Δημοκρατία χαρακτήρων

Ενα από τα ισχυρότερα πολιτεύματα, η δημοκρατία, ξεχωρίζει απ’ όλα τα άλλα πολιτικά συστήματα, στο να περιλαμβάνει στους κόλπους της και να αποδέχεται ακόμα και αυτούς, που την επιβουλεύονται. Ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τις εθνικές εκλογές και ο αντικατασταθείς υπ. Εσωτερικών κατά τη συνταγματική επιταγή υποστηρίζει, ότι η πολιτεία πρέπει να ανακαλύψει τρόπους, ώστε η αριστερά να μην κυβερνήσει ποτέ. Πριν ο υπουργός αντικατασταθεί, έκανε αγώνα δρόμου με τροπολογίες να ανακόψει απ’ τις εκλογές κόμματα, που πρεσβεύουν ακροδεξιές πεποιθήσεις.
Το ότι η δημοκρατία υπερέχει και αυτοπροστατεύεται με υψηλής αποδοτικότητας αποτελέσματα, κάνει μερικούς πολίτες, να αντιδρούν με αντιδημοκρατική συμπεριφορά. Όταν όμως δυσλειτουργεί από κόμματα που παρουσιάζονται με δημοκρατική λεοντή, που εκ προοιμίου δείχνουν την αντισυνταγματικότητά τους, τότε χρειάζονται περιοριστικά νομοθετήματα.
Αυτό πιστεύουν στην κυβερνώσα παράταξη. Τα στελέχη της στις περιοδείες τους τάζουν “λαγούς με πετραχήλια”, όσα υπεσχέθησαν ότι θα κάνουν και δεν τα έκαναν χωρίς να γίνεται αναφορά για όσα κοινωνικά ζητήματα παραμένουν κενά και έχουν υποβαθμισθεί. Να θυμίσουμε το σκάνδαλο Νovartis, τη διαχείριση της πανδημίας, τις υποκλοπές και το παράνομο λογιστικό, που του έγινε και εξαγωγή, την τραγωδία των Τεμπών, την εμφάνιση και δράση της “greek mafia” τις αποκρατικοποιήσεις κ.ά. που δεν έχουν τελειωμό.
Οι ψηφοφόροι παραπληροφορούνται, εξαφανίζονται τα σοβαρά θέματα, που βλάπτουν και πολύς θόρυβος γίνεται για ήσσονος σημασίας ζητήματα, όπως τα “market pass”, τα “καλάθια” του “Αδώνιδος” και τα άλλα προεκλογικά μπόνους. Αυτά εκ πρώτης όψεως ευνοούν την κατάσταση και είναι σαφές, ότι προετοιμαζόμαστε “ν’ απολαύσουμε” μιας χαμηλής ποιότητας δημοκρατία.
Αυτό λέγεται σταδιακή προώθηση και εφαρμογή αντικοινωνικών μεθόδων και αντιλήψεων που ξεκινάει από την ενημέρωση και είναι ζήτημα αν με βάση τα πραγματικά δεδομένα οι υπαίτιοι τέτοιων εκτροπών λογοδοτούν κάποτε.
Ποιος έχει ευθύνη για τέτοιες ενέργειες; Οι πολίτες, που σταυροδοτούν και οι κομματικές ηγεσίες, που επιλέγουν τους συνεργάτες τους, να κυβερνήσουν. Υποψιάζομαι τι μπορεί να γίνεται με τους υποψηφίους για να πάρουν το “σταυρό”. Κολακεύουν, τάζουν και δυσφημούν συναδέλφους τους του αυτού ή αντιπάλου κόμματος.
Για ν’ αποκτήσουν προβάδισμα γίνονται συναλλαγές κάτω απ’ το τραπέζι και αν βγουν βουλευτές καταθέτουν ερωτήσεις και υποβάλλουν τροπολογίες, να προωθήσουν συμφέροντα των χρηματοδοτών.
Τούτο θα μπορούσε ν’ αποφευχθεί, αν εκαταργείτο ο σταυρός προτίμησης και εφαρμόζετο η λίστα. Αλλά τότε η πολιτική θα είχε άλλες διαστάσεις. Το κόμμα θα ήταν κατ’ εξοχήν αρχηγών και η δημοκρατία θα “έμπαζε” από παντού. Τη λίστα θα τη δούμε, αν πάμε σε δεύτερες εκλογές.