Η πιο κακοποιημένη λέξη στη σύγχρονη Ελλάδα είναι η “Δημοκρατία”. Στο όνομά της σκοτώνουν οι τρομοκράτες, οι αναρχικοί καταστρέφουν τις περιουσίες “με μολότοφ ή γκράφιτι” και το πολιτικό μας σύστημα για να διατηρεί τα προνόμιά του.
Οταν αναφέρω πολιτικό σύστημα εννοώ όλες τις βαθμίδες εξουσίας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τους δικαστικούς.
Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που οι βουλευτές ρυθμίζουν πάντοτε με “δικαστικές αποφάσεις” όλες τις “αδικίες” που αφορούν τα μισθολόγια των δικαστών όταν σε αντίστοιχες περιπτώσεις σιωπούν.
Δηλαδή ένας αστυνομικός που καθημερινά κινδυνεύει η ζωή του να έχουμε την απαίτηση να μπορεί να φυτοζωεί με 900 ευρώ ή ο συνταξιούχος με 600 ευρώ και αντίς να υπάρχει η ελάχιστη ευαισθησία αποκατάστασης αυτών των ανθρώπων στις αδικίες που υφίστανται βγάζουν αποφάσεις τα δικαστήρια υπέρ των δικαστικών λειτουργών.
Ας αναρωτηθούμε γιατί οι βουλευτές και οι δικαστές (ας μη μας πουν ότι είναι οι πυλώνες της δημοκρατίας) θα πρέπει να παίρνουν πολλαπλάσια χρήματα από τους άλλους κλάδους.
Βεβαίως πρέπει να αμείβονται ικανοποιητικά όχι όμως να προκαλούν το δημόσιο αίσθημα.
Οι ανάγκες επιβίωσης κάθε οικογένειας είναι ίδιες μόνο που το κράτος έχει διαφορετική αντίληψη τις ισότητας των πολιτών.
Δυστυχώς δεν έχουν καταλάβει ότι με αυτές τις “λογικές” ο κόσμος τους γυρνάει την πλάτη και είναι ευτύχημα που για πρώτη φορά άκουσα από νεοσύστατο πολιτικό κόμμα πως θα πρέπει όλα τα προνόμια να επανεξετασθούν ιδιαίτερα οι μισθοί των βουλευτών και κατά επέκταση όλων των κλάδων που αμείβονται από το δημόσιο.
Όταν στο όνομα της δημοκρατίας καταργείται το δικαίωμα της ίσης αντιμετώπισης όλων των πολιτών από το νομικό μας σύστημα και οι οικονομικές ανισότητες μεγεθύνονται είναι φυσικό επακόλουθο ακραία πολιτικά μορφώματα να αναπτύσσονται.
Θέλω να ελπίζω πως η πολιτική διακήρυξη του Ποταμιού θα αναπτυχθεί και δεν θα αφομοιωθεί από το σύστημα, γιατί είναι μια ελπίδα αναχώματος αυτών που η απελπισία από την καθημερινή αδικία τους οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές.
Ο σεβασμός στους θεσμούς δεν επιβάλλεται με νόμους και αποφάσεις που ευνοούν ήδη προνομιούχες τάξεις προκαλούν αγανάκτηση, αλλά δυστυχώς αυτό φαίνεται κανέναν δεν συγκινεί.
Υ.Γ. Ο παππούς μου έλεγε πολύ σοφά “τη δόξα μίσησαν πολλοί, το χρήμα ουδείς”.
