Δημοψηφίσματα

Στα 200 περίπου χρόνια ελεύθερου εθνικού βίου πολλές φορές οι ελληνικές κυβερνήσεις προσέφυγαν στον λαό, ώστε αυτός να αποφανθεί με την ψήφο του («ναι»/«όχι») σε δημοψήφισμα, για καίρια εθνικά  ζητήματα.
Ετσι, από το 1920 και εντεύθεν στη χώρα μας έχουν διεξαχθεί τα εξής 7 δημοψηφίσματα:
– 1920 (υπέρ της επιστροφής του βασιλιά Κων/νου Α’. Νόθο. Συνέπεια; Η Μικρασιατική Καταστροφή),
– 1924 (κατάργηση μοναρχίας, ψήφιση κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας)
– 1935 (επαναφορά Βασιλευομένης Δημοκρατίας. Νόθο)
– 1946 (επιστροφή  βασιλιά Γεωργίου Β’- Εμφύλιος)
– 1968 (Χουντικό «Σύνταγμα 1968». Νόθο)
– 1973 (Χούντα, κατάργηση Βασιλείας. Νόθο. Τουρκική εισβολή στην Κύπρο)
– 1974 (Μεταπολίτευση, Αβασίλευτη Δημοκρατία)
– 2015 (υπό διενέργεια, μνημόνια/ευρώ, αντιμνημόνια/δραχμή)
Κάθε δημοψήφισμα ενέχει και σπέρματα διχασμού, αφού οι αντιτιθέμενες παρατάξεις πολώνονται, μετέρχονται τα πιο απίθανα ψεύδη και πιέζουν με κάθε τρόπο τους ψηφοφόρους τους  προκειμένου να επιτύχουν καλύτερα αποτελέσματα. Όμως στην Ελλάδα ζούμε, όπου πάντα ελλοχεύει η καταστροφική διχόνοια  που συνήθως οδηγεί σε εθνικές καταστροφές. Αυτό τουλάχιστον λέει η ιστορία. Όσο κι αν ισχυριζόμαστε πως ζούμε κάτω από άλλες συνθήκες.
Ενα δημοψήφισμα είναι μια υψίστη μορφή έκφρασης της βούλησης του λαού επί ενός θέματος- κυρίως «εθνικού» ενδιαφέροντος. Για το λόγο αυτό απαιτούνται καθαρά ερωτήματα, σαφείς και ειλικρινείς τοποθετήσεις από τους εκπροσώπους των αντιμαχομένων, αλλά και μη άσκηση ψυχολογικής «βίας», ή νοθείας ψήφων.
Οσο για μας που ψηφίζουμε, χρειάζεται μεγάλη νηφαλιότητα, σωστός και λογικός υπολογισμός των υπέρ και των κατά κάθε πρότασης, αλλά και ενδελεχής μελέτη των συνεπειών της κάθε μιας απόφασής μας. Όμως, μετά το δημοψήφισμα ο διχασμός σε «ευρωπαϊστές» και «αντιευρωπαϊστές», δυστυχώς, θα κρατεί καλά!