Δημόσιο χτικιό

Η δημόσια σφαίρα της χώρας δοκιμάζεται. Αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά, αλλά τώρα το οσμίζομαι πιο έντονα, γιατί έχουμε “μια πανδημία” μέσα στην πανδημία.
Ποιος θα πέσει πρώτος στον γκρεμό, όταν δύο αυτοκίνητα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα; Δύσκολο να το απαντήσεις αυτό, όταν φαίνεται να χάνεται η αίσθηση του μέτρου και της ορθοφροσύνης στον δημόσιο διάλογο που ψυχορραγεί.
Όπως στους κανονικούς εμφυλίους έτσι και στους εικονικούς: άσχετοι ιδεασμοί στοιχίζονται πίσω από το κανιβαλικό λάβαρο της ημέρας. Κάθε μέρα και ένα θύμα στο κασαπηλειό.
Αυτό το πορτρέτο του απόλυτου σκότους (ενώ ο ήλιος λάμπει) είναι βερνικωμένο με μια φόδρα που κρύβει πολλή μαυρίλα και μπόχα. Μπορούν οι “βερνικωμένοι” -σε ώρα βρασμού, να έχουν περιωπή “δημοσίου προσώπου” ή έστω κάποια μορφή έναρθρης ενσυναίσθησης;
Προφανώς και δεν μπορούν· απλά γιουχάρουν, βρίζουν, τεμαχίζουν την ελληνική γλώσσα και το καθημερινό θύμα τους.