Ενα σχέδιο που στις 26 Απριλίου 2012 το ξεκίνησαν τριάντα ακτιβιστές του κινήματος Occupy Wall Street (δηλαδή κατάληψη της Wall Street). Για να συναντηθούν αυτοί οι τριάντα ακτιβιστές στα σκαλοπάτια του εθνικού Μνημείου της Ομοσπονδιακής Αίθουσας απέναντι από το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Με πολλές προσπάθειες ύστερα από πολλούς διωγμούς καταλάβαμε τα σκαλοπάτια του εθνικού μνημείου της ομοσπονδιακής αίθουσας… Μας είπαν ότι δεν είχαμε δικαίωμα να καταλάβουμε τα σκαλοπάτια. Παρ’ όλα αυτά μια δράκα καταληψιών επέμενε. Με το βιβλίο του David Graeber να εκδιηγείται όλη αυτή την επιμονή για την κατάληψη της Wall Street. Δηλαδή του μεγαλύτερου χρηματιστηρίου τον κόσμο όπου μέσα από τα σκοτεινά συμφέροντα των μηχανισμών του παίζονται τα φοβέρα κερδοσκοπικά ή καταστροφικά παιχνίδια χρηματιστικής – χρηματιστηριακής πάλης, για όλο τον κόσμο, με αγαστή συνεργασία όλων των άλλων χρηματιστηρίων του κόσμου της κερδοσκοπίας, της τραπεζοθηρίας και της εκμετάλλευσης με δικαιολογία τη χρηματιστηριακή πρόοδο για το… καλό των λαών.
ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ
Αυτό τον “αμαρτωλό ναό” του χρήματος – εγκλήματος επεδίωξαν να καταλάβουν και να τον καταρρακώσουν τολμηροί ακτιβιστές του κινήματος Occupy, ουσιαστικός κατευθύνων ηγέτης ήταν ο “εξόριστος” από την Αμερική καθηγητής της ανθρωπολογίας David Craeber στην πρώτη ομιλία στα σκαλοπάτια του εθνικού μνημείου της ομοσπονδιακής αίθουσας. Για να αναφέρει μεταξύ πολλών άλλων ενδιαφερουσών θέσεων ότι: «πριν ν’ αποφασίσω να μιλήσω δεν είχα σκεφθεί ότι το κίνημα “Occupy” είχε τις ρίζες του στην ιστορία των Η.Π.Α., αλλά στον αναρχισμό ή στο παγκόσμιο κίνημα για τη δικαιοσύνη. Εκ των υστέρων θεωρώ ότι όσα είπα ίσχυαν. Γιατί ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε τη δημοκρατία είναι ανακόλουθος». Για να αποδείξει με πολλούς τρόπους και αποκαλύψεις αυτήν την ανακολουθία με συστηματικό τρόπο σε κάθε κεφάλαιο και υποκεφάλαιο του βιβλίου του. Οπως την ημέρα της κατάληψης στο πρώτο κεφάλαιο και όπως αποδεικνύει στις οκτώ ερωτήσεις στο κεφάλαιο 2, που έχει τίτλο: “Γιατί πέτυχε;”. Για να παρουσιάσει την κρυφή ιστορία της δημοκρατίας στα 3 κεφάλαια, που σ’ αυτή την κρυφιότητα απαντά με τον πρώτο τίτλο του κεφαλαία που είναι: “Ο όχλος έχει αρχίσει να σκέπτεται και να κρίνει”. Για να ολοκληρώσει με το τέταρτο κεφάλαιο που έχει τίτλο: “Λύνοντας τα μάγια”. Με 4 στόχους υπότιτλους: 1) Η ανταμοιβή της παραγωγικότητας (που τη γνωρίζω από τα πρώτα χρόνια εισαγωγής της στην Ελλάδα ως βοηθός αρχισυνταξίας στο περιοδικό “παραγωγικότητα”), 2) Τι είναι η εργασία; Για να διερωτηθούμε: Ποια εργασία, η παλιά της εκμετάλλευσης ή η υπάρχουσα της σύγχρονης υπερεκμετάλλευσης, 3) Η γραφειοκρατία ποια; Εκείνη που τυραννά τους πολίτες ή εκείνη που τώρα γίνεται ηλεκτρονικά πιο άμεση, για να γίνεται όμως πιο επικίνδυνη και τελικά πιο… γραφειοκρατική.
