«Κατεβάζοντας με τον πατέρα του Ανδρέα Κακαβελάκη από το θωρηκτό Κουντουριώτης σε ηλικία εννέα ετών το 1936 το φέρετρο του Ελευθερίου Βενιζέλου στα Χανιά, στο μικρό, ρυμουλκό· καραβάκι τους γεμάτο λουλούδια μέσα σε ένα συγκινημένο πλήθος που περίμενε στην παραλία του παλιού λιμανιού στα Χανιά, ο Δημήτρης Κακαβελάκης συνειδητοποιεί σε τόσο μικρή ηλικία, αφουγκραζόμενος τα φτερουγίσματα της βενιζελικής ψυχής αλλά και του κόσμου της Κρήτης, λίγο πριν την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου- τη σημαδιακή κρισιμότητα των καιρών, που έμελε να φέρει ένα ξεχείλισμα άγνωστων δυνάμεων, που θα επηρέαζαν τις παγκόσμιες εξελίξεις». Έτσι γράφει ο γιος του, Κωνσταντίνος για τον αείμνηστο πατέρα του, δίνοντας εικόνες λυρισμού και ουσίας για τον ποιητή, που καθόρισαν ένα βίο υψηλής ενσυναίσθησης και «αγρύπνιας» για τα τεκταινόμενα του κόσμου.
… Ένα μήνα πριν, στις 28/6/21, «ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ/ Αφορμές/ Άννα Αχμάτοβα/ μικρή αναφορά» έκανα την αναφορά του σεβασμού μου και της αγάπης μου, για τον ποιητή της Ειρήνης. Αυτός με είχε τιμήσει δίνοντας μου βήμα και για την Αχμάτοβα, και για τη «Νήσο» του. Αυτός με ενθάρρυνε στα πρωτόλεια χρόνια μου, πατέρας και δάσκαλος, με το άκρως κολακευτικό «προσωνύμιο»…, Φωτεινή είσαι «ξεχωριστή γυναίκα» και το κατέθεσε και γραμμένο σε άρθρο του στην εφημερίδα μας! Ήταν πάντα ανοιχτός στις απορίες μου, γλυκός, ευγενής, σοφός και γαλήνιος. Έχω πολλές ΦΩΤΟ μαζί του από συνεργασίες και συντροφιές! Έχω παλιές εικόνες από τη λάμψη του σε κισσαμίτικες δράσεις στον Δήμο, στη Μητρόπολη, στο ακρωτήρι της Ειρήνης… Φωτισμένος, με κέφι, ανησυχίες, ιδέες, κινητοποιούσε υψηλές συμμετοχές για το Καλό, για το Δίκαιο, για το Ειρηνικό! Η «Ευθύνη του Πνεύματος» κάθε βδομάδα «πότιζε» τη σκέψη του αναγνώστη από τα «Χ.ν» με την Ιστορία, τη Φιλοσοφία, την Πολιτική, την Επικοινωνία, την Πίστη, την καθημερινότητα του Αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο, ειρηνικό.
… Τι ν’ απαγγείλω κύριε Κακαβελάκη, από τη «Νήσο» σας; Σας ρώτησα θυμάμαι τον Μάιο του 95, στον Δήμο του Καστελιού.
Διάλεξε εσύ Φωτεινή ό,τι θέλεις, ευαίσθητη κι αισθαντική καθώς είσαι, θα ‘σαι καλή έτσι κι αλλιώς!
Αχ κύριε Δημήτρη, πόσο με συγκίνησε η αναχώρηση σας, μα πόσο με συγκίνησε…
Σας αποχαιρετώ μ’ έναν ωραίο, ενδεικτικό στίχο, ενός άλλου ποιητή, που επίσης αγαπώ πολύ, που προσιδιάζει η λατρεία του για την Ειρήνη στη δική σας…
«Ήρθα στον κόσμο, για να διβολίσω τις λευκές τριανταφυλλιές της Ειρήνης!»
Είναι του Νικηφόρου Βρεττάκου, ο οποίος σε δύο μέρες κλείνει τριάντα χρόνια φυσικής απουσίας, από τον άξιο βηματισμό του, σ’ αυτή τη ζωή.
Φωτεινή μου με συγκίνησες με το αφιέρωμα σου στον αξέχαστο υπέροχο ποιητή διανοούμενο και άνθρωπο στον αγαπημένο φίλο που με τιμούσε με τη φιλία του και την εμπιστοσύνη που μου έδειχνε. Πολλές φορές μιλήσαμε για όσα οι φίλοι μεταξύ τους λένε μα δε γράφουνε, πράγματα που μας πόνεσαν μα δεν εγκαταλείψαμε. Συνεργαστήκαμε στενά για την επιστροφή του παππού Ειρηναίου . Ο αγώνας του για την ειρήνη με είχε αγγίξει.
΄Εφυγε μα άφησε έργο ,άφησε χνάρια πάντα θα είναι στη σκέψη μου και στην καρδιά μου.
Με αφορμή το γεμάτο συναίσθημα κείμενό σας, κυρία Σεγρεδάκη, αλλά και το εύστοχο όσο και περιεκτικό σχόλιο της κυρίας Βατσολάκη, σημειώνω κάτι που ίσως θεωρηθεί περιττό: ο αείμνηστος πλέον (και κυριολεκτώ) Δημ. Κακαβελάκης είχε το σπάνιο χάρισμα να εκτιμά και να τιμά την αξία των συνανθρώπων του. Θεωρούσε ανεκτίμητης αξίας αγαθό για έναν τόπο το να υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται και προσφέρουν στους άλλους, που προοδεύουν και γίνονται καλύτεροι, που έχουν τάλαντα τα οποία καλλιεργούν για καλό δικό τους αλλά και του κοινωνικού συνόλου. Και μόνο το ότι στη μόνιμη στήλη που διατηρούσε στα Χανιώτικα Νέα είχε υπέρτιτλο τη φράση “Με την ευθύνη του πνεύματος” δείχνει καθαρά πως ο ίδιος ήταν πνεύμα ανήσυχο και πως είχε συναίσθηση και της δικής του ευθύνης έναντι των άλλων ανθρώπων. Κόσμημα δε για την όλη πολιτεία του ήταν και το ότι με σεμνότητα, χωρίς οίηση και ιδιοτέλεια, χωρίς τον πειρασμό τής αυτοπροβολής μοίραζε απλόχερα σε όλους μας όσα έτρεφαν τη σκέψη του και την καρδιά του.