Ο συνάδελφος, ο φίλος,
κι ο δάσκαλος ακόμη,
για μένα!
Πριν από χρόνια η μνήμη…
Πλησιάζοντας στον Προφήτη Ηλία του Ακρωτηρίου, ένα γλυκό δειλινό σε Μυστήριο Γάμου φίλου, δίχως να έχω ακόμη εικόνα άκουσα τη φωνή του. Ήταν στο αναλόγιο! Έψαλλε, λοιπόν, θυμήθηκα την φωνή του, σε ψαλμό, σε τραγούδι, σε ομιλία στην έδρα! Γιατί ήταν και καθηγητής μου ευφυέστατος κι ενημερωμένος άρτια στο σεμινάριο των Τηλεπικοινωνιών. Αλλά και προϊστάμενός μου αργότερα για χρόνια, στο Καστέλι. Με συνεργασία περισσότερο από αγαστή, κι από αρμονική, συνεργασία ιδανική! Ταιριάζαμε με τον Δημήτρη απόλυτα! Στη νοοτροπία, στις σταθερές μας, στη δεοντολογία, στην αισθητική. Στυλοβάτης της Υπηρεσίας στην Χανιωτόπολη για καιρό, με Εκπαίδευση Πανεπιστημιακή, υπεύθυνος, σοβαρός, εργατικός “υπηρεσιακός” στον προσδιορισμό των συναδέλφων, είχε τη γνώση του, σε προσφορά όλων!
Έτσι και στην Κίσσαμο αυτά τα χαρίσματα του υπεύθυνου εργαζόμενου, είχαν αναπτυχθεί θεαματικά! Αργότερα, συνεργαστήκαμε και στον Πολιτισμό, αφού είχε δραστηριοποιηθεί στον σχετικό Σύλλογο, στο Βλάτος, το αγαπημένο του γενέθλιο χωριό!
Ωστόσο, είχαμε φύγει από τον ΟΤΕ, μαζί και, ω! της σύμπτωσης! κάναμε τα χαρτιά μας, και 20 του Γενάρη, εκείνος μετετέθη στα Χανιά, κι εγώ έφυγα εκτός, με τον νόμο της δεκαπενταετίας!
Πριν από λίγες ημέρες, η δυσάρεστη έκπληξη… Είμαστε στο Νοσοκομείο, δεν μάθαμε την έξοδό του…
Είδα λοιπόν στα “Χανιώτικα Νέα” τη φωτογραφία του, (για το πρώτο μνημόσυνο) με το ποτηράκι του κρασιού, υψωμένο στο δεξί του χέρι! Ώρα χαράς, προφανώς, γλεντιού, με τη χάρη της ευγλωτίας του, του χιούμορ, του ριζίτικου, να μαγεύει τους καρδιακούς ομοτράπεζους της ζωής του!
Όλους αυτούς που τον αγαπούσαν και έκλαψαν για την αναχώρησή του. Όπως εγώ! Όπως εγώ, που θα τον κρατήσω στις αναφορές μου, με αγάπη, εκτίμηση κι ευγνωμοσύνη, για όσα μ’ έμαθε με τη ζηλευτή του καλλιέργεια και το κύρος του άξιου λόγου του.
