν ο μόνος σκοπός που αξίζει τον κόπο κανείς να γεννηθεί είναι η λευτεριά και μόλις γεννηθεί του την υποθηκεύουν τα συμφέροντα, τι άλλο του απομένει παρά η επανάσταση. Γ. ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ.
