Δημήτριος Τόφαλος: Ο μυθικός αθλητής

Τόφαλος, ο δεύτερος Ηρακλής, όπως τον αποκαλούσαν. Γεννήθηκε το 1884 στην Πάτρα από μικρή κιόλας ηλικία έδειχνε το ταλέντο του στην πάλη και όχι μόνο.
Δυστυχώς, όμως, σε ηλικία μόλις 12 ετών ο Δημήτρης παθαίνει ένα τρομερό ατύχημα που του αλλάζει ριζικά τη ζωή καθώς έπαιζε μαζί με τ’ αλλά παιδιά κοντά στις ράγες του τρένου, έπεσε κάτω και πέρασε από πάνω του ένα βαγόνι που του διέλυσε στην κυριολεξία το χέρι .
Τον οδήγησαν αμέσως στο Νοσοκομείο και οι γιατροί επέμεναν να του κοπεί το χέρι απ’ τη ρίζα ειδάλλως δεν θα επιβίωνε. Ο πατέρας του όμως ανταποκρίθηκε αρνητικά «το παιδί μου χωρίς χέρι δεν το θέλω». Και χάρη σε αυτό το πείσμα σώθηκε το χέρι του μικρού, μετά από μακροχρόνια θεραπεία έγινε καλά με μόνο ένα ελάττωμα, το ένα χέρι να είναι πιο κοντό απ’ το άλλο  κάτι που δεν τον εμπόδισε να ασχοληθεί με την άθληση.
Το 1899 σε ηλικία 15 ετών ο Δημήτριος γράφεται στη Γ.Ε Πατρών μετέπειτα Παναχαϊκή και αρχίζει να ασχολείται με την άρση Βαρών. Το 1904 δηλώνει συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Αγίου Λουδοβίκου. Δυστυχώς όμως για δεύτερη φόρα στη ζωή του στέκεται άτυχος καθώς αρρωσταίνει σοβαρά κατά τη διάρκεια του ταξιδίου του και νοσηλεύεται στο Νοσοκομείο της Αμβέρσας, δεν πτοείται και λαμβάνει μέρος στη μεσο-ολυμπιάδα δύο χρόνια αργότερα στη Αθήνα, που κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα της άρσης βαρών   σηκώνοντας 142,50 κιλά, έπειτα από μάχη δύο ημερών έναντι του Αυστριακού Γιόζεφ Στάινμπαχ. Χαρακτηρίζεται ως παγκόσμιο ρεκόρ που παρέμεινε έως το έτος 1914.
Οταν επέστρεψε στην Πάτρα τον υποδέχθηκαν με βασιλικές τιμές κατεβαίνοντας στον σιδηροδρομικό σταθμό και στο ίδιο σημείο που είχε πάθει  το τρομερό ατύχημα χρόνια πριν, αντίκρισαν τα μάτια του πάνω από 6.000 άτομα να τον αποθεώνουν. Τότε κατάλαβε ότι είχε καταφέρει να ανεβάσει  την Ελλάδα στα επουράνια.
Δυστυχώς όμως δεν μπόρεσε να συνεχίσει την πορεία του στο άθλημα γιατί το έτος 1908 στο Λονδίνο αποφασίστηκε ότι η άρση βαρών δεν θα συμπεριλαμβάνεται στα ολυμπιακά αθλήματα. Ετσι αναγκάζεται να εγκατάλειψη την Ελλάδα και να φύγει στο εξωτερικό. Το ίδιο έτος εγκαθίσταται στις Η.Π.Α. και για να επιβιώσει ασχολείται με την ελεύθερη πάλη (Κατς).
Εγινε πιο γνωστός για το πείσμα του παρά για τη δύναμή του. Κάτι που αποδείχτηκε όταν στο μέσο του αγώνα με τον παγκοσμίου φήμης πρωταθλητή Φρανκ Γκοτζ του έσπασε το χέρι με μια λαβή. Ο Τόφαλος σπαράζοντας από τον πόνο δεν παραιτήθηκε, αλλά συνέχισε να αγωνίζεται έως το τέλος χωρίς να εγκαταλείψει την προσπάθεια να κερδίσει. Αυτό το γεγονός του στοίχησε τρεις μήνες από τη ζωή του καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι νοσηλείας, αλλά τον έκανε διάσημο αφού ακόμη μία φόρα έκανε ολόκληρη την Αμερική να συζητά για το πείσμα και τις απερίγραπτες δυνάμεις τον Ελλήνων.
Οταν αποχώρησε από τα ταπί έγινε ο επίσημος μάνατζερ του μεγάλου Ελληνα παλαιστή Τζίμ Λόντου που τον συνόδευσε το έτος 1930 στην Αθήνα για τον μυθικό αγώνα κατά του Ζιμπίνσκι στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Ο Τόφαλος ήταν και ιδρυτικό μέλλος του Ελληνοαμερικανικού Αθλητικού Συλλόγου της Νέας Υόρκης (ΕΡΜΗΣ) και υπήρξε και πρόεδρός του. Το 1952 μετά από σχεδόν 50 χρόνια στην Αμερική αποφασίζει να γυρίσει στην Ελλάδα που τόσο είχε επιθυμήσει , και 13 χρόνια αργότερα το έτος 1966 άφησε την τελευταία του πνοή στην αγαπημένη του Πάτρα σε ηλικία 82 ετών.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του δεν άφησε μόνο τον θρύλο γύρω απ’ το όνομά του όπως τώρα χρησιμοποιείται από πολλούς ο όρος (Τόφαλος) όταν θέλουν να αποκαλέσουν κάποιον δυνατό. Αλλά  μας άφησε και ένα πλούσιο ιστορικό κατακτήσεων από 140 έπαθλα στην άρση βαρών και 251 στην ελεύθερη πάλη. Στη Νέα Υόρκη τιμάται ακόμα και σήμερα. Η Ελλάδα τον τίμησε δίνοντας το όνομά του σε Κλειστό Γυμναστήριο στην Πάτρα .