ΖΟΥΜΕ ΗΔΗ ΜΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ
4) Και τέλος, ο συγγραφέας ως ακαδημαϊκός δάσκαλος και ως ακτιβιστής άνθρωπος ρωτάει: Να ανακτήσουμε τον κομμουνισμό; Μα πώς; Απάντηση: «Το επιχείρημα είναι απλό». Αρκεί να σταματήσουμε να θεωρούμε τον κομμουνισμό ως την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και να επιστρέψουμε στον αρχικό ορισμό του: «Από τον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του». Πάντως δεν θα υπάρξει ποτέ ένα κομμουνιστικό σύστημα με την έννοια ότι τα πάντα θα είναι οργανωμένα με κομμουνιστικούς όρους. Γιατί, ήδη ζούμε κομμουνιστικά με την πιο ουσιώδη σημασία του όρου… Ομως έτσι, ο κομμουνισμός βγαίνει μέσα από τη μεγάλη κρίση του καπιταλισμού. Νικητής στα σημεία, ενώ ο καπιταλιστικός φιλελευθερισμός είναι κρεμασμένος στα κρίσιμα αδιέξοδά του. Κατά τ’ άλλα το κίνημα occupy προχωρεί κι ας το λογαριάσουν οι μνημονιακοί.
ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΗΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Αγώνα, συνεχή για τη λειτουργία μιας “Ριζοσπαστικής Δημοκρατίας” εκφράζει το βιβλίο με τίτλο: “Το δημοκρατικό σχέδιο” του Αμερικανού συγγραφέα, καθηγητή Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και πρωτοπόρου διεθνούς ακτιβιστή Ντέιβιντ Γκρέμπερ που έδρασε στο ειρηνικό σχέδιο κατάληψης του Χρηματιστηρίου Wall Street. Στο βιβλίο του αυτό (εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη) αγγλική έκδοση 2013, ελληνική 2014, μετάφραση Αγγελου Φιλιππάτου) ο συγγραφέας οδηγεί τους αναγνώστες του σε μια αναζήτηση της ιδέας της Δημοκρατίας και επαναπροσδιορίζει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τις καθοριστικές ιστορικές στιγμές – από τη γέννηση της ιδέας της αθηναϊκής δημοκρατίας και την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής μέχρι τις παγκόσμιες επαναστάσεις του 20ού αιώνα και την ανάδυση μιας νέας γενιάς ακτιβιστών υποστηρίζοντας ότι απέναντι στην αυξανόμενη συγκέντρωση του πλούτου και της ισχύος στα χέρια λίγων μια αναγεννημένη δημοκρατία η οποία θα βασίζεται στη ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ, την ισότητα και τη γενικευμένη συμμετοχή μπορεί να μας οδηγήσει στη δίκαιη ελεύθερη και ισότιμη κοινωνία που επιζητούμε.
ΑΦΗΓΗΣΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Με το “δημοκρατικό σχέδιο” να αφηγείται την ιστορία της ανθεκτικότητας του Δημοκρατικού πνεύματος και της προσαρμοστικότητας της ιδέας της Δημοκρατίας προσφέροντας μια νέα οπτική για να κατανοήσουμε κομβικά γεγονότα. Για να υποστηρίξει με πάθος ότι η “ριζοσπαστική δημοκρατία” είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ η καλύτερη ελπίδα μας. Αλλά ο ίδιος διερωτάται: Μπορούμε να ονομάζουμε δημοκρατικό το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα, το οποίο λογοδοτεί μόνο στους πλουσιότερους, ενώ οι περισσότεροι Αμερικανοί αισθάνονται περιθωριοποιημένοι, χωρίς φωνή και με περιορισμένα δικαιώματα; Και αν τα εργαλεία της Δημοκρατίας μας δεν μπορούν να λύσουν την κρίση που αντιμετωπίζουμε πώς μπορούμε εμείς, οι απλοί πολίτες να αλλάξουμε τα πράγματα; Μπορούμε με μια τολμηρή επανεξέταση της πιο ισχυρής πολιτικής ιδέας στον κόσμο της δημοκρατίας, αλλά πώς η ριζοσπαστική δημοκρατία μπορεί να μεταμορφώσει τις Ηνωμένες Πολιτείες; Βασικά στο δημοκρατικό σχέδιο του ο Ντέιβιντ Γκρέμπερ πραγματεύεται την ιστορία, την κρίση, το κίνημα… για την αναγέννηση της αμερικανικής δημοκρατίας που στο σύνταγμά της δεν αναφέρεται πουθενά ότι είναι δημοκρατικό πολίτευμα. Συγκεκριμένα, γι’ αυτό το μεγάλο θέμα στη σελ. 12 της εισαγωγής του D. Graeber αναφέρονται και τα εξής:
Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΤΙ ΕΚΟΥΣΙΑ
Η εξουσία δεν παραδίδει ποτέ κάτι εκούσια. Δεν έχουμε σήμερα ελευθερίες, δεν είναι επειδή μας τις παραχώρησαν οι σοφοί ιδρυτές των Η.Π.Α., αλλά επειδή άνθρωποι όπως εμείς επέμειναν στην άσκηση αυτών των ελευθεριών -κάνοντας ό,τι ακριβώς κάνουμε εδώ- πριν ο οποιοσδήποτε παραδεχθεί ότι είχαν αυτές τις ελευθερίες. Ομως σε κανένα σημείο της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων ή του Συντάγματος δεν αναγράφεται ότι η Αμερική είναι μια δημοκρατική χώρα. Και υπάρχει συγκεκριμένος λόγος γι’ αυτή την παράλειψη… Ο Τζωρτζ Ουάσιγκτον για παράδειγμα ήταν απροκάλυπτα αντίθετος στη δημοκρατία. Για να είναι, λοιπόν, παράδοξο ότι σήμερα στεκόμαστε κάτω από το άγαλμά του. Το ίδιο όμως ίσχυε και για όλους τους προέδρους: Τον Μάντισον, τον Χάμιλτον, τον Ανταμς… που προσπαθούσαν να εγκαθιδρύσουν ένα σύστημα που θα αντιμετώπιζε και θα έλεγχε τους κινδύνους της δημοκρατίας. Εστω κι αν η Επανάσταση χάρη στην οποία απέκτησαν την εξουσία είχε πραγματοποιηθεί από ανθρώπους που ήθελαν τη δημοκρατία. Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς βρισκόμαστε εδώ επειδή δεν πιστεύουμε ότι ζούμε σε ένα δημοκρατικό σύστημα με την ουσιαστική έννοια του όρου.
ΚΡΑΤΟΣ; ΣΥΣΤΗΜΑ ΘΕΣΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ
Το κράτος μας έχει γίνει ένα σύστημα θεσμοποιημένης διαφθοράς το οποίο μπορεί να σε φυλακίσει απλώς και μόνο επειδή λες ότι είναι διεφθαρμένο. Προς το παρόν μπορούν να μας κρατούν στη φυλακή μια ή δύο ημέρες. Σίγουρα όμως κάνουν ό,τι μπορούν για να το αλλάξουν. Οπως ήδη, έχει πραγματοποιηθεί “εφιαλτικά” στην Αμερική, αλλά και στη σημερινή Ελλάδα μας. Αλλά τίποτα δε φοβίζει περισσότερο αυτούς που κυβερνούν την Αμερική από την προοπτική της Δημοκρατίας. Και αν υπάρχει αυτή η προοπτική αν κάποιοι είναι οι κληρονόμοι εκείνων που ήταν πρόθυμοι να κατεβούν στους δρόμους για να απαιτήσουν τη διακήρυξη των Δικαιωμάτων, αυτοί είμαστε εμείς.
ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΕΓΚΑΤΟΙΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ “ΕΜΕΙΣ”;
Για να αναλύσει (στη σελίδα 13 της εισαγωγής) ποιοι είναι εκείνοι που εγκατοικούν στην “παράδοξη χώρα του εμείς” προσθέτοντας τα εξής: «…Πριν από τη στιγμή που ο Λόπι με υποχρέωσε να μιλήσω, δεν είχα σκεφθεί ότι το κίνημα occupy είχε τις ρίζες του στην ιστορία των Η.Π.Α. Εγώ θεωρούσα ότι οι ρίζες του ήταν στον αναρχισμό, τον φεμινισμό ή το Global Justice Movement (παγκόσμιο κίνημα για τη δικαιοσύνη). Εκ των υστέρων θεωρώ ότι όσα είπα ίσχυαν. Σε τελευταία ανάλυση, ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε τη Δημοκρατία στις Η.Π.Α. είναι ανακόλουθος. Από τη μια μεριά μας επαναλαμβάνουν αενάως ότι η δημοκρατία συνίσταται στο να εκλέγουμε τους πολιτικούς που κυβερνούν το κράτος, από την άλλη μεριά γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι αγαπούν τη δημοκρατία, αλλά μισούν τους πολιτικούς και αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό την ιδέα της κυβέρνησης του κράτους. Πώς είναι δυνατόν να ισχύουν και τα δύο ταυτόχρονα;… Η δημοκρατία θα πρέπει να είναι ένας συνδυασμός του ιδανικού της πραγματικής ελευθερίας με τη μέχρι σήμερα απραγματοποίητη ιδέα ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί να συζητούν και υπεύθυνοι ενήλικες για να διευθετούν τις υποθέσεις τους».
ΑΧΡΕΙΑΣΤΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ
Αλλά αν ισχύει αυτός ο συλλογισμός, τότε δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι αυτοί που σήμερα κυβερνούν στις Η.Π.Α. (ή στην Ελλάδα ή παντού στον κόσμο μας) φοβούνται τόσο πολύ τα δημοκρατικά κινήματα. Και αν οδηγήσουμε αυτόν τον συλλογισμό στις έσχατες συνέπειές του, ο εκδημοκρατισμός δεν μπορεί παρά να τους καθιστά εντελώς αχρείαστους… Πάντως η αλήθεια είναι ότι για τους περισσότερους είναι μια αφηρημένη ιδέα, ένα ιδεώδες και όχι κάτι που έχουν ασκήσει ή βιώσει. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχουν τόσο πολλοί άνθρωποι οι οποίοι όταν άρχισαν να συμμετέχουν στις γενικές συνελεύσεις και στις οριζόντιες διαδικασίες λήψης αποφάσεων που χρησιμοποιήσαμε στο κίνημα occupy αισθάνθηκαν -όπως κι εγώ όταν το 2001 άρχισα να συμμετέχω στο Direct Action Network (Δίκτυο Αμεσης δράσης) σαν να άλλαξε μέσα μου σε μια νύχτα η συνολική αντίληψή μου για το τι είναι πολιτικά εφικτό…
ΑΝΑΓΚΑΙΑ Η ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ
Ομως το βιβλίο του David Greber “Το δημοκρατικό σχέδιο” δεν αφορά μόνο το κίνημα Occupy, αλλά και τις δυνατότητες να εκδημοκρατισθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ακόμα περισσότερο όμως αφορά τη διεύρυνση της ριζοσπαστικής φαντασίας που γεννήθηκε από το κίνημα Ocuppy… Με αυτό να είναι το είδος της πολιτικής που απομένει, όταν λησμονούμε ότι η ιδέα της ουσιαστικής και πραγματικής δημοκρατίας είναι εφικτή… Το κίνημα Occupy γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2011, τότε που σύσσωμοι οι πολιτικοί μιλούσαν μόνο για τεχνητή δημιουργημένη κρίση της “οροφής του χρέους και τη μεγάλη συμφωνία” για περικοπές στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και στην κοινωνική ασφάλιση, που στη συνέχεια τόσο οδυνηρά πραγματοποιήθηκαν στο άγριο και απάνθρωποι μετα-κοινωνικό κράτος που επιβλήθηκε στη χώρα μας και σε ολόκληρο τον κόσμο περίπου.
ΣΤΟΧΟΣ Η ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Ομως μέσα στο πνεύμα και στις συνελεύσεις του κινήματος Occupy καθώς και σε εκατοντάδες άλλα πολιτικά φόρουμ που δημιουργήθηκαν στην Αμερική και αλλού ακόμα και στην Ελλάδα απόκτησαν μια άμεση εμπειρία της αυτοοργάνωσης. Χωρίς ο κύριος λόγος να είναι οι καταλήψεις αλλά η κρίση νομιμοποίησης που δημιουργήθηκε για ολόκληρο το σύστημα. Με τους ειδήμονες να σπεύσουν να ανακηρύξουν μετά τον Νοέμβριο του 2011 νεκρό το κίνημα του Occupy το οποίο εξελικτικά δημιουργεί μια δημοκρατική κουλτούρα ενάντια στον μαφιόζικο καπιταλισμό. Με ανάπτυξη του λόγου του λαού και όχι λόγου αποπροσανατολισμού των ειδημόνων… με τις συμβατικές και άτολμες συζητήσεις τους. Για να καταλήξει στην εισαγωγή του ο Ντέιβιντ Γκρέμπερ γράφοντας ότι: «Σε καιρούς όπως αυτούς που ζούμε, η αφύπνιση της τάσης προς τη δημοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι μια επαναστατημένη παρόρμηση…». Αλλά θα επανέλθουμε στο δημοκρατικό σχέδιο με 2 – 3 συνέχειες… Ωστόσο παραθέτουμε τους βασικούς τίτλους των 5 κεφαλαίων των βιβλίων: Κεφ. 1: Η αρχή είναι κοντά. Κεφ. 2: Γιατί πέτυχε; με 7 ερωτήσεις ως υποκεφάλαια. Κεφ. 3: Ο όχλος έχει αρχίσει να σκέφτεται και να κρίνει. Η κρυφή ιστορία της δημοκρατίας. Κεφ. 4: Πώς πραγματοποιείται η αλλαγή; Κεφ. 5: Λύνοντας τα μάγια με 4 στόχους. Με 4ο στόχο την ανάκτηση του κομμουνισμού. Με την έννοια της πραγματικής δημοκρατίας και όχι της κρατικής τρομοκρατίας… Για να αρκεί να θεωρούμε τον κομμουνισμό ως κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας…
