Ο “ποιητής” του θεάτρου, ο “πρίγκιπας της σκηνής”, ο “άρχοντας” της ηθο-ποιίας, ο… “συμπαθητικός εφιάλτης”, όπως ο ίδιος αυτοσαρκαζόταν, κλείνει αυτές τις ημέρες δεκαέξι χρόνια απουσίας…
Αυτός, λοιπόν, ο πλαστουργός των ρόλων που του έδιναν, που επέβαλε την εκδοχή του στην ερμηνεία του, ερήμην όλων των μεγάλων που τον δίδασκαν επί σκηνής, άφησε την ύστερη πνοή του στις δεκαέξι του Γενάρη στα 1998.
Κι η σκέψη μου γίνεται σήμερα φλόγα κεριού και φωτίζει λιγάκι αυτό τον μεγάλο καλλιτέχνη γλυκά.
Εναν καλλιτέχνη σπουδαίο, που ευτύχησα να δω στον κινηματογράφο βεβαίως, πολλές φορές, αλλά και στο θέατρο, δύο τρεις φορές ως Ερρίκο Δ’ και “Σόλνες” που έδινε στις μορφές από τη μορφή του στοιχεία…
…Σπουδή, μαθητεία και εμπειρία συγκλονιστική, εμπειρία ζωής, θεωρούσαν και θεωρούν οι νεώτεροι συνάδελφοί του την επαφή μαζί του στη σκηνή, στη ζωή…
Αιχμαλώτιζε τον θεατή με το παίξιμό του, που τον παρακολουθούσε άφωνος κι έφευγε από το θέατρο με γεμάτο το μυαλό και την ψυχή του και τη συνείδησή του, εννοείται.
Ηθοποιοί, καλλιτέχνες, θεατράνθρωποι, θεατρόφιλοι, όλοι δήλωναν ότι προσπαθούσαν να τον φτάνουν στον τρόπο που εκφραζόταν!
…“Η ζωή, είναι, σαν να κάνεις ένα ταξίδι…
Αλλιώς νιώθεις όταν ξεκινάς, αλλιώς όταν πλησιάζεις προς το τέλος…
Η Ιθάκη σου έδωσε το ωραίο ταξίδι, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Ωραίο ταξίδι, ναι! Με ποικιλία, με μυρωδιές λογιώ – λογιώ πράγματα, πόνους, πίκρες, χαρές, έρωτες, θανάτους, τον αφανισμό των ανθρώπων γύρω μου”…
Ελεγε συχνά, στην ωριμότητά του. Κι ακόμη έκανε αναδρομές στα λεγόμενά του νοσταλγικά…
“…Πάντα ήμουν ανασφαλής και επί σκηνής και εκτός…”.
Και όμως, είναι πολλές οι διηγήσεις για το χιούμορ, τη γνώση, την κρίση, την ευρηματικότητά του!
“Ηταν το πιο γοητευτικό και χαρισματικό πλάσμα που γνώρισα…
Ηταν ο άνθρωπος που με επηρέασε όσο ουδείς…”. Τονίζει πάντα σεμνά ο Σταμάτης Φασουλής, μαθητής του αγαπημένος.
Σ’ αυτόν οφείλεται η θεσμοθέτηση του βραβείου Δημήτρης Χορν για νέους καλλιτέχνες – ηθοποιούς που διακρίνονται.
Τις σημαντικές φιλίες του κράτησε μέχρι το τέλος!
Κωνσταντίνο Καραμανλή, Οδυσσέα Ελύτη, Αλέξη Μινωτή, Αλέκο Σακελλάριο… όμως τούτο δεν τον εμπόδιζε να καταθέτει και μοναδική γενναιοδωρία!
Βοηθούσε πάντα, οποιονδήποτε τον πλησίαζε, οικονομικά δηλώνουν πρόσωπα του περιβάλλοντός του.
Αλλά ήταν κι ένα “ζιζάνιο” στη σκηνή, την ώρα της θεατρικής λειτουργίας, ως φαίνεται.
“Εκανε ο αθεόφοβος πλάκες για να γελούμε και ξεχνούσαμε τα λόγια μας…
Ο Παππάς, η Λαμπέτη θύμωναν και ο Μάριος Πλωρίτης αναγκάστηκε να “γκρινιάξει” ευπρεπώς λέγοντας αυστηρά σε ανακοίνωσή του.
“Πρέπει να περιορίσουμε τη γελαστικότητά μας”.
Ενθυμείται ο Γιάννης Μιχαλόπουλος.
Τα ωραία λόγια όμως για τον υπέρκομψο “σαχ” του θεάτρου μας δεν έχουν τελειωμό… Πάντα οι μνήμες θα φέρνουν σε θέαση και αναφορά ένα πρόσωπο ωραίο, ένα θεατρικό πρόσωπο “εκφραστικής αξιοπρέπειας” απαράμιλλης που προχωρεί -δίχως ν’ αλλοιώνει το “είδος” του- στο διηνεκές της Ελληνικής -και όχι μόνο- θεατρικής διαδρομής…
Δίνοντας ασφαλώς μέτρον δυσπρόσιτο στην γοητεία, στο ταλέντο και στο σκηνικό εκτόπισμα, όπως όλες οι χαρισματικές προσωπικότητες του θεάματος!
«Ο Χορν, θα λες -Θεός σχωρέσ’ τον, ήταν υποφερτός, ανυπόφορος! Ενας συμπαθητικός εφιάλτης! Εγώ, θα υπάρχω ως μια ανάμνηση μακρυνή, ως μια γνωριμία που προσέφερε κάποιες ευκαιρίες για κρίσεις, για συγκρίσεις, για παραδείγματα προς αποφυγήν…”
(Δημήτρης Χορν)
